Chapter 24

390 17 0
                                    

Kenzi's

"Jaxon! The food is rea---okay na ang almusal, kumain ka na dito." Kailangan kong bawasan ang pagsasalita ng english kapag si Jaxon ang kausap ko dahil nakakahiya nga naman talaga.

Huh? Nakatulog ba ulit sya? Hindi sumasagot eh.

Goodness, this brat is really something.

Sinasadya nya bang hindi sumagot o nakatulog talaga sya? Kay Jaxon ata magsi-simula ang trust issues ko.

Nang pumunta ako sa sala ay nakita ko syang nakapamaluktot habang yakap ang sarili.

He's so careless, if he keep sleeping like this, his posture will be ruined.

"Ow, that's hot..." sabi ko matapos syang hawakan sa noo.

He has a fever..

Tsk, tsk, tsk, his stubbornness will lead him to nowhere.

"Kung sinabi mo sa'kin na darating ka kanina edi sana ako na sumundo sayo at nang hindi ka na sana naulanan kaso wala eh, katigasan ng ulo ang pinairal mo."

"Ugh, itigil mo yang panenermon mo lalo lang sumasakit ang ulo ko." Jaxon

"Mag almusal ka na, bibili lang muna ako ng gamot sa botika. Hindi ka naman siguro mamamatay agad, 'di ba?"

"Umalis ka na kung aalis ka, nakakarindi boses mo. Saka kung mamamatay man ako wag kang mag-alala hindi ako magpaparamdam at magpapakita sayo." Jaxon

May sakit na't lahat ayaw pa rin mag patalo.

"Huh? Bakit naman? Multo ka na't lahat masama pa rin ugali mo."

"Hindi pagiging masamang ugali ang hindi magparamdam, ayaw ko lang talagang makita ka ulit kahit sa kabilang buhay ko." Jaxon

Anak ng...

"May sakit ka ba o niloloko mo na naman ako? Kasi kung wala hindi na ako bibili ng gamot, mag tiis ka dyan."

He hate me that much na pati sa kabilang buhay ayaw nya akong makita, as if naman gusto kong makita ang kupal nyang mukha.

Nabigla ako nang hawakan nya ang kamay ko at nilagay sa noo nya.

Ang init....

"Kapag ako talaga natuluyan sasakalin kita." Jaxon

"Fine, you eat first para pagbalik ko iinom ka na lang ng gamot."

"Mamaya na pag dating mo.." Jaxon

"Don't even get me started Jaxon, kapag sinabi kong kumain ka na, kumain ka na para wala tayong gulo dito."

Napakatigas ng bungo ng lalaking 'to.

"Okay! Shut up already! You're a pain in my ears." Jaxon

Hindi pa rin sya bumabangon.

"Bibilangan pa ba kita bago ka bumangon dyan?"

"Oo na! Teka lang!" Inis nyang sabi at padabog na bumangon.

"Good, nakahanda na yung lugaw mo. Pagbalik ko uminom ka ng gamot."

He's such a baby.

Palabas na ako ng pinto nang may marinig akong kalabog sa kusina kaya agad naman akong nagmadali para tingnan kung ano ito.

"Jaxon!" Pagaalalang tawag ko.

Nakadapa sya sa sahig habang umiiyak.

"Hey, are you okay?" Tanong ko.

"S....sabi ko sayo..*hic..masakit...ang..*hic ulo ko...*hic...*hic.." Jaxon

Damn it.

I was so focused on forcing him to eat breakfast that I forgot he was weak because of the fever.

"I'm sorry, I'm sorry. Hold onto me. I'll put you in bed. Hushhhh, don't cry. It's my fault.."

He's so light. Seriously, kumakain ka pa ba?

"I'll bring your food here. Hintayin mo ako."

Stop sobbing!!!

"Don't sleep without eating, Jaxon."

He nodded.

I walk as fast as I can to get his food off the table. I should call someone to buy medicine for him. I don't think I can leave him here.

"I'll feed you, open your mouth."

He should eat more, for goodness sake. I'm not body-shaming him, but he really needs to take care of his body.

"Ayoko na.."

"Isa na lang and we're done."

I cooked for him for the last few weeks, every time I go home from work, I check the fridge to see if he eats the food I cooked, and he did.

So, in which part did I go wrong? Is it from his own body? Or does he have a high metabolism? But I don't see him working out or doing physical activities. How is that even possible? Anyway, why am I focusing on this topic? He has a fever right now.

"Mag pahinga ka muna, gigisingin na lang
kita kapag iinom ka na ng gamot.."

"Saan ka pupunta? Dito ka lang..."

"I have to buy your medicine."

"Don't go, please."

He's another person when he's sick.

It's interesting to see this side of him. But I'd prefer his usual self, I don't want to lose my biggest enemy in this house.

"Okay, okay. Dito lang ako, hindi ako aalis."

"Promise?"

"Oo, sige na. Mag pahinga ka na, stop talking already."

Umupo ako sa tabi ng kama habang si Jaxon ay nakahawak sa kamay ko.

As long as he is sleeping, I can skulk off and buy some medicine.

His hand was clutched to mine, and I slowly and cautiously released it. But while doing it I heard him say.....

"Sinungaling..." nabigla ako sa sinabi nya.

Gising ka pa?

"Leave if you want to leave.." sabi nya pa at tinalikuran ako.

"Hey, don't be like that, Jaxon. I want to stay with you, but you have to take your medications, and in order to do that, I have to leave to buy some at the pharmacy."

Hindi sya nagsalita.

"Fine, okay. I won't leave. Don't turn your back on me."

No response at all.

Gosh, his stubbornness is really on another level.

"Ano sa tingin mo ang ginagawa mo?" tanong nya nang humiga ako sa tabi nya.

"Hindi na ako aalis, 'wag ka nang mag tampo." Panunuyo ko sa kanya.

"Umalis ka na.." bakas pa rin sa boses nya ang inis.

Imbes na makipagtalo ang ginawa ko ay niyakap na lang sya. Wala akong mapapala kung papatulan ko ang init ng ulo nya. Pareho lang kaming mapapagod knowing na napaka competitive nya, ayaw magpatalo sa kahit na ano.

"Mahahawa ka ng sakit ko.."

"Not until you kiss me haha..."

Naramdaman ko ang kurot nya.

"I'm just kidding..."

"Shut up, I'm going to sleep.." Jaxon

"You really like being held like this huh?"

"Shut your mouth.." Jaxon

"Hahaha...do you want me to sing a song? Just tell say ye------you fell asleep as soon as I hugged you.."

Rest well, Jaxon.

The Professor Is My HusbandWhere stories live. Discover now