Yorumlarınızı eksik etmeyiniz bebek tanelerimm, iyi okumalar!
Bölüm 25: Bir Çuval Soru
Kucağımda bir çocuk gibi büyümüş dertlerim, kalbimde ise yeni doğmuş bir bebek gibi aşkım vardı. Kalbimdeki aşk büyüdükçe kucağımdaki dertler kayarak toprağa tane tane dökülüyordu. İzi kalıyordu kalmasına fakat onlardan kurtulmak benim için mucizevi bir şeydi. Ömrümce bu dertlerin içine gömülmüşken şimdi o dertlerden ufak da olsa sıyrılıyor olmak hayata aydınlık gözlerle bakmamı sağlıyordu.
Elbette bir şeylerin benim sayemde olmadığının farkındaydım ama yine de güzel bir karşılığını bulmak beni mutlu ediyordu. Benden ziyade Asef'in mutluluğuydu gönlümü hoş eden. Eğer ki dün o masaya gelen olmasaydı ne kadar umursamayadağını iddia etse de içten içe bu durum onu üzecekti. Hepsine ömründen yıllar vermiş, vaktinden çalarak ilgisini sunmuştu. Davası için de onların kişisel sorunları için de herkesten çok daha fazla vakit geçirmişti. Hakkı ödenmez diyebileceğimiz birisiydi Asef bizim için. Benim ömrümün yoluna çiçekler ektiği gibi onların da yolundaki engelleri herkesten önce temizlemişti. İşte bunca iyiliğin üstüne bir karşılık beklemese de yarı yolda bırakılsaydı çok ağrına giderdi. Zaten kim olursa olsun herkesin ağrına gitmez miydi?
Koridorda sınıfa doğru yürürken bir anda kolumda bir baskı hissedip ışığı çalışmayan koridora çekildim. İçimdeki korkunun tohumu yıllar evvel ekilmişken şimdi dallarından biri ürkekçe kendini belli etmeye başlamıştı.
Yeşil harelerim titrerken kirpiklerim de istemsizce ardı ardına kırpışmaya başlamıştı. Sırtım duvara çarptığı an gördüğüm suretle bedenimi büyük bir titreme ele geçirmişti. Her şey sanki en başa dönmüştü. Kâbusumun bittiğini sandığım vakit her şey şimdi tekrardan kendini başa sarmıştı.
Ne de çabuk kanmıştım güzel günlerin var olduğuna, o geleceğin aydınlık olduğuna. Oysaki Bera'ydım. Azrail'i ile doğmuş, büyüdükçe de birden çok katilini istmese de hayatına alan o kişiydim. Dünyanın her yerinde çiçek açsa benim payıma düşecek olan yine zehirli bir sarmaşık olurdu. Ne zaman biraz olsun olumlu düşünmeye başlayacak olsam hayatın gerçeği yüzüme bir tokat misali çarpıyordu.
Kötülüğün yansıması olan o yüz ve şeytanın acımasızlığını barındıran o gözler tam da şu an aylar sonra yüzümün dibindeydi. Korku içimi ele geçirirken şimdiden bir kuş gibi korkuyla çırpındığımın farkındaydım.
"Karşına hiç çıkmayacağımı mı zannediyordum? Yoksa bu peri masalına benim güzel oğlum kendini çok mu çabuk inandırmış?" Ona bakınca o yurt odasındaki anlar yalnızca gözümün önünde canlanıyordu. O korkuyla çırpınışlarım, susturuluşum, kalbimin acıyla kasılışı, onun pis ellerinin tenimde gezinişi ve üzerimdeki ağırlığı... O anı ömrümce unutamazdım. Bazı geceler kâbuslarımın sebebi olmaya devam ederken nasıl olur da o iğrenç günü unutabilirdim ki? Ben o gün ruhum ölmesin diye onu öldürmekten bir an olsun gocunmamıştım. Katil olmak bile korkutmamıştı. Ve şu an onu karşımda görüp aynı korkuları yaşamaktansa keşke onu orada öldürmüş olsaydım.
"Başladığım işi bitirmemi istemiyorsan çek o pis ellerini üzerimden!" diye sinirle dişlerimin arasından konuştum. "Şuna bakın hele, benim minik Bera'm dile mi gelmiş?" Yüzünde delirmiş bir tebessüm vardı. "Bu defa kendimi geri çekmem, yemin ederim ki öldürürüm seni!" İri bedenini üstümden itmeye çalıştıkça sanki mümkünmüş gibi beni daha da duvara bastırıyordu. Ağırlığı ise o günkü gibi bedenimde varlığını hissettiriyordu.
"Senin bu dilini o Solcu Başkan açtı değil mi? Aniden bir kör kurşuna, kavgada olan bir bıçak darbesine hop, ölmüş gitmiş başkanımız!" O deli gülümsemesi ve soğukkanlılıkla konuşması içimin korkuyla titremesine sebep olmuştu. "Ona bir şey yapamazsın." diye istemsizce korkak bir ses tonuyla fısıldamıştım. "Öyle de bir yaparım ki aklın şaşar. Ben sana o gün dokundum ve sen de beni bıçakladın ya, işte o zaman sen benim oldun. Bırakır mıyım ben, seni o herife?" O gerçekten iyi değildi. Psikolojisi bozuktu, mazoşist bir düşünce yapısına sahipti. Zihniyeti bozuk bir adamla karşı karşıyaydım.
