a little death-jeonglix ✓

XII. mezuniyet

merhaba merhaba

okulun ilk haftasını nasıl geçiyor? benim çok fena

uyku düzeni düzeltildi mi? hayırrr

neysee iyi okumalar

- - - - -

jeongin'

Her geçen günüm aynıydı, tek fark daha da zorlanıyor olmamdı.

Aklımda sürekli dönen sesler vardı, kafam bunlarla doluydu ve diğer şeyler hiç aklımda kalmıyordu.

"Bu kadar nefrete sahip olmak ağır geliyordur sana"
Evet ağır geliyordu, hatta öncesinde deseler bu kadar katlanacağımı bile düşünemezdim.

Eskiye özlem, bunu çok yaşıyordum hayatımın sadece dört beş yılı iyiydi, her şeye rağmen yaşamaya değer olduğunu hissettiğim o yıllar.

Çocukluğumun çoğu şeyini hatırlamıyordum hatırladığım şeyler bağırış, kavga ya da tamamıyla babamdı.

Annemin ne yüzünü ne de sesini hatırlıyordum, keşke tamamıyla silebilseydim onu.

Babam beni hiç sevmedi biliyorum, suçsuz olduğum halde beni sevmedi ama ben babamın bana davranışını normalleştirmiştim ya da bilmiyorum onu öyle kabul etmiştim.

Babam beni üzmüyordu artık, babamın dediklerine sadece gülüyordum hiçbir anlamı yoktu benim için. Bi' an önce parasını ödeyip ondan uzakta olmak istiyordum.

Annemin iyi bir anne olmadığını biliyorum ama ona çok ihtiyacım oldu, her yaşımda bir annenin varlığı nasıl bir şeyin hep eksikliğini çektim.

Annemin katı kuralları vardı küçücük bir çocuk olmama rağmen ve ben hep uyardım, o zaman düşüncem böyle yaparsam beni severdiydi.

Babam aptalın tekiydi anneme olan nefretini bize taşıdı, her şeyin farkındaydı bize yokluk yaşatmamak için daha ilgili olması gerekirken o bir hiç olmuştu.

Zaman geçtikçe babamın açtığı yaraları kapatabildim, iyileştirdim. Kötü olsa bile köşede bir yerde duruyordu "babam var, evet aramız iyi değildir ama var" diyebiliyordum.

Ama annem, annemin açtığı yaralar hiçbir zaman kapanmadı ve bir annenin yerini kimseni tutamayacağını anladığımdan beri nefreti gerçekten hak ettiğimi düşünmüştüm.

Sonuçta şöyle derler değil mi?
"seni ailen bile sevmedi, ben mi sevecektim?"

Tabii zamanla bu lafın ne kadar saçma olduğunu fark etmiştim, sevginin bağlarla bir ilgisi olmadığını öğrenmemi sağlamışlardı.

Hayatım düzeldi artık daha iyiyim ne olursa olsun iyi olacağım demiştim. Sonuçta arkadaşlarım çok iyiydi, güzel bir ilişkim vardı.

Ben iyiydim bu da kardeşimin iyi olması demekti, onun çevresi genel olarak yoktu benimle vakit geçirirdi ve ben iyiyken onu da mutlu ederdim.

Sonuçta her şey iyiyken bir anda eskiden daha kötü bir hale geleceğimi nerden bilebilirdim?

İlk zamanlar benimle beraber kardeşimin hayatı da iğrenç oldu, ona iyi gelemediğim yetmezmiş gibi onu üzdüm.
Ama sonra böyle gitmeyeceğini anladım, onun için yaşıyorsam ona kötüyü yansıtmamalıyım dedim.

Böylece ben ona yaralarımı göstermedikçe o bana yaralarını göstermişti ve ben de onun yaralarını sarmıştım.

Şimdiyse iptal ettiremediğim çekimden hızlıca eve geçmiştim, fazlasıyla yorgundum ama kardeşimin lise mezuniyetini kaçıramazdım.