The Perfect Match

24. O λόγος να γιορτάσεις

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου που δεν έχει την παραμικρή ιδέα πως να αντιδράσει. Πως αναλαμβάνει ξαφνικά μια τόσο μεγάλη ευθύνη δίχως ένα ξεκάθαρο πλάνο για τον τρόπο με τον οποίο θα τη διαχειριστεί. Μια μόνιμη ευθύνη, ένας επίμονος λόγος να μένει ξύπνιος τα βράδια, να βάζει κάποιον πάνω από τις ανάγκες του, να γνωρίσει κόσμους που δε φανταζόταν. Ένα παιδί.

Ο γιος του Μαξιμιλιάν Ιωάννου ήρθε στον κόσμο το μεσημέρι εκείνης της ημέρας αφού ταλαιπώρησε τη μητέρα του με δέκα ώρες τοκετό. Ένα υγιέστατο αγοράκι. Βρέθηκαν όλοι στο νοσοκομείο. Ο Κωνσταντίνος πήρε μόνος του εξιτήριο παρά τις υποδείξεις των γιατρών να μείνει άλλη μια μέρα για σιγουριά διότι δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο περίπτωση να το χάσει. Οι γονείς τους έλειπαν Ελλάδα και οι αδερφή τους Αμερική, όμως δεν παρέλειψαν τα τηλέφωνα κι ο ίδιος ήθελε να είναι εκεί για αυτόν.

Είχε πάει απόγευμα, η Λίζα κοιμόταν εξαντλημένη όμως ξυπνούσε ανά διαστήματα. Ο Λεβίνσκι με τον Φεντόροφ θα έφευγαν καθώς έτρεχαν οι δουλειές αλλά ο Κωνσταντίνος θα καθόταν λίγο ακόμα.

Πρόλαβε να δει ελάχιστα το μωρό, αλλά μόλις η βαβούρα ησύχασε και οι γιατροί του έκαναν τις απαραίτητες εξετάσεις, πέρασε μέσα στο δωμάτιο την ώρα που θα έδιναν στο Μαξ τον γιο του να τον κρατήσει για πρώτη φορά.

Η νοσοκόμα εναπόθεσε το μικρό κουβαράκι προσεκτικά μέσα στη μεγάλη αγκαλιά του Μαξ και έπειτα τους άφησε μερικά λεπτά ιδιωτικότητας.

Το μωρό φάνταζε εξωπραγματικά μικρό και το πιο σοκαριστικό ήταν η εικόνα του αδερφού του με ένα τόσο δα πλάσμα, τόσο εύθραυστο στην αγκαλιά του.

Είχε κάτι απόλυτα τρυφερό και ευάλωτο που δεν είχε δει ποτέ ξανά μπροστά του. Αυτή την έκφραση της απόλυτης προστατευτικότητας και της αδυναμίας την ίδια στιγμή.

Το μικρό του προσωπάκι προεξείχε ανάμεσα από τις κουβέρτες και το αραιό, μαύρο χνούδι που είχε στο κεφάλι του φαινόταν λίγο αστείο. Τα μάτια του ήταν κλειστά και πρησμένα καθώς έγειρε το κεφάλι του πάνω στο στήθος του Μαξ.

«Πολλά μαλλιά δεν έχει για νεογέννητο;»αναρωτήθηκε ο Κωνσταντίνος αλλά μόλις είδε το πρόσωπο του Μαξ άνοιξε τα μάτια του διάπλατα. Αισθάνθηκε για μια στιγμή μόνο να τα χάνει γιατί ποτέ δε θυμάται να τον έχει δει έτσι.

«Γαμώ την τρέλα μου.»μουρμούρισε ο Μαξ καθώς δεν κατάφερε με τίποτα να συγκρατηθεί και ένα δάκρυ ξέφυγε από τα όρια των ματιών του και κύλησε στο μάγουλο του καυτό. Είδε τον Κωνσταντίνο που τον κοίταζε σχεδόν αμήχανος. Ο Μαξ ήθελε να σηκώσει το χέρι του αλλά στη σκέψη ότι μπορεί να διαταράξει την ηρεμία του μικρού δεν το επιχείρησε.