In writing a letter there must be the one who wrote it. But how will you know if the person who's giving you the letters is really a person?
You never see him, never hear him. How can you trust the person behind the closed, old, creepy door?
Vivian...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Dear Diary,
Guess what? I got her name, Lila. Sinabi niya sakin ang history nitong bahay kahit na hindi pa naman siya ipinanganak noong itinayo ito. Tingin ko nga ang daming kulang ng kwento niya.
Si Tessa ang pinakabatang maid while Lola Abi is, of course, the oldest. Lila has been working here for almost 5 years. 18 years old siya noong nag umpisang magtrabaho dito. Sinabi niya pa na ang ganda raw ng trato sa kaniya dito kaya nagdesisyon na siyang manatili na lang instead na makipagsapalaran sa college.
Lila seemed uncomfortable when I asked her about the third floor. Kahit nasa kusina kami nagu-usap ay panay ang tingin niya sa itaas. Ang sabi niya sakin ay never pa siyang nakatungtong doon. There are no stairs, no way anyone can lay their foot on the third floor.
Sinabi ko rin kay Lila na I can hear tapping every night pero ang sabi niya ay baka sanga lang iyon ng puno na tumatama sa salamin ng bintana ng kwarto ko.
Sinabihan niya rin ako na huwag kong bubuksan ang bintana ko sa gabi dahil baka makapasok ang mga dahon at dagdag pa iyon sa linisin nila. Tinanguan ko lang siya bilang sagot.
Nga pala, something weird happened while we were eating at the dining hall for dinner. Nasa kalagitnaan kami ng pagkain nang makarinig kami ng sumigaw mula sa kusina, isa sa mga maid.
Patakbong pumunta si Auntie Ravina sa kusina pero sinabihan niya muna akong huwag iwan ang mga pagkain dahil baka dapuan ng insekto kaya nanatili ako sa kinauupuan ko.
Nawalan ako ng gana dahil sa narinig kong sigaw. Hindi ito basta sigaw lang na nagulat o ano, parang sigaw ng nasasaktan.
Ilang saglit lang ay huminto na ang pagsigaw. Hindi malayo ang dining hall sa kusina kaya rinig ko ang mga bulungan nila.
Auntie Ravina "What happened?"
Lola Abi "Nothing…s-she just burned herself, Madame."
Sarah "It wasn't an accident!"
Lola Abi "Lower your voice, Sarah!"
“I apologised, Madame. Kami na ang bahala dito."
Auntie Ravina "Make sure she's okay, okay?"
Lola Abi "Yes, Madame."
Auntie Ravina "Dalhin mo muna siya sa labas."
Tessa "Madame?"
Auntie Ravina "Ako ang bahala. Susunod ako mamaya."
Tessa "P-Pero paano–"
Lola Abi "Tessa!"
"Pasensya na, Madame. Lalabas na kami."
Auntie Ravina "Just be quiet. Dalhin mo muna siya kay Martin."
Lola Abi "Thank you, Madame."
"Shh shh, Sarah. Huwag ka ng umiyak.
Auntie Ravina "Sarah? Look at me…L-Look at me. You're okay."
"Go"
Lila saw me looking at the kitchen because she peeked to check on me kaya nagkunwari akong kumakain. Naging imposible nang marinig ang mga pinag uusapan nila.
Few seconds later, Aunt Ravina came back with a smile. She told me that everything's just fine. Ang isa raw sa mga maid ay napaso habang naghuhugas ng mga kaldero, hindi niya raw sinasadyang mahawakan ang isa mga mga kawali na bagong gamit lang.
