"Sanırım tekrardan anksiyeten tutmuş. Sana bu anlarda daha rahat nefes alabileceğin bir astım ilacı yazacağım. Yanından ayırmamalısın."
Doktor kadın konuşarak reçeteyi bana uzattığında bedenim yorgun bir şekilde aldım.
Sırt çantamı alarak çıktığımda kapıda beni endişeli gözlerle bekleyen üç kişi vardı. Ben buraya sadece Ebrar'la gelmiştim. Ama şu an kapıda Eda Abla ve Melissa da vardı. Ona fazla bakmamaya özen gösterirken Eda Abla kısaca bana sarıldı.
"Canımın içi iyisin değil mi?"
Anneme telaşlanmaması için hiçbir şey söylememiştim.
Daha doğrusu Ebrar arayınca beni idare etmişti.
Eda Abla'ya kafamı sallarken endişeli gözleri üzerimde hissedebiliyordum. Onu gerçekten korkutmuştum ve gözlerinde ilk defa pişmanlıkları çok net görebilmiştim.
"Ee hadi o zaman iyiysen eve götürelim seni."
Buraya taksiyle gelmiştik çünkü Ebrar telaşlı olunca asla araba kullanamıyordu. Eda Abla'nın nasıl öğrendiğini düşünürken kafamda bir ihtimal canlanıyordu. Dışarı çıktığımda beni onun arabasının önüne kadar götürdüler.
"Taksiyle de dönebiliriz."
"Hayır, kesinlikle olmaz bin hadi arabaya söz veriyorum ısrar falan etmeyeceğim."
Son dediği şey çatık kaşlarımın düzelmesine yol açarken sessiz kalarak açtığı kapıdan içeri girdim ve koltuğa oturdum. Ebrar öne otururken Eda Abla da yanıma oturdu. "Eğer Mile ile karşılaşmasaydık haberim olmayacaktı. Ben sizin ablanız değil miyim? Söyleyin bana her şeyi." Gözlerim dikiz aynasından ona bakarken direkt olarak göz göze gelmiştik.
"Kusura bakma Eda Abla ya valla düşüncesizlik ettik."
Sonunda evin önüne geldiğimizde Eda Abla ve Ebrar inmişti. Ben de inecekken koltuktaki elimin üzerinde çok hafifte olsa onun elini hissettim. Çekinmiş ifadesiyle bana bakarken derin bir nefes almıştı.
"Sana yaşattığım her şey için kendime lanet etsem de az olacak. İster bana bencil ya da başka bir şey de ama seni geri kazanacağım Bella. Bunu nasıl yaparım ya da başarırım bilmiyorum ama senin kalbini tekrar kazanıp beni affetmeni sağlayacağım hatta bunu sen eve girip güzelce uyuduktan hemen sonra yapacağım."
Elimin üzerini çok hafif öperken zarar vermek istemiyor gibiydi.
Gözlerimin dolacağını hissederken elimi çekerek zorla gülümsedim. "Bıraktığın için teşekkürler."
İndiğimde ben eve girene kadar beklemişti. Eda Abla da iyi olduğumdan emin olduktan sonra taksiye binmiş dinleneceğini söyleyerek eve geçmişti. Annem şükürler olsun ki bir şey anlamazken ben hala arabadaki cümleleri düşünüyordum.
Evet beni çok kırmıştı.
Öyle olmasa bile hissettirdiği şey ortadaydı.
Ama bunu nasıl düzeltebileceğini bilmiyordum.
Belki de bencillik yapıyor kendini affettirsin tekrar onunla olayım istiyordum ama şu an bunun pek mümkün olduğunu düşünmüyordum.
"Oha."
Ebrar'ın şaşkın sesiyle bakışlarım ona dönerken bana telefonunu döndürerek gösterdi.
"Seninki resmen magazincilerin ağzına sıçmış."
Merhaba uzun zamandır dönüp dolaşan yersiz ve gereksiz bilgiler için bu açıklamayı sonunda yapmak istedim. Bahsettiğiniz kişi ile uzaktan yakından alakam olmamakla birlikte iyi niyetim su istimal edilmiştir. Benim kalbim sadece tek bir kişiye ait ve o kişi kesinlikle sizin bahsettiğiniz kişi değil. Lütfen artık buna bir son verelim. Daha fazla kalbimdeki kadının kalbini kırmayın paylaştıklarınızla. Eğer asılsız haberler paylaşmaya devam ederseniz gerekeni yapmaktan çekinmeyeceğim.
