"I literally have no life there in US." Pagkekwento ko kay Paulo habang nasa garden kami ng hospital. It was another day and I was feeling sick inside the hospital room so we are doing nothing but to roam around outside the garden. "Dalawa lang naman kasi ang buhay ko. Buhay bilang doktor..."
"...saka bilang asawa mo." I laughed when I noticed Pau suddenly become flustered. "Kinikilig ka?" Tanong ko saka siya tinusok-tusok sa gilid ng bewang, nang-aasar.
"Kinikilig ako, oo!" Pag-amin niya. I wanted to laugh seeing his ears turning red but I was more of embarassed because people started looking our way. "Kinikilig—" He was about to repeat himself but I stopped him from talking more by covering his mouth using my left hand.
"Stop!" I hissed giving him a wide eye but I can just feel him smiling behind my palm. I was staring at him... when suddenly, rain started pouring. Everyone run away and find a dry place to go to. Mabilis na tumayo si Paulo pero hinawakan ko siya sa kamay nang mahigpit na mahigpit. Telling him not to go. Even without trying, he understand what I wanted to do.
"You'll get sick." Maiksi pero mariing saad niya sa akin. I smiled at him. That moment, he just sighed in defeat and sat beside me. Tumawa ako saka tumayo bago siya hinawakan sa kamay saka pinakatitigan siya sa mga mata.
I encricled my arms around his nape and took a step to close the distance between us. "I remember doing this before." Bulong ko. Pau tried removing my arms around his... but I resisted.
"It was the second time I vowed to you..." I took a pause and look down. "I promised to stick with you. But I was the —"
Napahinto ako sa pagsasalita nang mag-play ang isang pamilyar na kanta sa background. I smiled and started moving my body as I also started singing the song...
"Nakakahiya pala na marinig ang sarili kong kanta kapag ikaw ang gumagawa."
"Are you insulting me?" I hissed and glared at him. Tinawanan niya lang ako saka marahang umiling. As I said couple of times, hindi ako magaling sumayaw.
"Hindi lang talaga ako makapaniwala." Bulong niya saka ako niyakap nang mas mahigpit.
"Hindi makapinawala na?" Tanong ko, trying to figure him out.
"That we reached this far." He answered in low tone. Napangiti ako. Inaalala ang nakaraan. Parang kahapon lang kasi, nasa likuran ko siya, nagbubuntong-hininga at humihingi ng tawad sa pagsunod sa pangarap niya.
"I knew from the start that you could make this far..."
"Kaya mo ako iniwan?" Bulong niya saka mas inilapit ang mukha para mas makita ang mga mata ko nang malapitan. My heart melted from that question kaya umiwas ako nang tingin... Hindi ko magawang titigan siya sa mata dahil nakikita ko ang pagkalungkot noon sa tuwing binabalikan kung paano ko siya kabilis binitawan.
He put his right hand below my chin and made me look at him.. eye to eye.
"I'm trully sorry for everything." He uttered. "I'm sorry that I was trully incapable of making it that you have to go through everything for me... I'm sorry for making you guilty--"
