Taste of Sanity (Seven Deadly Sinners #4)

Chapter 22

"POLARIS, BABY..."

Umiling ako sa kan'ya nang akmang lalapitan niya ako. Nangungusap ang mga mata niya sa akin na pakinggan ko muna siya. Her gentle eyes were pleading me to understand her, but how can I, after all these?

"'W-Wag..." Nanghihinang pakiusap ko at kinagat ang ibabang labi para pigilan ang sariling humikbi. "'Wag kang l-lalapit, Evion."

Natigil siya sa akmang paglapit sa akin at bumakas ang matinding sakit sa mga mata. Her eyes became more gentle even if it's painted with an excruciating torment.

Malakas ang tibok ng puso ko na wala akong ibang marinig kundi iyon. I am trembling from mixed emotions that took the light of those vibrant hues in my life. Feels like my world turned upside down in a snap, without mercy.

I was happy the last time and now, this happened. I knew that she's a danger, and I am to blame for not being careful enough to save myself.

"I will not hurt you, Polaris." She let out a shaky breathe and shook her head while trying to feel if I will calm down with her atrocious presence that is currently suffocating me. "Please... I'm not going to hurt you. Never. I would never do that."

Mas lalo akong naiyak at napaupo na lang sa pwesto ko nang kusang bumigay ang mga tuhod ko. I cannot stand. I can't gather my strength to pull myself together. This new information is too much for me to take; I feel an enormous danger in her presence.

She stared at me with a pain visible on her fear-painted eyes when I didn't say anything, and eventually turned her back on me. "Y-You take care. I'm sorry." Paumanhin niya bago naglakad palayo sa akin kaya doon na ako nakahinga nang maayos.

Ayaw ko siyang kausapin at sigurado akong hindi ko pa siya maiintindihan sa ngayon. Hindi ko pa kaya. This is too much to take. I value her, and she's extremely important for me, but... I cannot risk my life with her.

What to do?

_____

I FEEL LOST.

Ni hindi ko alam kung paano ako nakapasok sa university. Imbes na magreview pa ako sa natitirang oras na mayro'n ako ay namalayan ko ang sariling nakatulala sa kung saan at nalulunod sa sarili kong mga naiisip.

Hindi pa rin ma-proseso sa isip ko ang mga nangyari kanina at 'yung mga nalaman ko. How did that happen? Hindi ko maintindihan. Those dark, cruel metaphors and horrid words that she deliberately used were true. Hindi nga siya nagbibiro sa mga sinasabi niya.

Is that why she's been asking me for marriage? She knows me all my life! Buong buhay ko. Hindi iyon biro, at wala man lang siyang sinabi sa akin na kahit ano?

'Yung mga panahong hirap na hirap si mama kung paano kami makaka-survive sa isang araw, tapos uuwi siyang may pera... galing ba 'yon kay Evion? 'Yung mga panahong kulang ang pang-tuition ko dahil pinipilit ni mama na sa private school ako mag-aral, si Evion ba ang sumagot no'n? Nung na-ospital ako dahil may sakit ako, siya rin ba ang nagbayad?

It's not impossible. Sa tuwing may problema kami financially ay laging umaalis si mama, at pagbalik niya ay meron na siyang pera na hindi niya sinasabi sa akin kung saan galing. I know that she worked in their mansion, but I didn't know how long.

Lahat ba ay naka-plano na? Si mama ba talaga ang may gustong kay Evion ako manirahan kapag namatay siya, o hindi? Was everything done on a purpose? Bakit wala siyang sinabi?

Napahawak ako sa ulo nang sumakit iyon sa sobrang pag-iisip. Wala akong naiintindihan sa ngayon. Naiiyak na naman ako. I feel so lost in the cold darkness and I can't see anything but endless emptiness, while walking into nowhere. Why do I feel like I'm betrayed? Is keeping everything a secret, the best way to keep me?