Soldier

Podrozdział 1

- Boję się tam iść. - stwierdziła młoda służka, czająca się tuż obok przy ogrodowego filaru.

- No dalej Louise, idź. - popchnęła ją ku odwadze druga, stojąca tuż za jej plecami.

- Dlaczego sama tego nie zrobisz?! - wzdrygnęła się rudowłosa.

- Chyba sobie żartujesz! Ja mam jeszcze przed sobą przyszłość! - oznajmiła.

- A ja to co?! - oburzyła się.

- Em, przepraszam? - przerwał im tę niezwykle interesującą sprzeczkę młody brunet w okularach, który od dobrych kilku minut przypatrywał się rozgrywanej scenie.

- AAAA! – wykrzyknęły, omal nie podskakując w miejscu, kolejno rzucając się do ucieczki.

- Ja... przepraszam? - odparł, wyciągając rękę w ich kierunku, ale nieznajomych już nie było.

"Zrobiłem coś nie tak?" - westchnął ciężko, drapiąc się po głowie.

- Scolett? - posłyszał nagle znajomy, powątpiewający głos.

- Och, Megumy! - obrócił się ku niej, a na jego twarz zawitał uśmiech - Cześć! – dodał, ujrzawszy złotowłosą pokojówkę.

- Cześć... - mruknęła, odwracając wzrok zaraz po napotkaniu jego spojrzenia

- Wiesz może, gdzie mogę znaleźć Anastasię? Miała do mnie przyjść, ale chyba zapomniała. - zaśmiał się z lekkim zdenerwowaniem.

- Tego akurat nietrudno się domyślić. - stwierdziła, wskazując dłonią ku ogrodowi.

- Wielkie dzięki. - odrzekł uśmiechając się, a następnie stawiając krok w kierunku ścieżki.

- Ej, czekaj! Nie idź tam te... - nie zdążyła dokończyć, jednocześnie łapiąc go za ramię.

- C-co t-to j-jest? - wydukał, gwałtownie się cofając.

W ogrodowej altance, przy stoliku siedziała kruczowłosa następczyni tronu i właśnie spożywała posiłek. Jednak wyraźnie nie była w dobrym nastroju. Atmosfera, która się wokół niej roztaczała była wręcz upiorna, do tego stopnia, iż nawet owady, wolały dla własnego bezpieczeństwa ulotnić się z pobliskich traw.

- Ten drań... - mruczała, omal nie rozgniatając rączki filiżanki.

Natomiast obserwująca ową sytuację dwójka, natychmiastowo skuliła się za pałacowym filarem.

- To może ja przyjdę kiedy indziej. - odparł okularnik, głośno przełykając ślinę.

W tym momencie rozległ się wyraźny huk, dobiegający tuż znad ich głów. Oboje z przestrachem podnieśli oczy w kierunku pałacowych okiennic, oglądając ogłuszonego, powoli sunącego ku ziemi ptaka.

- Tak, to zdecydowanie dobry pomysł. - skwitowała Meggy, przypatrując się swobodnie lecącym w dół piórom.