Poorman Series: Joselito Dimaano

Chapter 3

Chapter 3

Napaunat ang katawan si Jose ng makaramdam ng pangangalay sa pagbababa ng ilang bundle ng gulay mula sa truck. Halos tapos na rin sila ng mga oras ng iyon ng mapatingin siya sa isang bench.

Nakaupo doon ang babaeng nagpakilalang Neri sa kanya. Maganda ito at simple lang naman kung manamit. Iyon nga lang ay napakadaming sinasabi.

Mabilis siyang mairita, pag napakadaldal ng nasa tabi niya lalo na kung kinukwento siya. Maliban kina Igo at Cy na sanay na sanay siya sa kwentuhan ng dalawa.

Ipinagkibit balikat na lang niya ng mapansing kausap ng dalaga ang kasamahang si Jester.

"Uuwi ka na pre?" Tanong ng isa niyang kasamahan na tinanguan niya. Nag-okay sign naman ito bilang sagot.

Nilapitan muna ni Jose ang poste kung saan niya isinabit ang damit na hinubad kanina. Nakalimutan kasi niyang magdala ng extra na damit kaya naman naghubad muna siya ang suot.

Pagkatapos noon ay hindi na niya napagtuuan ng pansin si Neri, at nagpasyang umuwi na lang.

Simpleng buhay lang naman ang nais ni Jose. Ang tahimik na buhay, kasama ang mga kaibigan. Lalo na at si Igo at Cy lang naman ang pamilyang mayroon siya.

Hindi kilala ni Jose ang mga magulang. Higit sa lahat hindi madali ang kanyang pinagdaanan sa buhay. Kung mahina lang ang kanyang loob, baka nga mas pinili na lang niyang kitilin ang sariling buhay. Pero kinaya niya ang lahat, mula ng makilala niya ang dalawang kaibigan.

Pagkarating ng bahay ay itetext sana niya si Igo ng makapang wala sa bulsa niya ang cellphone niya. Napatingin pa siya sa kalangitan na nagbabadya ng malakas na pag-ulan.

"Kung hindi lang mahalaga, hindi ko babalikan," aniya at hinagip ang isang towel na siyang magiging panangga niya sa ulan at ang nag-iisa niyang payong.

Pagkalabas niya ng bahay ay nagsisimula na ngang bumuhos ang ulan. Pero hindi pa ganoong kalakas. Kaya mabilis ang kanyang ginawang pagmamaneho.

Malakas na nga ang ulan ng makarating siyang muli sa palengke. Nagpasalamat na lang siya at hindi nabasa ang cellphone niya.

Lalampas na sana siyang muli sa malaking puno sa tabing daan ng matanaw niyang nakaupo sa ilalim noon ang pamilyar na babae. Alam niyang madalang ang sasakyan sa parteng iyon. Bukod sa madilim ang kalangitan ay ilang oras na lang at maggagabi na rin kaya nilapitan niya ito.

Natuod naman si Jose sa pagkakatayo ng maramdaman niya ang malamig na kamay ni Neri na pumulupot sa katawan niya. Nararamdaman na rin niya ang panginginig nito dahil sa lamig.

Hindi siya maawain sa iba, lalo na kung hindi humihingi ng tulong. Ang ipinagtataka lang niya ay ang kusang pagkilos ng katawan niya para ihatid ang dalaga, sa bungad ng subdivision kung saan ito nakatira.

Basang-basa na rin si Jose ng ulan ng makabalik muli ng bahay. Ipinagpasalamat na lang niya na maayos ang toolbox niya dahil hindi nabasa ang cellphone niyang inilagay doon ng pauwi na siyang muli.

To: Igo
Maaga akong umuwi, dahil hindi na daw makakarating ang truck ninyo galing plantasyon. Lumakas daw ang ulan doon kanina pa. Si Bernie ang nagsabi. Hindi ka na daw inabala kaya ako na ang nagsabi sayo.

Padalang mensahe ni Jose kay Igo, ng makapasok siya ng bahay. Mabilis namang nireplayan ni Igo iyon.

From: Igo:
Thank you Jose. Your the best dude.

Napailing na lang siya sa sagot nito.

To: Igo
G*go!

Nailing na lang din si Jose ng sagutin siya ni Igo ng emoji na umiiyak at tumatawa.