Married with Mr. Perfect

Chapter 25- the sad truth

 

Dinala ako ng mga paa ko sa Science Building kung saan  wala  kang makikitang tao. Di ko alam bakit pero dito ako pinatigil at pinahinga. Siguro na rin dahil wala nang mapupuntahan ang mga paa ko. Ito lang naman ang natatanging building sa dulo ng campus na 'to. At dapat  lang naman talagang tumigil dahil pagod na pagod na ako at halos di na ako makahinga sa kakatakbo.

At pagod na pagod na ako sa kakaiyak habanng tumatakbo. Baliw ba ako? Diba inaasahan ko 'to? Diba dapat handa ako pag dumating ang araw na 'to? Diba dapat di ako naapektohan ng ganito ngayon? Dahil wala namang dapat masaktan  pag nangyari 'to.

Inaasahan ko yun. Pero 'bat ako nasasaktan? Masyado bang maaga? Masyado bang madali? Oo, tama. Isang araw lang. Isang araw lang at bumalik ulit sila sa  dati. Gaya ng walang nangyari.  Higit pa nga sa inaasahan ko. Dahil masakit pala kung anong totoo. Akala ko  ba  talagang walang sila noon. Ee bakit ganito ang nangyayari ngayon. 

Tanga ka Cee. Tapos masasaktan ka. Iiyakan mo siya, ano ba  kayo? Diba, papel lang ang nagkokoneksyon  sa  inyo.  Tanga ka. Tapos sa huli,  ikaw talo.

Nagpatuloy akong umiyak sa napakadilim  na kwarto'ng 'to. Ayoko munang magpakita sa mga tao habang ganito ako.  Diba dapat masaya lahat ng tao ng D.U.? Kaya mananatili muna ako sa science lab hanggang kumalma ako at bumalik sa sarili ko. Lang'yang mata 'to. Di ba 'to matutuyo.  *sobs*

"Cee?"

Biglang umilaw ang  lab at napansin ko ang isang lalaking lumapit sa akin at lumuhod sa harap ko. Nakayuko kasi ako at nakatabon ang buhok sa mukha ko. Sure ko mukha na akong multo. "Lance?" Oo, siya nga. Nakilala ko agad sa boses niya.

"A-anong nangyari?" He said, worried. And I can see that kahit nakatabon ang buhok ko. Yung  mga kamay niya nakahawak sa braso ko at nanginginig.

"Wala." Sagot ko sabay iling ng kaonti. Tapos napatingin ako sa gawi niya. Just go away.. Gusto ko mapag-isa. I tried to compose myself at magtunog normal. "Ang ingay kasi."  Palusot ko sabay pahid ng mukha ko. "Tyaka ang init dun. Hehe" Dagdag ko pa.

Halatang di kombinsado si Lance sa sinabi ko dahil di parin naalis ang pagkaalala sa maamo niyang mukha. Inalis niya ang mga buhok na nakaharang sa mukha ko at pinahiran ang luhang patuloy parin sa pag-agos. "Tell me." And he stared into my eyes. My blue eyes meeting his gray ones. At pumatak ulit yung mga luha ko ng muling yumuko ako. Should I tell him? Sinilip ko uli ang mukha niya ang tried to smile.

"Lungkot kasi ee." Panimula ko sabay tawa ng kaonti. Tapos inayos ko ang pagkakaupo ko para matingnan ko siya ng maigi. "Ang sasaya nila tapos .. A-ako, hindi." Dagdag ko between sobs. Tapos sabay sabay nang tumulo yung luha ko. Kainis naman 'to. Di ko matigilan umiyak. Kasi naman magiging ok na sana ako. Pinaalala niya pa.

"Tell me.  I know there's more." He said, cupping my face with his two hands. "Let it all out."

Pinakawala ko muna yung mga sobs ko para makapagsalita ng maayos.  "Umasa kasi ako.. " I started and sobbed. "Tanga kasi ako, .. — inasahan ko naman na  mangyayari yun.— pero ang aga. *sobs* hi-hindi  pala ako handa."  And then kumawala na lahat ng sakit na nararamdaman ng dibdib ko. Niyakap niya ako ng mahigpit without permission  and dahan dahan na hinimas and likod ko. Napakagat labi nalang ako dahil di ko mapigilan ang sarili ko. Kaya sinuklian ko yung yakap niya at sinubsob ang mukha ko sa dibdib niya, I need this. Pero it  feels so wrong na kayakap ko siya. Sana hindi si Lance. Tama, sana hindi siya.

[HANNAH]

"Carmen, si Cee?"  Tanong ko ng napansing dumating sa table si Carmen at nag-iisa.