"උඹ යනව නේ බං....මෙතන ඉඳන් චිත්‍ර අඳින් එකා නෑ කියලා මතක් වෙද්දි පාළුයි..."
ඩේව් අවුරුදු තුනකින් පාට ඇදුමක් අදින ටේහ්‍යුන් ළඟට වෙලා කියවද්දී ඉයුන්වූත් ළඟ තිබ්බ මේසෙ උඩ වාඩිවෙලා කකුල් පද්ද පද්ද බලාගෙන හිටියා...ඩේව් කියන දේවල් වලට ටේහ්‍යුන් යන්තමට හිනා වුණා...
"උඹ කොණ්ඩෙ වවපන්...හැන්ඩියා වගෙ ඉඳී...දැන් ගිහින් උඹ මොනවද කරන්නේ?"
ඉයුන්වූ අහද්දි ටේහ්‍යුන් හිනාවෙලා ඒ පැත්ත බැලුවා...
"මම ජේජු වල ඈත දූපතක තියෙන ගමකට යනවා.... මගෙ මල එක්ක..."
ටේහ්‍යුන් කතා කළේ හීනෙන් වගේ...ඒ තරම් බලාපොරොත්තු තිබුණා ඒ හිතේ... ඉස්සරහට එන ජීවිතේ ගැන... එයයි එයාගෙ මලයි එකතු වෙලා ගෙවන්න ඉන්න ජීවිතේ ගැන....
හීන.... බලාපොරොත්තු... මිනිස්සුන්ට ජීවත්වෙන්න හේතු දෙනවා... අතාරින්න හිතෙන තැන්වල අල්ලගෙන ඉන්න හයියක් වෙනවා....
"උඹ ඒ කොල්ලට පට්ටම ආදරෙයි නේ බං..."
ඩේව් කියද්දි ඉයුන්වූ හිනා වුණා...
"උඹ...මං වගේ මෝඩ වෙන්න එපා...මම අද මෙතන ඉන්න එකට මගෙ කෙල්ල ටිකක්වත් කැමති නැතිව ඇති....ඒකිව රේප් කරපු උන් තුන් දෙනාවම මං මැරුවා.... මරලා වැරැද්ද බාර අරන් මෙතනට ආවෙ ආයෙ යන්න නෙවෙයි...ඒවුණාට දැන් හිතෙනවා මගෙ අනාගතේ ගැන මට වඩා හීන දැක්ක ඒකිට මං නිසා මැරිලවත් සැනසීමක් නැතිව ඇති කියලා....ඒකිට ඕන වුණේ මම ඩොක්ටර් කෙනෙක් වෙනවා බලන්න....එත් මං මිනීමරුවෙක් වුණා....
ආදරේ අමනුස්සයො මිනිස්සු කරන තරමට ම මිනිස්සු අමනුස්සයො කරනවා...
ආදරේ කරන එක හොඳයි....ඒත් ඕනවට වඩා බැඳෙන්න එපා...ආදරේ නිසා මිනීමරුවෙක් වෙන තැනට වැටෙනන් එපා...උඹ එතනට වැටෙන්න එපා...."
ඉයුන්වූ කියද්දි ටේහ්‍යුන් කියන්න දෙයක් හිතා ගන්න බැරිව ටිකක් බලාගෙන හිටියා ම ඉයුන්වූ හිනාවෙලා මේසෙන් බිමට පැනලා ටේහ්‍යුන්ගෙ කරට අතක් දා ගත්තා....
"ඉතින්....මතක් වුණොත් දවසක අපිව බලන්න වරෙන්...මූවත් මමවත් මෙතනින් යන්නෑනෙ..."
ඉයුන්වූ කියද්දි ඩේව් හිනා වුණා...
