Thirsty For Lucky (Zakończone).

30. Nagłe nieznane uczucia

🍀 Perspektywa Tanishy 🍀
ruinaoceanu

Leżałam na plecach, czując tępy ból w głowie. Zamrugałam kilka razy, aby przyzwyczaić oczy do rażącego białego światła. Czułam, jak mnie piekły i nie mogłam oprzeć się pokusie przetarcia ich rękoma kilka razy. Po chwili na szczęście przyzwyczaiłam się do tego światła. Zobaczyłam kontury sali szpitalnej, co przez moment zbiło mnie z tropu.

Dopiero po momencie takiego leżenia, przypomniały mi się poprzednie wydarzenia, przez co od razu sprawdziłam swój prawy bok. Był zaklejony wielkim plastrem. Powoli dotknęłam tej rany opuszkami palców, szybko jednak cofnęłam dłoń i zacisnęłam oczy. Skoro leżałam w szpitalu, to nie musiałam nawet patrzeć na to, aby wiedzieć, że byłam oszpecona. Zagryzłam wargę, gdy nagle usłyszałam, jak ktoś wchodził na salę.

— Dzień dobry — powiedziałam, otwierając oczy, aby ujrzeć wysoką kobietę w ciasno związanych włosach i służbowym stroju.

— Jak się czujesz? — spytała, trzymając w rękach kilka kartek.

— Dobrze — powiedziałam, choć trochę kręciło mi się w głowie, a gdy przypomniałam sobie twarz i nienawiść Dylana, robiło mi się niedobrze. Odchrząknęłam cicho, powtórzyłam to słowo raz jeszcze, aby przekonać także siebie.

— To świetnie — mruknęła, po czym podeszła mnie z uśmiechem. — Sprawdzę teraz ranę, jeśli wszystko będzie dobrze, będzie mogła pani wrócić do domu — dodała po chwili, biorąc się niezwłocznie do pracy.

Moje oczy przeniosły się na irytująco biały sufit. Nie miałam w zamiarze zerkać na ranę i się załamywać. Znajdowała się w najgorszym miejscu, w jakim mogła się znaleźć, bo kilka centymetrów poniżej talii. Lubiłam eksponować swoje ciało, ale po tej sytuacji czułam, że coś będzie mnie blokować. Nie powinnam przejmować się wyglądem, ale szwy były okropne, a skoro rana była na tyle poważna, że potrzebowałam ich, byłam pewna, że wszystko skończy się paskudną blizną.

Po tym jak kobieta wszystko sprawdziła, opuściłam swoją zakrwawioną bluzkę i usiadłam. Dali mi środek przeciwbólowy, który sprawił, że wszystkie moje ruchy były powolne, a mózg nie pracował tak, jak powinien. Kilka chwil później przyszedł lekarz, poinstruował mnie, że na zdjęcie szwów przyjść powinnam za siedem dni, co przyjęłam z ulgą, ale i rozczarowaniem. Liczyłam na to, że ten okres potrwa krócej.

Gdy razem wyszliśmy z sali, a ja usiadłam na krześle na korytarzu, dał mi formularz do wypełnienia oraz długopis. Westchnęłam cicho, nie przepadałam za takimi rzeczami, dlatego też praktycznie nigdy nie zgłaszałam się do szpitala i gdyby nie fakt, że byłam na tyle zła, przerażona i rozdrażniona, że zadzwoniłam na policję, a oni po karetkę, wróciłabym do willi i sama się tym zajęła.

W połowie odłożyłam długopis, aby zadzwonić po Raeesa z prośbą, aby mnie odebrał. Mój Tiger najpewniej dalej znajdował się pod biblioteką, a taksówki nie chciałam brać, bo potrzebowałam choć małego wsparcia. Nauczyłam się żyć bez tego, ale im dłużej mieszkałam w tej willi otoczona tymi ludźmi i widziałam, jak nawzajem się o siebie troszczą, też chciałam tego zaznać.

Wybrałam jego numer i przyłożyłam telefon do ucha. Wpatrywałam się w ścianę przed siebie, słuchając irytujących dźwięków sygnałów. Po siódmym zakończyłam próbę i zadzwoniłam raz jeszcze. Zaczęłam stukać nogą o podłogę, a palcami o kolano. Znów nie odebrał. Zdenerwowana odłożyłam telefon do torebki. Przez kilka chwil miałam w głowie zły scenariusz, że i jemu mogło się coś stać. Moje serce ogarnął strach, że on także mógł spotkać Dylana, albo podobnych do niego, ale szybko wyrzuciłam to z głowy. On i Ares byli przyjaciółmi, a brat Leili był odpowiedzialny, więc pomyślałam, że zadzwoniłby do mnie w takim wypadku. Raees pewnie pieprzył jakąś laskę i zapomniał, że nie został zesłany na ziemię po to, aby rozdziewiczyć każdą kobietę, która chodziła na tym świecie.