KANLI SARMAŞIK

10.Bölüm: "Tarumar."

Bölüme geçmeden önce yıldızlanalım lütfen⭐

Bölüm Sınırı: 9.5K beğeni 2K yorum.

⚜

Balmorhea- Remembrance

Ceylan Ertem- Dardayım

⚜

10.Bölüm: "Tarumar."

Çağrı'nın bakışlarında kendimi görüyordum. Hissettiklerim gözlerine yansıyor ve ben kırıldığım yerden yeniden var oluyordum sanki. 

Ruhuma kollarını mı açmıştı? Kimsesizliğime kol kanat mı germişti yoksa? 

Annemin parmaklarının piyanonun üzerinde hızlandığını hissettim. Sona yaklaşıyorduk, öyle değil mi? "Bitirme," diye fısıldamama rağmen sesimi duymadı. Parmakları sona geldiğimizi belirtircesine melodiyi yavaşlattı. Yavaş yavaş yok oluyorduk yeniden, değil mi?

Parmaklarım omzunda kalakaldı.

Oyunumuz yarım bırakıldı.

Annem acılar içerisinde son noktayı koydu. Ve müziğimiz bir daha duyulmamak üzere siliniverdi evrenden.

Gözlerimi Çağrı'nın gözlerinden çekemedim. "Bitti," dedim titrek bir nefesle. "Gittiler, yoklar artık değil mi?"

Çağrı boştaki eliyle ensemi tutup başımı göğsüne yasladı. Gözyaşlarım siyah kazağında kaybolurken, "Bittik biz," dedim. "Mahvolduk, yok olduk."

Genzime dolan tarçın kokusunu büyük bir ihtiyaçla içime çektim. "Biz," dedim. "Bizden geriye ne kaldı ki?" Nefesim boynuna çarpıp yeniden bana döndüğünde cevabımı aldım: Sen diyordu tanrı, bir tek sen kaldın.

Nefes aldığım, yaşadığım anlamına gelir miydi? Benim ruhum can çekişerek son nefesini vermemiş miydi?

Sıkıca sarıldı bana, evimin salonunda, annemle babamın önünde sarmaladı beni. Onlar ise dokunamadan yok oldular. Zihnimde başka hiçbir melodi dolanmadı. Tuvalime sürdüğüm fırçadan hiçbir boya bulaşmadı parmaklarıma.

Bedenimi ondan uzaklaştırdım. Sıcağının değdiği yerler karıncalandı, soğuk hızla sardı dört bir yanımı. Parmakları arasında terleyen parmaklarımı bırakmasın diye tutuşumu sıkılaştırdım. Ardıma bir kere bile bakmadan merdivenlerden çıkmaya başladım. Bakarsam ve baktığım yerde onları göremezsem içimdeki bahar cıvıltısı yerini zemheriye bırakacaktı. Onlar artık zihnimde en son gördüğüm gibi kalacaklardı.

Merdiven basamaklarını her adımladığımda bir anı karşılıyordu ruhumu. Bu basamaklar hiç bitmesin istedim. Hiç bitmesin ve hayal de olsa onlarla yaşamaya devam edeyim. Bitti. Onlarla olan zamanlarım gibi merdiven basamakları da bitti ve ben en ucunda, uçurumun kenarında kalakaldım. Birkaç saniye nereye gideceğimi bilemeyerek etrafıma bakındım. Daha sonra adımlarım onların odasının önünde durduğunda, "Buraya tek girsem daha iyi olur," dedim güç bela çıkan sesimle. Elimi avcunun içinden çektiğimde içim buz tuttu. Terleyen avcumu parmaklarımın içine hapsettim.

"Seni burada bekleyeceğim," dediğinde sadece başımı sallamakla yetindim. Parmaklarım kapı kulpunu yavaşça aşağıya doğru çekiştirdi. Karanlık odaya ilk adımımı attığımda burnuma annemin kokusu doldu. Kapıyı alelacele kapatıp sırtımı yasladım. Göğsümün üzerine bir ağırlık çökmüştü.