Till Stars Stop Shining

the apology | 36

APHRODITE

«Σε δέκα είμαι στον Λευκό Πύργο» είπα στην Βαρβάρα καθώς περπατούσα προς την πλατεία Αριστοτέλους. Είχε πάει κέντρο πιο νωρίς για να ψωνίσει και με πήρε τηλέφωνο πριν μισή ώρα περίπου ρωτώντας με αν ήθελα να βγούμε.

Ευχαριστώ Βαρβάρα που μου το πρότεινες αρκετά νωρίς για να προλάβω να ετοιμαστώ...

«Αφροδίτη» άκουσα μια ανδρική φωνή και γύρισα ελάχιστα προς τα δεξιά μου για να δω έναν τύπο στην ίδια περίπου ηλικία με εμένα, καστανά μαλλιά, ντυμένος με τζιν παντελόνι και μαύρη μπλούζα και ζακέτα να με πλησιάζει.

«Άγγελε...;» μουρμούρισα και έκανα ασυνείδητα ένα βήμα πίσω.

Είχα μερικά χρόνια να τον δω. Άλλαξε αρκετά από την τρίτη Λυκείου... Ήταν πιο διστακτικός, μαζεμένος, αδύναμος. Παλιά ήταν ένα άτομο που προκαλούσε φόβο στους συμμαθητές του και έπαιρνε ό,τι ήθελε. Τώρα όμως αυτή η περηφάνεια και αυτοπεποίθηση που είχε έχει εξαφανιστεί. Ακόμα και το βλέμμα του άλλαξε. Έγινε πιο... μαλακό.

«Χαίρομαι που σε πέτυχα. Ήθελα να σου μιλήσω, αλλά δεν είχα το τηλέφωνο σου. Έμαθα τι πέρασες... εμ με αυτόν τον Νίκο. Ξέρω, έχει περάσει καιρός, αλλά σκέφτηκα πολλά πράγματα και θέλω να σου τα πω.» μου είπε αλλά δεν ήξερα τι να απαντήσω. Δεν χρειάστηκε, βέβαια, γιατί συνέχισε τον μονόλογο του.

«Ξέρω πως δεν πρόκειται να με συγχωρέσεις για αυτό που έκανα και δεν περιμένω να το κάνεις. Θα έχεις απόλυτο δίκιο ό,τι και να πεις. Ξέρω πως ίσως να μην θες καν να μου μιλήσεις ποτέ ξανά. Απλά ήθελα να ξες πως άλλαξα και μετάνιωσα όλα όσα έκανα τότε. Και στο Γυμνάσιο και κυρίως σε αυτό το πάρτι στο Λύκειο.» μου είπε και παρέμεινα σιωπηλή μέχρι να τελειώσει.

«Συγγνώμη για αυτήν την ανόητη φάρσα που σου έκανα στο Γυμνάσιο επειδή έχασα ένα στοίχημα. Συγγνώμη που σε πίεσα και πήγα να κάνω περισσότερα χωρίς την συναίνεση σου σε εκείνο το πάρτι της τρίτης Λυκείου. Το ξέρω πως δεν σημαίνει τίποτα αυτή η συγγνώμη για εσένα τώρα αλλά ένιωθα ντροπή και ενοχές για τότε. Όφειλα να σου ζητήσω συγγνώμη.» μου είπε και μπορούσα να διακρίνω δάκρυα να μαζεύονται στα μάτια του.

«Ελπίζω να είσαι καλά τώρα. Και ευχαριστώ που με άκουσες.» πρόσθεσε και πήγε να φύγει.

«Ευχαριστώ» του είπα και σταμάτησε. Γύρισε και με κοίταξε και μπορούσα να δω ξεκάθαρα πως είχε δακρύσει. Το ίδιο έκανα και εγώ. «Πώς... πώς είσαι;» τον ρώτησα. Η Ελένη πέρσι μου είχε πει πως ήθελε να αυτοκτονήσει, χαρακωνόταν και δεν έτρωγε πολύ. Είχα σοκαριστεί όταν το έμαθα αλλά τώρα που τον βλέπω από κοντά είναι ακόμα πιο σοκαριστικό.