Melissa Vargas'tan
Şoktaydı.
Ağlaması ya da tepki vermesi gerekirken o duvara yaslanmış gözlerini ameliyathane kapısına dikmiş öylece duruyordu.
Onu bu halde görmek, içindeki hissetiği şeyleri geçirmek istesem de onun kadar ben de endişeliydim. Oradan nasıl çıktığımızı, hastaneye nasıl geldiğimizi hatırlamıyordum. İlk başta denge de duramamıştı. Neredeyse yığılacakken onu tutmuş ayakta kalmasını sağlamıştım. Babasıyla böyle tanışmak istemezdim. Teyzesi olduğu öğrendiğim kadın onu arkadan sarmalıyor büyük ihtimalle kulağına geçeceğini fısıldıyordu.
Yan tarafımdaki Ebrar gözleri dolu dolu bacağını sallayarak otururken Zehra yan tarafımda sessizce duruyordu.
Diğer kızlarda gelmeye başlarken kalabalık olmaması için kantine geçmişlerdi. Yerimden kalkarak yanına yaklaştığımda teyzesi bana dolu gözlerle gülümseyerek babasının yanına ilerledi. "Bebeğim oturmak ister misin?" Kafasını iki yana sallarken gözleri kan çanağına dönmüştü. Kendini tutuyordu ama bu daha da kötü olmasına sebep olacaktı. Öylece yanında dursam da elimden bir şey gelmemesi içten içe kendime sinirlenmeme neden oluyordu.
"Bella su ister misin?"
Ebrar arkamdan gelerek kolunu tuttuğunda tepki vermeyerek gözlerini kapıdan çekmiyordu. Ebrar'la bakıştığımda omzuna dokunarak gözlerimi kapatıp açtım. Gözünden yaş geldiğini gördüğümde omzunu sıktım. Kapıdan çıkarak kantine giderken Zehra da sıkıntıyla derin bir nefes vererek Ebrar'ın arkasından gitti.
"Böyle yapma biraz dışarı çıkarayım mı seni birazcık?"
"Annemi bırakamam."
Lanet olsun, titreyen sesi boğazıma bir yumru oturmasına neden olmuştu.
Omzunu tutarak onu göğsüme çektiğimde ellerim belini buldu. Güçsüzce belimden tutarak sarılmama karşılık verirken bir yandan saçını okşuyordum. Onun üzülmesi, bu halde olması bile içimde bir şeylerin kopmasına yetmişti. Hangi ara ona bu kadar bağlandım ve aşık oldum bilmiyordum ama ondan önceki hayatımla sonraki hayatım arasındaki farkı net bir şekilde kavrayabiliyordum.
Bir anda kapıların açılmasıyla benden hızla ayrılarak doktora doğru yürüdü. Babası, teyzesi de yanına giderken adamın gülümsemesiyle derin bir oh çektim içimden.
"Hastamız iyi durumda. İç kanamasını durdurduk hayati tehlikesi yok muhtemelen yarına kadar uyanacaktır."
Bella'ya baktığımda buraya geldiğimizden beri tuttuğu gözyaşları bir bir gözlerinden düşerken sıkıca babasına sarılarak gülmüştü.
Gülümsemesiyle benim de dudaklarım kıvrılmıştı.
O teyzesi ve babasıyla bu mükemmel haberi kutlarken ben kızlara haber vermek için kafeteryaya ilerledim. İçeri girdiğimde masadakilerin yüzü bana dönerken Ebrar hızla ayağa kalktı. "İyi geçmiş, tehlike yokmuş." Hepsi sevinerek rahatlarken Ebrar bana sıkıca sarıldı.
Onunla sarıldıktan sonra tekrar Bella'nın yanıma giderken bu sefer Ebrar'da vardı.
"Tanrım teşekkür ederim." Bella kafasını duvara yaslamış ellerini önünde birleştirerek huzurla gülümserken gözlerini açtığında bizi görmesiyle koşarak kucağıma atladı. Belinden tutarak onu bir kaç tur döndürürken saçları her tarafımdaydı.
En çokta bunu seviyordum.
"Bak dedim ben sana Esme Teyze çok güçlü diye." Ebrar'la da sarıldığında babası bu tarafa doğru geliyordu. "Seninle de tanışamadık doğru düzgün Richard." Elini uzattığında anlık bir şokla eline bakarken hızla sıkarak gülümsedim. "Melissa Vargas." Biliyorum dercesine gözlerini kırptığında omzumu sıktı.
