The Perfect Match

10. Είναι απλά τα λόγια της αλήθειας

Όσο οι μέρες περνούσαν τόσο περισσότερο η Ντάρια απολάμβανε την τροπή που είχε πάρει η ζωή της. Ένιωθε απόλυτα άνετα σε ένα σπίτι, με ανθρώπους που εμπιστευόταν. Κοιμόταν γαλήνια. Δεν είχε ποτέ εφιάλτες μα πάντα ο ύπνος της ήταν ανήσυχος, έπρεπε να κρατά το ένα μάτι ανοιχτό από συνήθεια.

Ο Κωνσταντίνος το έβλεπε και του άρεσε. Εκείνη την ημέρα θα της μιλούσε γιατί ο χρόνος πίεζε και αυτή τον εμπιστευόταν όλο και περισσότερο. Σήμερα άλλωστε θα είχε συνάντηση με τον Λεμπέτεβ και ήταν σίγουρος πως θα αναφερόταν σε αυτό. Είχε περάσει καιρός και δεν είχε κάνει κάποια νύξη οπότε το περίμενε.

Το προηγούμενο βράδυ γύρισε αργά, σχεδόν πρωινές ώρες γιατί είχε να μιλήσει για τις νόμιμες δουλειές στα καζίνα τους. Σκεφτόταν να επεκταθούν σημαντικά σε αλυσίδες ξενοδοχείων σε όλον τον κόσμο ξεκινώντας από Ρωσία και Ελλάδα γιατί θα βοηθούσαν ιδιαίτερα στο ξέπλυμα και θα δικαιολογούσαν τα πάντα. Οπότε μέσα σε όλα είχαν και συζητήσεις για την νόμιμη επέκτασή τους.

Ξύπνησε μεσημέρι και στο σπίτι δεν βρήκε ούτε την Ντάρια ούτε την Στέλλα αλλά το μάτι του έπεσε σε ένα σημείωμα στον πάγκο της κουζίνας.

''Καλημέρα. Πίγαμε για καφέ με τη Στέλα. Σε σκέφτομε. Ντάρια.''

Ήταν ανορθόγραφο, τα γράμματα είχαν άτσαλες καμπύλες σαν να το έγραψε μικρό παιδί μα έκανε το στήθος του να ζεσταθεί από μια περίεργη αίσθηση τρυφερότητας, κάτι προστατευτικό και μια περηφάνια για αυτά που κατάφερνε αυτή η γυναίκα.

Έστειλε ένα μήνυμα στον Φεντόροφ για να επιβεβαιώσει ότι τις είχε στον νου του και έπειτα ετοιμάστηκε για να βρεθεί με τον Λεμπέτεβ.

Θα πήγαινε μόνος του μιας και ήταν από τις μέρες που δεν ζήτησε τον Λεβίνσκι. Προτιμούσε να έχει κάποιον δικό του αλλά εκείνη την ώρα ήθελε απλά να τελειώνει.

Αύριο είχαν τη δεύτερη παράδοση με όπλα στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα στην οποία θα συμμετείχε κι ο Λεμπέτεβ αλλά ο Κωνσταντίνος δεν θα πήγαινε από κοντά για την επίβλεψη αυτή τη φορά.

Προφασίστηκε δικαιολογίες και έδωσε κάποιες πληροφορίες για τις νόμιμες δουλειές που ήταν δικό του πόνημα. Δεν ανέφερε τον Μαξ. Ίσα ίσα του είπε πως ήταν στον κόσμο του τώρα που γεννούσε η γυναίκα του. Ως έναν βαθμό ίσχυε. Το μυαλό του ήταν εκεί μόνιμα αλλά ο Μαξ δεν έβγαινε ποτέ τελείως εκτός ελέγχου και δεν άφηνε κάτι στην τύχη.