«Σε δύο μέρες θα είσαι εδώ.»της είπε το προηγούμενο βράδυ και η κοπέλα δε μπορούσε να κοιμηθεί από την αγωνία.
Στην Αμερική είχε σχεδόν μεσημεριάσει και η ίδια χάζευε έξω από το παράθυρο τη θέα που θα αποχωριζόταν πολύ σύντομα. Η συννεφιασμένη μέρα της άρεσε, ταίριαζε με τα συναισθήματα της που τα διακατείχε μια μουντίλα και μια έντονη ανυπομονησία. Για κάτι άγνωστο μα πολυαναμενόμενο.
Είχε μιλήσει με τη Στέλλα και με τον Κωνσταντίνο και είχε πάρει απόφαση να συναντήσει τις κοπέλες με το που γυρίσει στη χώρα. Προείχε πάνω από όλα. Είχε σκεφτεί να το συζητήσει και με την ψυχολόγο της. Ήθελε να προσπαθήσει να τις κάνει να δουν μέσα από τα μάτια της, πως η ίδια στάθηκε τυχερή μέσα στην ατυχία της και πως τίποτα δεν είχε τελειώσει.
Όλα άρχιζαν τώρα, όλες ήταν δυνατές και το όφειλε σε αυτές τις γυναίκες- τα κορίτσια- στον εαυτό της, στη ζωή που τους έδινε μια δεύτερη ευκαιρία να γεννηθούν ξανά από τις στάχτες τους. Σε πείσμα όλων αυτών που προσπάθησαν να τις διαλύσουν και να τις ξεριζώσουν.
Δε θυμάται να υπήρξε ποτέ στη ζωή της ξανά τόσο αποφασισμένη. Ο σκοπός έκαιγε μέσα της σαν άσβεστη φλόγα, σαν οφειλή στη μοίρα. Και ναι αγωνιούσε να το φέρει εις πέρας. Ήταν το σημαντικότερο βήμα που μπορούσε να κάνει.
«Ντάρια;»
Η Ντάρια σήκωσε το βλέμμα της που είχε κολλήσει στον πολύβουο δρόμο και αντίκρισε την Γιελένα. Φορούσε ένα νεραϊδένιο φόρεμα που ξεκινούσε σε κορσέ τονίζοντας τη λεπτή της μέση και κατέληγε σε ανοιχτοπράσινες λωρίδες υφάσματος για φούστα. Τα ρούχα της της θύμιζαν καμιά φορά στολή μα της πήγαιναν πολύ, περιέργως. Τα μακριά μαλλιά της τα είχε μισά πιασμένα επάνω και τα υπόλοιπα έπεφταν μέχρι τη μέση της σε χαλαρές μπούκλες.
«Έλεγα να φάμε σιγά σιγά. Πείνασες;»ρώτησε. Η φωνή της ήταν ήπια και μελωδική, δεν την είχε ακούσει αυτές τις μέρες να την υψώνει και όλα τα χαρακτηριστικά ήταν τόσο πράα που δεν μπορούσε να φανταστεί να παραμορφώνονται από θυμό.
Δεν είχε τις κοφτές γωνίες του Μαξ, ούτε την εξωτερική επιβλητική παρουσία του Κωνσταντίνου. Ήταν λεπτεπίλεπτη, ευγενική από τις κινήσεις της μέχρι την εμφάνιση της.
«Όχι πολύ αλλά έρχομαι να σε βοηθήσω.»σηκώθηκε όρθια και την ακολούθησε στη μεγάλη κουζίνα.
Τα ντουλάπια ήταν σκουρόχρωμα και οι τοίχοι κυπαρισσί ενώ οι βρύση και τα πόμολα ντυμένα με χρυσές λεπτομέρειες. Περνούσαν χρόνο στην κουζίνα, μαγείρευαν μαζί και οι συζητήσεις κυλούσαν ήρεμα και συνήθως για διάφορα θέματα.
ESTÁS LEYENDO
The Perfect Match
Romance«Ντάρια δεν γίνεται να με φιλάς.»η φωνή του βγήκε περισσότερο βραχνή από όσο υπολόγιζε και είχε σχεδόν ανατριχιάσει. Τι στον διάολο; «Γιατί;»τα μάτια της γυάλιζαν στα δικά του, φαινόταν ικανοποιημένη. «Γιατί είπαμε ότι δεν έχουμε τέτοια σχέση. Δε...
