Φύλακας Άγγελος

Κεφάλαιο 14

Παρόλο που έχει προ πολλού πέσει η νύχτα, ο Καρράς δεν έχει ξαπλώσει. Ανέκαθεν θεωρούσε τις ώρες του ύπνου χαμένο χρόνο. Πόσες φορές είχε ευχηθεί να ανακάλυπταν οι επιστήμονες ένα τρόπο να αναπληρώνει το ανθρώπινο σώμα την ενέργεια που σπαταλά μέσα στην μέρα χωρίς να πρέπει το άτομο να πέφτει σε οικειοθελή νάρκη. Μια από τις πολλές ευχές που κάνουν οι άνθρωποι γνωρίζοντας την ματαιότητά τους. Η κακοκαιρία έχει κοπάσει, αποδεικνύοντας την αλλόκοτη διάθεση του καιρού που ταιριάζει απολύτως με την δική του.

Όταν έφυγε ο Πολίτης, ο προσωρινός ένοικος του εξοχικού ένιωθε αρκετά καλά. Αυτή η καλή διάθεση έχει, όμως, πλέον υποχωρήσει, αφήνοντας πίσω της ένα έκδηλο εκνευρισμό. Αισθάνεται ότι ο αστυνόμος του αποκρύπτει ουσιώδεις πληροφορίες. Εξαρχής γνώριζε ότι η συμφωνία με τον διάβολο – την αστυνομία – θα είχε πολλά μειονεκτήματα, αλλά το διακύβευμα ήταν τόσο μεγάλο που αποφάσισε να μπει εκούσια στην φάκα του νόμου. Τώρα, ωστόσο, αισθάνεται να τον ζώνουν αμφιβολίες. Κι αν ο μπάτσος δεν είναι τόσο έντιμος όσο νόμιζε; Κι αν ο άνθρωπός του δεν καταφέρει να φέρει πίσω την κόρη του; Κι αν... Κι αν...

Να πάρει η ευχή! Ξεσπάει τα νεύρα του στο ποτήρι που κρατούσε πετώντας το και θρυμματίζοντάς το. Σιχαίνεται την λέξη «αν»! Αυτός ήταν πάντα άνθρωπος της πράξης και σε αυτή την περίπτωση ο αναγκαστικός περιορισμός του έχει βγάλει στην επιφάνεια τον χειρότερο εαυτό του. Όσο κι αν προσπαθεί να κρυφτεί, όμως, από τον ίδιο του τον εαυτό, αντιλαμβάνεται πλήρως ποια είναι η πραγματική πηγή του άγχους του. Ούτε ο Πολίτης του φταίει - τον έχει τσεκάρει σε πολλές περιπτώσεις και ο μπάτσος έχει αποδειχθεί εκνευριστικά σπαθί -, ούτε έχει αμφιβολία για την αποτελεσματικότητα του δικού του ανθρώπου, ο οποίος έχει αποδειχθεί πιο αξιόπιστος και από το σημείο ανατολής του ήλιου. Για τα νεύρα του δεν μπορεί να κατηγορήσει καν την απραξία του. Η γνώση του επικείμενου τέλους είναι εκείνη που δεν τον αφήνει να ξαπλώσει, να ηρεμήσει και να σκεφτεί την συνάντησή του με την γλυκιά του πριγκίπισσα.

Στην σκέψη της Δανάης, νιώθει ένα κόμπο στον λαιμό. Παρόλο που δεν είναι κανείς άλλος εκεί, μάρτυρας της αδυναμίας του, ο Καρράς φροντίζει να μην επιτρέψει στα μάτια του να υγράνουν. Περισσότερο από συνήθεια παρά από ανάγκη. Η σκληράδα και η αποφασιστικότητα, στοιχεία απαραίτητα για την επιβίωσή του στους χώρους που επέλεξε να κινείται, έχουν γίνει για αυτόν δεύτερη φύση. Συνειδητοποιεί ότι, τελικώς, αυτό ακριβώς είναι που τον κρατάει όρθιο την περασμένη αυτή ώρα· οι επιλογές του. Όταν έχει να αντιμετωπίσει τα καθάρματα που συνήθως συναναστρέφεται, δεν του καίγεται καρφί για την εικόνα που θα τους δώσει. Όχι ότι νοιάζεται κανείς από το σινάφι του να τον κρίνει, αλλά λέμε τώρα. Ούτε η γνώμη των μπάτσων τον αφορά. Ένα μάτσο γουρούνια με όπλο, που νομίζουν ότι έχουν πιάσει τον τράγο από τα κέρατα. Να χαθούν όλοι τους! Πώς, όμως, θα σταθεί απέναντι από το κοριτσάκι του, την πριγκίπισσά του, και θα της μιλήσει; Και τι να της πει, δηλαδή;

Αν είχε κάνει άλλες επιλογές στην ζωή του... Αν είχε αφομοιωθεί στον κανονικό κόσμο, εκείνους που μοχθούν από το πρωί ως το βράδυ για να εξασφαλίσουν στην οικογένειά τους τα προς το ζην... Αν δεν είχε μπλέξει εξαρχής με το εύκολο κέρδος του εμπορίου που έκανε... Αν... Αν... Πάλι αυτή η λέξη! Να πάρει! Ας την δω και τίποτα άλλο δεν έχει σημασία! Μόνο να προλάβω...