Άφησε τον Λεβίνσκι σε ένα από τα μαγαζιά τους και ενημέρωσε ότι ίσως να πήγαινε κι ο ίδιος μόλις την άφηνε σπίτι. Στο σπίτι του. Δεν είχε μοιραστεί ποτέ το σπίτι του με άλλο άτομο από τότε που μετακόμισε μόνος του. Προτιμούσε τη μοναξιά και την αυτονομία του μα τώρα έπρεπε.
Είχε κάνει μια σχετική προετοιμασία μετατρέποντας τον ένα ξενώνα σε δωμάτιο με όλες τις ανέσεις και με πράγματα που θα χρειαζόταν.
Η Λίζα, η γυναίκα του αδερφού του, ήταν παραπάνω από πρόθυμη να τον βοηθήσει σε αυτό οπότε τώρα ήταν εξοπλισμένο με τα πάντα, από ρούχα μέχρι σερβιέτες.
Δεν ήξερε τι ήθελε, αλλά αισθανόταν άβολα να βρίσκεται στον ίδιο χώρο μαζί της. Της έριξε μια ματιά μέσα από τον καθρέφτη. Καθόταν ακόμα κολλημένη στην πόρτα του αυτοκινήτου, με τα πόδια διπλωμένα και κοίταζε έξω από το παράθυρο χαζεύοντας την εναλλαγή του αστικού τοπίου με τα μάτια της διάπλατα ανοιχτά και τις παλάμες ανοιχτές στα γόνατά της.
Τα φώτα της πόλης έσκαγαν στο δέρμα της απαλά και κατά κάποιον τρόπο της πήγαινε η νύχτα, τα σκοτάδια της και τα τεχνητά φώτα. Ήταν ένα όμορφο θέαμα.
«Θέλεις να έρθεις μπροστά;»ρώτησε ο Κωνσταντίνος ξαφνιάζοντάς την και το κορμί της τινάχτηκε ελαφρά.
Η κοπέλα κούνησε αρνητικά το κεφάλι της αμέσως και πάλι όμως χωρίς να συναντήσει το βλέμμα του.
Δεν της απηύθυνε ξανά τον λόγο, την άφησε λιγάκι να συνηθίσει την σιωπή στην οποία φαινόταν να αισθάνεται πιο βολικά και άνοιξε το ραδιόφωνο για να ντύσει την παράξενη για αυτόν ησυχία.
Είχε μια μικρή κοπέλα στο αμάξι του, θα την πήγαινε σπίτι του και έπρεπε να κάνει τι; Να την ανακρίνει; Να αποσπάσει από αυτήν πληροφορίες που θα τους βοηθούσαν στην υπόθεση ενώ αυτή φαινόταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα;
Αυτό ήταν το αρχικό σχέδιο αλλά τα δεδομένα ήταν ελαφρώς διαφορετικά από ο,τι περίμενε.
Δεν είναι πως αισθανόταν άνετα να της μιλήσει. Δεν είχε ιδέα τι έπρεπε να πει και από που να αρχίσει. Υποτίθεται ότι θα ξεκινούσε από απλές ερωτήσεις αλλά αυτή φαινόταν τόσο φοβισμένη που κόμπλαρε να την ενοχλήσει. Ήταν περίεργη μέρα. Ίσως αύριο να ήταν καλύτερα. Θα είχε και αυτός πιο καθαρό μυαλό και αυτή ίσως συνήθιζε την παρουσία του.
Έφτασαν στο σπίτι του, ένα μεγάλο λοφτ στο κέντρο της πόλης που διέθετε ιδιωτικό γκαράζ και ήταν αρκετά ευρύχωρο για ένα μόνο άτομο. Το ίδιο πίστευε και ανέκαθεν ο Κωνσταντίνος αλλά για πρώτη φορά το μέγεθος του θα του ήταν χρήσιμο. Δε θα ήταν ο ένας πάνω στον άλλον.
VOUS LISEZ
The Perfect Match
Roman d'amour«Ντάρια δεν γίνεται να με φιλάς.»η φωνή του βγήκε περισσότερο βραχνή από όσο υπολόγιζε και είχε σχεδόν ανατριχιάσει. Τι στον διάολο; «Γιατί;»τα μάτια της γυάλιζαν στα δικά του, φαινόταν ικανοποιημένη. «Γιατί είπαμε ότι δεν έχουμε τέτοια σχέση. Δε...
