The Perfect Match

5. Εξαπίνης

Το απόγευμα τον βρήκε με τον αδερφό του και τον Λεβίνσκι σε ένα από τα καζίνα τους όπου θα συζητούσαν για νέους δρόμους για τα ναρκωτικά τους. Δεν ακολουθούσαν πάντα τις ίδιες διαδρομές για τα φορτία και προτιμούσαν τις αλλαγές ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να αποφύγουν μπάτσους και τα συναφή.

Είχαν συναντηθεί νωρίτερα και το βασικό θέμα τους ήταν η Ντάρια, μιας και ο Κωνσταντίνος δεν ήταν συγκεντρωμένος σε τίποτα άλλο και φαινόταν από το πρωί νευρικός και σε αναμμένα κάρβουνα. Το καλό ήταν πως η Λίζα είχε βρει μια ψυχολόγο και επικοινώνησε ήδη μαζί της για την κατάσταση. Έπρεπε πρώτα να διασφαλίσουν την εχεμύθεια της.

«Μαλάκα συνειδητοποιείς για τι φάση μιλάμε; Δεν ξέρει να γράφει και να διαβάζει, είναι λες και είναι μωρό παιδί, δεν έχει ξανά χρησιμοποιήσει κινητό. Για δεκαεννιά χρόνια. Σαν να ζει σε άλλη εποχή, είναι τρελό.»τα ξεστόμιζε και δεν το χωρούσε ο νους του.

Δεν ήξερε αν τα είχε επαναλάβει αλλά δεν μπορούσε να σκεφτεί και τίποτα άλλο.

Δεν ένιωθε άνετα πουθενά πάνω στη γη, δεν έπρεπε να αναλάβει την αποστολή. Γενικότερα παρόλο που στη ζωή του τον διακατείχε μια σχετική ηρεμία και χαλαρότητα συνειδητοποίησε πως γινόταν έντονα συναισθηματικός με την αδικία.

Και στην προκειμένη περίπτωση η αδικία έρρεε από παντού κι αυτός αντί να μπορέσει να ξεσπάσει την οργή του πάνω στον Λεμπέτεβ, έπρεπε να υπομείνει το θέατρο, να μάθει πληροφορίες από ένα πλάσμα σαν την Ντάρια και να το παίζει άνετος. Θεωρούσε πως το είχε, πως ήταν κάτι που μπορούσε να φέρεις εις πέρας όμως από τη στιγμή που αντίκρισε για τι κατάσταση επρόκειτο δεν ήταν καθόλου σίγουρος πλέον.

Ίσως τελικά είχε δίκιο ο Λεβίνσκι, ίσως ήταν μαλακός για αυτό. Κάθε φορά που την έβλεπε τα συναισθήματα πάλευαν μέσα του.

Ήθελε να τα σπάσει όλα που του την έδωσαν σαν να ήταν αντικείμενο, που ξεκάθαρα έζησε τόσα χρόνια μια ζωή χωρίς να έχει ιδέα για τον πραγματικό κόσμο, που τον κοιτούσε λες και ήταν υποταγμένο ζώο, που δεν μπορούσε να της πάρει λέξη.

Είχε καταφέρει να σπάσει πολύ σκληρούς άνδρες, να τους κάνει να μιλήσουν, να χρειαστεί να τους βασανίσει μέρες για να αποσπάσει την πληροφορία που χρειαζόταν και δεν ανοιγόκλεισε καν τα μάτια του. Και τώρα κόμπλαρε.

Και μόνο στην σκέψη ότι θα βάλει το λιθαράκι του στην κακοποίηση της, να την πιέσει να του ανοιχτεί αρρώσταινε, το σιχαινόταν. Ναι, δεν ήταν φτιαγμένος για αυτό. Ήταν πιο συναισθηματικός από τον Μαξ και ταυτόχρονα δεν είχε ιδέα πως μπορούσε να χειριστεί μια τέτοια κατάσταση.