Ο καιρός είχε αρχίσει να γίνεται έντονα βροχερός τελευταία και ο Αντρέι σιχαινόταν πραγματικά την βροχή. Παρόλα αυτά η δουλειές έπρεπε να γίνουν και η ζωή να προχωρήσει κανονικά. Είχε κάτι σχεδόν ανακουφιστικό να έχει κάτι να περιμένει μετά τη δουλειά, κάπου να πάει, πράγματα να σκεφτεί για την εβδομάδα του και το μέλλον γενικότερα.
Δεν ήταν άνθρωπος που έκανε όνειρα, δεν πίστευε σε αυτά, μα πλέον δεν μπορούσε να μην σκέφτεται την επόμενη δραστηριότητα που θα ενθουσίαζε τον Νικίτα, το επόμενο δώρο, το επόμενο γεγονός σχετικά με αεροπλάνα που θα έβρισκε για να του το πει και να δει την έκφραση απόλυτου ενθουσιασμού να ζωγραφίζεται στο παιδικό του πρόσωπο.
Ήταν εντελώς έξω από τα νερά του αλλά σχεδόν είχε εθιστεί στο να βλέπει αυτή τη λάμψη στα μάτια του κάθε φορά που έσκαγε με κάτι καινούριο. Τον έβλεπε κάθε μέρα πλέον. Τον έπαιρνε μετά το σχολείο, σπάνια χρειάζονταν νταντά, εκτός αν έπρεπε πράγματι να λείψει εκτός πόλης ή αν τον προλάβαινε η δουλειά. Τρώγανε μαζί και την έβγαζε στο σπίτι της Ιρίνας μέχρι να γυρίσει.
Ο μικρός δεν είχε μείνει ακόμα σπίτι του μα το πήγαιναν σταδιακά. Κάτι που τον χάλασε ήταν πως ο μικρός δεν ήθελε να αλλάξει γειτονιά γιατί του άρεσε το σχολείο και οι φίλοι του οπότε το σπίτι που βρήκε για αυτούς δεν ήταν αυτό που είχε στο μυαλό του. Ήθελε ανακαίνιση μα οι διαδικασίες μπήκαν ήδη μπροστά.
Με την Ιρίνα κρατούσαν τις τυπικές σχέσεις, ειδικά μπροστά στον μικρό. Το περίεργο ήταν πως δεν είχαν κάνει απολύτως καμία συζήτηση οι δυο τους για το πως θα κινούνταν επίσημα με το παιδί. Έπρεπε να ορίσει δικηγόρος τις ημέρες που θα το έβλεπε; Να γίνουν διαδικασίες για κηδεμονία από κοινού, να τον αναγνωρίσει; Τα είχαν αφήσει σε δεύτερη μοίρα και απέφευγαν γενικά να μιλούν ιδιαίτερα.
Εκείνη την ημέρα άφησε τον Νικίτα στο σχολείο και οι δουλείες του ήταν κυρίως μικρό γραφειοκρατικές διαδικασίες οπότε δεν θα του έπαιρνε όλη μέρα κάτι που ήταν θετικό γιατί θα είχε χρόνο να τον γυρίσει κιόλας και ίσως να περάσει και λίγο χρόνο μαζί του.
Πέρασε μέσα στο γραφείο όπου ο Λεβίνσκι καθόταν μπροστά από έναν μεγάλο, επιτραπέζιο υπολογιστή με το βλέμμα χαμένο στην οθόνη. Είχαν περάσει τα γενέθλια του χωρίς να αναφέρει τίποτα. Όχι πως τα γιόρταζε ιδιαίτερα ποτέ αλλά εκείνη τη μέρα ήταν αρκετά κακόκεφος για κάποιον λόγο. Τους τελευταίους μήνες αν ήθελε να είναι ακριβής δηλαδή.
YOU ARE READING
The Perfect Match
Romance«Ντάρια δεν γίνεται να με φιλάς.»η φωνή του βγήκε περισσότερο βραχνή από όσο υπολόγιζε και είχε σχεδόν ανατριχιάσει. Τι στον διάολο; «Γιατί;»τα μάτια της γυάλιζαν στα δικά του, φαινόταν ικανοποιημένη. «Γιατί είπαμε ότι δεν έχουμε τέτοια σχέση. Δε...
