ජන්කුක් හිටියෙ එයාගෙ පුංචි ගෙදර ලිවින්ග් රූම් එකට වෙලා...ජන්කුක් මේ ගෙදර ඉන්නෙ තනියම නිසා එයා හැමතිස්සෙම වගේ දොරවල් වහගෙන ඉන්න පුරුදු වෙලා හිටියා....
ලිවින්ග් රූම් එකේ තිබුණ ලා දුඹුරු පාට සෝෆා එකේ වාඩිවෙලා හිටිය ජන්කුක් කකුල් දෙක එරමිණිය ගොතාගෙන කලවා වලට වැලමිටි තද කරන් අත් දෙකෙන් ම එයාගෙ කැමරාව අල්ලගෙන ඒ දිහා බලාගෙන හිටියා....
ජන්කුක් දන්නවා එයා කරන්නෙ වැරැද්දක්....එයාට බැහැ ටේහ්‍යුන් වගේ කෙනෙක්ට ආදරේ කරලා හිත රිද්දගන්න...එයා හ්‍යුන්ට පොරොන්දු වුණා....එයා එයාට රිද්දගන්න වැඩ කරන්නෙ නැහැ කියලා....
ඒත්....ඒ ෆොටෝ එකේ ඒ දෙන්නා හරි ලස්සනට ගැලපිලා පෙනුණා.... ඔව්.... ජන්කුක් ෆොටෝ එක ගහන්න කියලා කැමරාව දුන්න ගෑණු ළමයා ගහලා තිබුණේ ටේහ්‍යුන් ජන්කුක්ව අල්ලගත්ත වෙලාවෙ ෆොටෝ එකක්....
ජන්කුක් දන්නවා එයා මේක ඩිලීට් කරන්න ඕනෙ.... එයාට මෙහෙම වැරැද්දක් කරන්න බැහැ....ඒත්....ඒ දැනුණ අමුතු හැඟීම.... එයාගෙ ඇස් දැක්කාම ජන්කුක්ගෙ හදවත වෙනදට වඩා ගොඩක් වේගෙන් ගැහුණ විදිය.... ඒ දැනුණ හුරු පුරුදු බව....අමතක කරන්න පුළුවන් ද?
ඒ සිද්ධිය මතක් වුණත් එළියට ඇහෙන තරම් වේගෙන් අමුතු තාලෙකට ජන්කුක්ගෙ හදවත ගැහෙද්දි ලේසි වෙයිද ඒක අමතක කරලා පොරොන්දු රකින්න?
ටික වෙලාවක් ඡායාරූපය දිහා බලාගෙන හිටිය ජන්කුක් ඒක මකලා දාන බොත්තම එක වතාවක් ඔබලත් තොල් හපාගෙන එයාගෙ රෝස පාට දබරැඟිල්ල ඒ බොත්තම වටේ කීපවතාවක් යවලා ආයෙමත් ඒ බොත්තම ඔබන්නෙ නැතිව ම කැමරාව පැත්තකින් තියලා ලොකු හුස්මක් පහත දැම්මා....
"ඒක නිකන් ම ෆොටෝ එකක් ජන්කුක්....එක ෆොටෝ එකක් තියා ගත්තා කියලා මොනවත් වෙන්නෙ නැහැ...."
සෝෆාවෙන් නැඟිට්ට ජන්කුක් එයා ඇඳගෙන හිටිය එයා වගේ තුන්ගුණයක් විතර ලොකු අළු පාට කමිසෙ අතින් හද හදා කිචන් එක පැත්තට ගියේ රෑට කෑම මොනවාහරි හදන්න....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
සෝල්වල තමන්ගෙ ලොකු ගෙදරට....ගෙදර කියනවට වඩා මාළිඟාවක් කියන්නත් පුළුවන් කිම් මැන්ශන් එකට වෙලා හිටිය ටේහ්‍යුන් හිටියෙ කල්පනාවක ගිලිලා....
