KANLI SARMAŞIK

1. Bölüm: "Kanlı Madalyon."

Dil Tengî- Bir Ağaç Olsam

Cem Adrian & Melis Danişmend - Yalnızlık 

KANLI SARMAŞIK

1. Bölüm: "Kanlı Madalyon."

Kar taneleri üzerime yağarken tutmuş karların ayağımın altında ezilerek çıkardığı sesi dinledim. Zemherinin ayazı beyaz elbiseme çarpıp vücuduma yapışırken titreyen kollarımı bedenime sarıp tipiye dönen kar yağışında yolumu bulmaya çalıştım.

Her yer öyle beyazdı ki milyonlarca günah beyaz bir örtüyle gizlenmiş gibi gözüküyordu. O kadar günah bir örtüye sığar mıydı ki? Peki, günahın sıçrattığı pislikler, ruhun boynuna bir idam ipi gibi asılmaz mıydı?

Önüme düşen saçları geriye iteleyip kirpik uçlarıma yapışan karların erimesi için gözlerimi birkaç defa kapatıp açtım. Fakat hiçbir işe yaramadı. Bedenime sardığım ellerimi yüzüme tutarak yolumu bulmaya çalışırken karşıdan vuran ışığı görmemle çıplak bacaklarım dizlerime kadar karla kaplanırken ilerlemeye çalıştım.

Vücudum daha fazla soğuğa dayanamayacak gibiydi. Bütün bedenimi kâğıt kesiğinin bıraktığı bir acı sarmıştı ve ellerim bu ıstıraba daha fazla dayanamayıp patlayacakmış hissi veriyordu. Işığı tutan kişiye seslenmeye çalıştım fakat beni duymadı ve yavaş yavaş ışığını üzerimden çekip uzaklaşmaya başladı. Olduğum yerde daha fazla ilerleyecek takatim kalmazken dizlerim üzerinde yere düştüm.

Sonum gelmişti. Bu zemheri de tek başıma ölecektim ve karların arasında donan bedenimi kimse bulamayacaktı. Dizlerim kara gömüldüğünde vücudumu ısıran soğuk her hücreme sıçramıştı. Ellerimi hissetmiyordum sanki soğukta değil de sıcakta kalmış gibi kıpkırmızı olmuştu.

Yağan karı daha net görebilmek için başım kaldırdığımda, ağaçların arasından üzerime sicimle yağan karları gözlerimi kapatarak hissetmeye çalıştım. Bu imkansızdı. Vücudum büyük bir hissizlik gemisinde yolculuğa çıkmıştı.

Gözlerimi biraz daha kapatırsam ölümüm daha çabuk olacaktı. Başımı önüme eğip kar tanelerinin yapıştığı kirpiklerimi birbirinden ayırdım. Beyaz elbiseme sıçrayan ve karların arasında kendini belli eden o soğuğa rağmen sıcak ve akışkan sıvıyı gördüm. Kan.

Üzerime yavaş yavaş akarken titreyen kollarımı hareket ettirmeye çalıştım. Kesilen bir yerim vardı da ben mi hissetmiyordum?

Kanın dağıldığı yerin yanına elimi bastırdığımda parmaklarım soğuktan yanıyordu fakat aldırmadım. Kalbimin üzerine çöreklenen ağrıya rağmen karları ellerimle çekmeye devam ettim ta ki bir elle karşılaşana kadar.

Olduğum yerde arkaya düşerken karların arasına düşen saçlarım beyaza bulanmıştı. Elbisemin uç kısmı artık tamamen kırmızıydı. Karların altında kalan bedeni kurtarmak için düştüğüm yerden kalkıp daha hızlı karları ittirmeye çalıştım. Hala onu kurtarma ihtimalim vardı. Bunu ona kefen olmuş beyaz örtüyü üzerinden kaldırmadan bilemezdim.

Bedeninin yarısını kurtardıktan sonra dizlerim üzerinde ilerleyerek yüzüne uzandım. Artık bedenimin verdiği hiçbir tepkiyi hissetmiyordum fakat o soğuğa rağmen alnımdan akan teri hissedebilmiştim.

Büyük bir çabayla kurtardığım kadının yüzünü beyaz örtüden arındırmak için elimi uzattığımda gözyaşlarıma mâni olamıyordum. Dışım buz tutmuş olabilirdi. Dışımın aksine içimde büyük bir yangın başlamıştı. Ellerim büyük bir hızla karları çektiğinde parmak uçlarımdaki teni hissetmemle derin bir nefes alıp kapattığım gözlerimi araladım.