The Perfect Match

2. Το δώρο

Η μέρα είχε ξεκινήσει από το πρωί περίεργα. Παρόλο που είχε συμφιλιωθεί με την ιδέα πως επιτέλους έφταναν ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια το στομάχι του τον ενοχλούσε από την ώρα που σηκώθηκε. Δεν ήταν από τους τύπους που είχε εύκολα άγχος για κάτι. Στις αποστολές τους λειτουργούσε μεθοδικά και χαλαρά.

Ίσα ίσα ήταν και συνήθως το άτομο που θα έφερνε ένα πιο ευδιάθετο κλίμα και θα ελάφραινε την ατμόσφαιρα της ομάδας. Όμως η σημερινή μέρα δεν ήταν μια από αυτές. Είχε ξυπνήσει στραβά, ήταν ανυπόμονος ενώ ταυτόχρονα απευχόταν να συμβαίνει αυτό που υποψιαζόντουσαν.

Πείραζε μονίμως τα δάχτυλά του διπλώνοντας τις αρθρώσεις και ακούγοντας τον χαρακτηριστικό ήχο επανειλημμένα. Δεν του άρεσε το απρόβλεπτο μόνο όταν είχε να κάνει με ανθρώπους στους οποίους δεν είχε απόλυτη εμπιστοσύνη. Κι ο Γκριγκόρι Λεμπέτεβ ήταν ξεκάθαρα ένας από αυτούς.

Υποσχέθηκε πως είχε κάτι πολύ καλό για αυτόν. Το χαρακτήρισε εξωτικό. Μιλούσε για την κοπέλα χρησιμοποιώντας ουδέτερο γένος. Ο Κωνσταντίνος σχεδόν δεν ήταν σίγουρος ότι θα του έφερνε τελικά κοπέλα και ότι μιλούσαν για το ίδιο θέμα. Δεν έκανε ερωτήσεις. Έκανε τα πάντα για να φαίνεται σχεδόν αδιάφορος αλλά ενθουσιώδης.

Ο Λεμπέτεβ ήταν τόσο κλειστός που στην παραμικρή υποψία ανυπομονησίας από τον Κωνσταντίνο ίσως υποψιαζόταν κάτι. Έπρεπε όλα να δείχνουν φυσιολογικά.

Στο γραφείο του είχε βρεθεί δεκάδες φορές από τη στιγμή που έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιο να τον πλησιάσει. Σήμερα όμως ήταν λες και έφτανε για πρώτη φορά. Ο Λεβίνσκι βρίσκονταν ήδη εκεί, καθώς μαζί με τον Κωνσταντίνο είχαν φτιάξει την μικρή αυτή ομάδα.

Δύο άτομα που δεν συμφωνούσαν πάντοτε με τις αποφάσεις του Μαξ, του αρχηγού τους και εξέφραζαν βολικά αυτό το παράπονο στον Λεμπέτεβ. Δύο εν δυνάμει προδότες στα μάτια του...

Φυσικά δεν του το έδωσαν στο πιάτο, δεν ήταν ηλίθιος. Αντίθετα ήταν πολύ έξυπνος αλλά όλοι είχαν τις αδυναμίες τους. Και η απόλυτη θέληση του Λεμπέτεβ για εξουσία και κυριαρχία θα ήταν και η καταστροφή του.

Ο Κωνσταντίνος πάρκαρε το αυτοκίνητό του και πέρασε μέσα στο μαγαζί χαιρετώντας κάποιους από το προσωπικό που τους ήξερε πλέον. Η βραδιά είχε ξεκινήσει μα το μαγαζί δεν είχε γεμίσει ακόμα. Στις διασκορπισμένες μικρές πίστες χόρευαν ήδη γυναίκες με φανταχτερά εσώρουχα που σε λίγο θα έβγαζαν και τα φώτα ήταν χαμηλωμένα.