Φύλακας Άγγελος

Κεφάλαιο 73

Δεν περίμενε να τον δει εδώ. Κι όμως, αν το καλοσκεφτείς, ήταν φυσικό να βρίσκεται στο συγκεκριμένο σημείο και εκείνος. Η συνάντησή τους, παρόλο που δεν αντάλλαξαν ούτε κουβέντα, τον τάραξε περισσότερο από όσο φανταζόταν ότι είναι δυνατό. Το βλέμμα του άντρα που τον εξέπληξε με την παρουσία του θα μπορούσε να παγώσει ακόμα και τα καζάνια της κόλασης. Μέχρι πριν λίγο καιρό, θα ανταπέδιδε το βλέμμα με την ίδια ένταση. Κι ας ξέρει ότι δεν έχει το δικαίωμα. Κι ας γνωρίζει ότι ο άλλος έχει όλο το δίκιο με το μέρος του. Τα πράγματα, όμως, έχουν αλλάξει πλέον. Του χρωστάει την ζωή του και αν κάτι τέτοιο στο παρελθόν δεν θα σήμαινε απολύτως τίποτα, στο παρόν η κατάσταση είναι διαφορετική˙ αυτός είναι διαφορετικός.

Αφού προσπέρασε τους δύο άντρες, ανέβηκε την σκάλα αργά. Νιώθει μια κούραση να τον έχει καταβάλει. Σαν το σώμα του να αντιλήφθηκε ξαφνικά τα χρόνια και τις πληγές που κουβαλάει και να μην αντέχει άλλο το βάρος. Τα βήματά του, αν και στην πραγματικότητα δεν ακούγονται καθόλου, αντηχούν στα αυτιά του, επιτείνοντας την αγωνία του. Τελικά, στέκεται έξω από την πόρτα του διαμερίσματος για λίγα δευτερόλεπτα και κατόπιν χρησιμοποιεί το κλειδί που του έδωσαν.

Εκείνη είναι εκεί! Δεν τον έχει αντιληφθεί, είναι απορροφημένη κοιτάζοντας κάτι φωτογραφίες. Το βλέμμα του πέφτει άθελά του πάνω στις ίδιες εικόνες που έχουν τραβήξει το ενδιαφέρον της και, για ακόμα μια φορά μέσα σε ελάχιστα λεπτά, νιώθει να λιποψυχά. Για μια στιγμή, θέλει να γυρίσει και να φύγει, πριν εκείνη τον πάρει είδηση. Δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του, τόσο πολύ οι αντιδράσεις του μοιάζουν να ανήκουν σε άλλο άνθρωπο.

Είναι, ωστόσο, αργά για φυγή. Συνειδητοποιεί ότι η παρουσία του έχει γίνει αντιληπτή, πριν ακόμα στραφεί η κοπέλα προς το μέρος του. Το σώμα της χάνει την χαλαρότητα που μας διακρίνει όταν είμαστε μόνοι μας. Τον διαισθάνθηκε, λοιπόν.

Με μια αποφασιστική κίνηση, εκείνη γυρίζει και τον αντικρύζει. Ο Καρράς νιώθει σαν να έχει ξεχάσει πώς να αναπνέει. Η ψηλόλιγνη κοπέλα που έχει καρφώσει τα μάτια της πάνω του τον δυσκολεύουν στο να ακολουθήσει μια τόσο τετριμμένη διαδικασία όπως εκείνη της αναπνοής. Θέλει να τρέξει προς το κοριτσάκι του, να το αγκαλιάσει και να του ψιθυρίσει τρυφερά λόγια, αλλά δεν είναι τόσο αφελής ώστε να πιστέψει πως μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο.

Άλλωστε, το βλέμμα της Δανάης δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας ως προς τα συναισθήματά της. Έτσι, στέκονται ο ένας απέναντι από τον άλλο, σαν αγάλματα, δίχως να προφέρουν λέξη. Ο Καρράς είναι αυτός που λυγίζει πρώτος.

- Πριγκίπισσά μου...;

- Έχεις πέντε λεπτά...