Soldier

Rozdział 22

- Że co mam zrobić?! – wydarł się Scolett, przed momentem w spokoju wysłuchujący przemowy niebieskookiego generała.

- Szoruj po chochlę i na zewnątrz. – powtórzył bez ogródek Reed, posyłając mu przekorny uśmiech.

- Ale, ale jeszcze dokumenty dla rady, wykazy... - zaczął, wtem gromko przełykając ślinę w wyniku oceniającego go od góry do dołu spojrzenia – Zanieś to za mnie. – odparł w końcu z rezygnacją zwiesiwszy głowę, wyciągając ku niemu kartki.

- Widzisz, trzeba było tak od razu. – stwierdził blondyn, z zadowoleniem przejmując zapiski.

- Ostatni raz zrobiłem sobie u ciebie dług wdzięczności. - jęknął, na moment zdejmując okulary.

- Ja osobiście nie narzekam. – skwitował, zakładając dłonie na pierś.

- Jak przesłuchanie? – zagaił mimowolnie brunet, przecierając szkła chustką.

- Nic nadzwyczajnego, trafił nam się ogrodnik. – prychnął, przypominając sobie jak nadepnął przesłuchiwanemu na odcisk.

- Serio? – odparł z ciekawością główny pomocnik ministra spraw wojskowych, umieszczając złote oprawki z powrotem na właściwym miejscu – To mógł nam wypielęgnować grządki, a nie wszystko podpalać. – uciął żartobliwie.

- Najwyraźniej pomylił benzynę z nawozem. – ponownie uniósł kąciki ust.

- I zapałki z nożyczkami. – dorzucił okularnik, w wyniku czego obaj posłali sobie porozumiewawcze spojrzenia.

- Muszę lecieć. – oznajmił zdecydowanie Carlos, wtem odpływając gdzieś myślami.

- Jasne, idź, idź. – skwitował tamten, wkładając dłonie w kieszenie marynarki.

- Mówiłem serio co do tej chochli, szoruj tam póki pamiętasz i gęba na kłódkę. – przypomniał mu, ruszając w głąb korytarza.

- Będę milczał jak grób. – stwierdził, kiwając głową ze zrozumieniem.

- Oby, bo inaczej sam ci go wykopię. – odrzekł znacząco, znikając za zakrętem.

Nieco gorzej zbudowanego mężczyznę, zdawał się przejść wyraźny dreszcz. Kolejno westchnąwszy z rezygnacją, ruszył w swoją stronę. Po chwili jego myśli jak zwykle zaczęły zbaczać z obranego przez siebie toru, odpływając ku nie znanym lądom. Jedynie ciało, kierowało go w stronę, w którą powinien podążać.

- Przewrażliwieni patolodzy... - uciął krótko, sam do siebie, udając się w skrzyżowanie zaułków.

Wtem tuż obok niego rozległ się trzask, skomponowany z wyraźnym gruchnięciem. Natychmiast przystanął, obracając głowę w kierunku hałasu.

- Przepraszam! Nic pani nie jest? – posłyszał, dobiegający tuż zza jeszcze niewyminiętego przez niego zakrętu, gorejący męski głos.

- W porządku. – odparła bezwiednie kobieta, nie dodając ani słowa więcej.

- Zdecydowanie nie. Proszę dać mi pomóc. – skwitował ktoś, z wyraźnym poczuciem winy.

- To tylko pranie, a pan z pewnością się śpieszy. – odrzekła, a jej ton uległ pewnemu złagodnieniu.

Nie do końca rozumiejący własne położenie brunet, wsłuchiwał się w ten zwyczajny, monotonny dialog, zaprzestając własnej podróży. Z jakiegoś powodu, jego nogi, nagle wryły się w ziemię, a umysł nakazywał lekko się wychylić, by ujrzeć twarze obu rozmówców. Ostatecznie nie mogąc pohamować tego dziwnego uczucia, zrobił kilka kroków do przodu, wychylając zuchwałe oko.