Przygody wielu idiotów

16. Niewiedza

     Stella odłożyło słuchawkę. Obie rozmowy zakończyły się sukcesem. Mysz wpadła w pułapkę.

...

- To nie może być to... - Madzia chodziła po willi, rozmyślając nad ostatnimi wydarzeniami. - Kłamali. Oboje. Albo nie powiedzieli całej prawdy. Na pewno nie spotkali się by rozmawiać o Andżelice...

Zatrzymała się. Zza uchylonych drzwi dobiegały rozmowy. Wiedziała, że w środku jest Ala i Asia, ale nie wiedziała czy powinna tam zaglądać. Nie chciała zakłócać ich intymności.

- Czy to znaczy, że Zuzia trafiła w ręce Andżeliki..? - Asia brzmiała na zmartwioną. - Ona i Hania?

- Mam nadzieje, że nie. - odparła Ala. - Mówiłam ci już o tym, co przeszła Hania. Wszystko przez Andżelikę. Jeżeli miałaby wrócić do jej willi... - urwała. Nie chciała o tym myśleć.

- Niestety wydaje mi się, że niestety tak właśnie jest... - westchnęła Madzia, tym samym przyznając się do podsłuchiwania. - Ale mam też wrażenie, że w ich przypadku nie jest tak źle i że są całe i zdrowe.

     Drzwi się uchyliły.

- Jak długo podsłuchiwałaś? - spytała Ala.

- Dopiero co przyszłam. - stwierdziła, stając w drzwiach.

- A skąd wiesz że...? - Asia bała się nawet spytać. Nie chciała przyjąć do wiadomości, że Zuzia i Hania zostały porwane.

- Czuje to - uśmiechnęła się i poszła w dalszą drogę.

Drzwi nie zamknęły się. Madzia poszła dalej.

- Mam nadzieje, że słowa na papierze nie kłamały

...

- I jak rozmowa? - spytała Zuzia, gdy Andżelika wróciła do ich salonu. Hani wciąż nie było.

- Bardzo dobrze. - uśmiechnęła się miło.

- A z kim rozmawiałaś? - Zuzia była bardzo ciekawska. Andżelika musiała się powstrzymywać, żeby nie wpaść w niespodziewaną furię. Bała się, że przez takie pytania dowie się czegoś, czego nie powinna.

- A z nikim. Biznesy mafijne i takie tam - zmów uśmiechnęła się, siadając obok Zuzi na kanapie i obejmując jej biodra swoją ręką.

- Myślałam, że może z Hanią. Dawno jej tu nie było.

     Andżelika zamyśliła się. Zuzia miała rację. Hani coś długo nie było.

- Co ona w ogóle robi gdy sobie idzie? - Zuzia wciąż zadawała pytania.

- Hania... pracuje. - Andżelika podniosła się na nogi. Jej humor od razu się zepsuł. Spoważniała. - Bardzo nie chciała siedzieć bezczynnie. Może trzeba jej pomóc.

To mówiąc poszła, zostawiajac Zuzię samą. Dziewczyna została na kanapie. Miała nadzieje, że Andżelika zaraz wróci i powie jej co ma robić. Mimo, że spędziła dość dużo czasu w tym domu, nie czuła się swobodnie. Wciąż miała wrażenie, że naraża się na złość Andżeliki, której tak naprawdę nigdy przy Zuzi nie okazała. To było zwykle przeczucie i ze względu na nie Zuzia nie czuła swobody. Bała się. Nie chciała by Andżelika pomyślała o niej coś złego. Że nie jest wychowana. Że nie jest przystosowana do luksusowego życia. Że jej nie kocha. Ale kochała.

Prawda?

...

- Idzie - szepnęła szybko Milena.

     Hania podskoczyła i przysunęła się bliżej rąk Mileny. Odgrywały to, co robiły zawsze - Milena skończyła posiłek, a Hania znów musiała związać ręce dziewczyny. Właśnie taką scenę miała zobaczyć idąca do nich Andżelika.

- Nie za długo tutaj przesiadujesz? - spytała sarkastycznie, wchodząc do pomieszczenia.

- Ja...

- Powinnaś się cieszyć. - stwierdziła arogancko Milena. Duch walki powracał do niej gdy tylko widziała twarz swojej porywaczki. - Dzisiejsza sesja była tak mocna, że bolało mnie samo rozwiązywanie mi rąk... - w jej głosie było słychać sarkazm.

- Tak powinno być zawsze. - westchnęła. - Może w końcu zdecydujesz się na uległość.

- Nie licz na to. - odparła.

     Andżelika przez 5 sekund wpatrywała się w obydwie dziewczyny. W końcu w złości podeszła i odepchnęła Hanię.

- Nawet tego nie umiesz zrobić porządnie... - warknęła i zacisnęła linę mocniej.

     Milena poczuła jeszcze większy ból. Syknęła, by go choć trochę zniwelować.

- Oj nie udawaj, że aż tak cię to boli. - zaśmiała się, gdy Milena lekko zwinęła się z bólu.

     Andżelika popchnęła ją. Milena znalazła się na kolanach, dotykając głową podłogi. Nie miała siły się podnieść. Andżelika nadepnęła na jej głowę butem.

     Hania wstała i stanęła w wyjściu. Czekała na rozkazy. Nie chciała uczestniczyć w tej kłótni.

- W takiej pozycji powinnaś mnie zawsze witać.

- Podnieca cię to, prawda? - Milena mimo wszystko kontynuowała swoje prowokacje.

- Oczywiście. - Andżelika znów się zaśmiała. - A ciebie nie?

Brak odpowiedzi. Kto chciałby wypowiadać tak upokarzające potwierdzenie.

- Wiesz co? Jeb się. - warknęła, próbując się wyrwać.

- Chętnie. - ten żart został wypowiedziany z chyba nadmierną powagą. - Ale miejmy nadzieje, że nie z tobą... chociaż kto wie. Może dopiero to będzie w stanie cię złamać...

———
Hajsjjs pozdro (pewna osoba się włamała za pozwoleniem)
———

     Milena nic nie odpowiedziała. Może trochę żałowała tych prowokacji. Z drugiej strony chciała dogadać jej jeszcze bardziej. Miała na to wiele pomysłów, tylko sama nie wiedziała, w jaki sposób później tego pożałuje. Mimo wszystko jednak tamtego wieczoru Andżelika miała zaskakująco doby humor. Ciekawe tylko dlaczego.

- Nie odpowiadasz? W końcu zamknęła ci się twoja niewyparzona morda?

     Dziwnym trafem Milena wciąż milczała.

- I dobrze. - odparła chłodno, odchodząc do Hani, a potem razem z nią wracając na górę.

     Gdy wchodziły po schodach Andżelika znów się odezwała.

- Nie spędzaj z nią tyle czasu. Masz tam przychodzić tylko po to by ją karmić i patrzeć na jej klęske. -

     Nagle zatrzymała się. 3 sekundy później jej ręka znalazła się na podbródku Hani. Obróciła głowę dziewczyny i sprawiła, że ta się na nią popatrzyła. Wszyscy dobrze wiedzieli, że Hania bała się patrzeć na Andżelikę. Ta więc nie owijała w bawełnę.

- Jak przyłapie cię na jakimkolwiek spisku lub wykonywaniu czegoś innego niż moje rozkazy... wiesz dobrze co może się stać.

———————————————————————————
Stfu upokarzam się dla fabuły.