THE REAL QUEEN'S LIFE (COMPLETED)

CHAPTER THIRTY-SIX

I decided to stay beside lola and auntie Ynna's grave for about an hour. I bid my goodbye to them again, since I don't know when would be the next time I will visit them again.

Nang makarating ako sa kotse ko ay napansin ko pa ang sasakyan na naka park di malayo kinaruruonan ko, I know who owns that Lamborghini.

Nakakapanibago man, pero hanggang sa maka alis ako ay hindi siya lumapit or lumabas sa sasakyan niya, hinayaan ko nalang ito.

Dumaan ako ulit sa pinagbilhan ko ng mga bulaklak at kandila kanina, I still have a graveyard to visit.

Dumaan rin ako sa isang convenient store para bumili ng makakain, since hindi pa ako nag lu-lunch. After that ay inilagay ko lahat ng pinamili ko sa shotgun seat katabi ng bulaklak na binili ko.

Then, I immediately went my way to the place where I also want to go when my mind is kinda cloudy.

After the long drive, I finally parked my car beside the road. I closed the hood since malayo pa ang lalakarin ko, nasa taas, maiiwan ang sasakyan ko dito sa baba.

Kinuha ko ang mga pinamili ko at saka tumingin sa mataas na hagdan sa harapan ko.

Napabuntong hininga nalang ako at nagsimula maglakat paakyat.

The place is still clean, and as far as I know, nasa pilipinas parin si Rayzon, I am sure he always comes here when he has the time.

After ilang minute ay nakarating na rin ako sa puntod niya.

"Hi, Ray, how are you?" I mumbled with a smile on my face.

Inilagay ko ang dalang bulaklak sa tabi ng pangalan niya at saka naupo sa tabi ng malaking puno.

"I bought your favorite stick-o." sabi ko ulit at inilabas ang garapon ng stick-o.

"Do I look weird, I just cried earlier. Kakagaling ko lang sa graveyard ng lola at auntie Ynna ko, then dumeretso na ako dito, hindi pa nga ako nakakapunta kay mommy at daddy, I think I bring gramps with me when I visit them." sabi ko at isinubo ang isang stick-o.

"You know, I didn't came here to cry, sino ka ba para iyakan." sabi ko kahit may kinakain.

"But you know what. Ang dami ko pang problema, hindi mawala wala, after a certain problem is solved, another will come, ang malas ko talaga." I said again.

"Pinupuntahan ka ba ng magaling mong kapatid? Bakit ang dumi ng pangalan mo." sabi ko at pinunasan ng tissue ang tombstone niya.

I feel so secure here alone, well, I always do feel secure when I am with Ryan, when I was always with him, how I wish to turn back the time.

"Ray, may sasabihin ako..." sambit ko at saka tumingala sa langit. "Sana hindi ka nalang nawala, sana andito ka pa, my heart shouldn't be this confused, I mean, my heart will always be yours." then I looked into his tombstone.