Φύλακας Άγγελος

Κεφάλαιο 2

Το σκοτάδι έχει αγκαλιάσει για τα καλά την πρωτεύουσα, σαν να θέλει να την καταπιεί. Ελάχιστα αυτοκίνητα κινούνται στον δρόμο, καθώς οι περισσότεροι κάτοικοι έχουν αφεθεί από ώρα στις ορέξεις του Μορφέα, παίρνοντας δυνάμεις για τον επόμενο αγώνα καθημερινής επιβίωσης. Στο κτήριο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης στην λεωφόρο Αλεξάνδρας κάποια μόνο παράθυρα είναι φωτισμένα, κάνοντάς το να μοιάζει με χριστουγεννιάτικο δέντρο στο οποίο έχουν κρεμάσει ελαττωματικά λαμπιόνια.

Σε ένα από τα γραφεία που δεν είναι βυθισμένα στην σκιά της βραδινής απραξίας βρίσκονται δυο άντρες που κάθονται αμίλητοι, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο επίμονα, σαν να αναμετρούνται με το βλέμμα. Παρόλο που μια τέτοια σκηνή θα προκαλούσε αμηχανία ή και εκνευρισμό σε όποιον θα συμμετείχε σε αυτή, οι δυο άντρες δείχνουν άνετοι με την σιωπή που επικρατεί στον χώρο. Ο νεότερος, ένας σαραντάρης γεροδεμένος γίγαντας, κάθεται πίσω από το μοναδικό γραφείο που βρίσκεται στο δωμάτιο. Ο επιβλητικός όγκος του δεν αφήνει αμφιβολία για την εντύπωση που πρέπει να κάνει πάντα με την εμφάνισή του αυτός ο άνθρωπος. Δύσκολα τον αγνοεί κάποιος, ακόμα δυσκολότερα τολμάει να τον αψηφήσει.

Κι όμως, ο δεύτερος πρωταγωνιστής της σκηνής, ένας άντρας γύρω στα εξήντα, ψηλός και αδύνατος, δεν δείχνει να εντυπωσιάζεται από τον γίγαντα που τον έχει καρφώσει με τα μάτια του. Του αντιγυρίζει το βλέμμα στα ίσα, στέλνοντας του το σαφές μήνυμα ότι αυτό το μάτσο καλογυμνασμένων μυών δεν έχει πάνω του την επίδραση που θα περίμενε ο αντίπαλός του να έχει.

Μερικά ακόμα λεπτά κυλούν μέσα στην σιωπή. Μονάχα οι σελίδες που γυρνάει ο γίγαντας μέσα σε ένα φάκελο σπάνε την μονοτονία στο δωμάτιο. Διαβάζει τις πληροφορίες που βρίσκονται εκεί, σηκώνει το βλέμμα του προς τον αδύνατο άντρα, ξαναγυρνάει τις σελίδες και πάλι από την αρχή.

- Σε περίμενα διαφορετικό..., αποφασίζει τελικώς να μιλήσει ο γίγαντας.

- Λυπάμαι αν σε απογοητεύω, αστυνόμε, απαντάει ειρωνικά ο αδύνατος άντρας.

- Δεν βαριέσαι! Το παιχνίδι τελείωσε, αυτό έχει σημασία. Έχουμε τόσα ράμματα για την γούνα σου που δεν σε σώζει τίποτα πια... Το καταλαβαίνεις, έτσι; Δεν έχω ανάγκη καν κάποια ομολογία για την δράση σου.

Ο αδύνατος άντρας τον κοιτάζει με αδιαφορία όση ώρα μιλάει, σαν να ακούει την μετάδοση πληκτικού ποδοσφαιρικού αγώνα και όχι την σίγουρη καταδίκη του σε ισόβια κάθειρξη. Ο αστυνόμος δεν μπορεί να καταλάβει αν ο κρατούμενος είναι σε κατάσταση σοκ, λόγω της σύλληψής του, ή αν αδυνατεί να αντιληφθεί την δυσχερή θέση στην οποία βρίσκεται.