Δεν είχε καμία δουλειά στην πραγματικότητα. Απλά ήθελε να φύγει για λίγο. Η μέρα ήταν τρελή και η πίεση τον έκανε να νιώθει το κεφάλι του έτοιμο να εκραγεί.
Αποφάσισε να μην περάσει από κάποιο από τα μαγαζιά τους. Η όρεξη του για συναναστροφή με διάφορα άτομα ήταν μηδαμινή, αλλά είχε την ανάγκη να μιλήσει σε κάποιον για τη μέρα του. Κάποιον που εμπιστεύεται και θα μπορούσε να δείξει τον πραγματικό του εαυτό. Με τις ανασφάλειες και τις δεύτερες σκέψεις, να μην χρειάζεται να φαίνεται απόλυτα άτρωτος και αδίστακτος.
Είχε μεγαλώσει μέσα στο φαίνεσθαι και την εικόνα που έπρεπε να διατηρεί αλλά μερικές φορές τον κούραζε. Τελευταία όλο και συχνότερα.
Ήταν αργά αλλά όχι και πολύ. Κάλεσε τον αδερφό του με την ελπίδα να του το σηκώσει και πράγματι του απάντησε μετά από μερικές στιγμές.
«Έλα.»
«Που είσαι;»ρώτησε ο Κωνσταντίνος στηρίζοντας το κινητό στη θήκη του ταμπλό και βάζοντας ανοιχτή ακρόαση καθώς οδηγούσε.
Η πόλη ήταν ήρεμη και άδεια σε εκείνο το σημείο και η εναλλαγή της πολυκοσμίας και της απόλυτης ησυχίας του άρεσε.
«Σπίτι.»
«Να έρθω για λίγο;»
«Όχι.»απάντησε ο Μαξ την ίδια στιγμή που άκουσε τη Λίζα να φωνάζει από πίσω και να τον επιπλήττει.
«Εννοείται να έρθεις, μην τον ακούς!»η φωνή της ακούστηκε υπόκωφη μέσα από το ακουστικό και έκανε τον Κωνσταντίνο να χαμογελάσει στραβά.
Ένα πράγμα που πάντα τον ψυχαγωγούσε ήταν να ενοχλεί τον αδερφό του που τελευταία είχε γίνει πιο σπιτόγατος από ποτέ. Ειδικά από τότε που έμεινε έγκυος η γυναίκα του έπρεπε να σχεδόν να συμπληρώσουν ειδική αίτηση για να τον δουν εκτός δουλειάς.
«Έρχομαι.»είπε και το έκλεισε πριν μιλήσει ο Μαξ, παρόλο που τον άκουσε να ξεφυσάει στο δυσαρεστημένος.
Το χρειαζόταν λίγο εκείνη την ώρα κι ας τους το χαλούσε. Ήθελε και να συζητήσει και να ξεφύγει λιγάκι. Ενώ προετοιμαζόταν καιρό για αυτή την αποστολή, τώρα που πραγματικά συνέβαινε, και το σχέδιο πετύχαινε κάτι δεν κολλούσε μέσα του.
Τα φανταζόταν αλλιώς τα πράγματα. Ίσως πιο εύκολα, λιγότερο περίπλοκα, ότι τα συναισθήματα του θα καταλάγιαζαν, αντ' αυτού αισθανόταν μια αόρατη γροθιά να σφίγγει το στομάχι του και αυτό να λιώνει ανάμεσα σε πέτρινα δάχτυλα. Ένα έντονο αίσθημα εγκλωβισμού τον ακολουθούσε σαν Ερινύα.
YOU ARE READING
The Perfect Match
Romance«Ντάρια δεν γίνεται να με φιλάς.»η φωνή του βγήκε περισσότερο βραχνή από όσο υπολόγιζε και είχε σχεδόν ανατριχιάσει. Τι στον διάολο; «Γιατί;»τα μάτια της γυάλιζαν στα δικά του, φαινόταν ικανοποιημένη. «Γιατί είπαμε ότι δεν έχουμε τέτοια σχέση. Δε...
