Φύλακας Άγγελος

Κεφάλαιο 4

Η Δανάη προχωράει στον διάδρομο που οδηγεί στα καμαρίνια υπό τον ήχο των χειροκροτημάτων του κοινού που άκουσε με ενθουσιασμό το τραγούδι της. Συνήθως, αποχωρίζεται με δυσκολία την μικρή σκηνή και το υπέροχο μαύρο πιάνο. Όσο βρίσκεται στο πλάι του Μάσιμο, του πιανίστα που την συνοδεύει σε κάθε παράσταση, νιώθει να βυθίζεται σε ένα μαγικό σύμπαν, τον παραμυθένιο κόσμο της μουσικής, ένα μέρος όπου αισθάνεται ασφάλεια, ακόμα και ευτυχία, παρόλο που έχει πάψει εδώ και πολύ καιρό να πιστεύει σε τόσο μεγάλα λόγια. Απόψε, ωστόσο, νιώθει ένα περίεργο εκνευρισμό. Δεν έβλεπε την ώρα να τελειώσει το τραγούδι και να εξαφανιστεί στα σιωπηλά καμαρίνια, όπου κατευθύνεται τώρα.

Ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο στόμα της κοπέλας. «Καμαρίνια!», αναλογίζεται με ελαφρώς ειρωνική διάθεση. Δυο δωματιάκια που συναγωνίζονται σε μέγεθος τους παλιούς τηλεφωνικούς θαλάμους, με μια καρέκλα της κακιάς ώρας και ένα υποτυπώδη καθρέφτη! Κι όμως, το ένα από αυτά είναι δικό της, ο προσωπικός της επίγειος παράδεισος. Μέσα σε αυτό το μικρό καμαράκι, έχει την ευκαιρία να απομακρυνθεί από την πραγματικότητα. Καθώς βρίσκεται στο πίσω μέρος του μαγαζιού, διαθέτει το μεγάλο, για την κοπέλα, πλεονέκτημα να αποκρούει πεισματικά οποιοδήποτε ήχο της μέρας ή της νύχτας. Η Δανάη απολαμβάνει αυτή την φυσική ηχομόνωση, που της προσφέρει την ανεκτίμητη ευκαιρία να απομονώνεται από τους θορύβους της ιστορικής ιταλικής πόλης. Σε αυτό το μπαρ είναι μια κοπέλα και η μουσική της. Δεν υπάρχει κανένα παρελθόν να την πληγώνει ή, τουλάχιστον, μπορεί να υποκρίνεται με μεγαλύτερη ευκολία ότι δεν υπάρχει...

Ανοίγει την πόρτα στο καμαρίνι της, ανάβει το φως και προχωράει προς τα μέσα. Κάθεται μπροστά στον καθρέφτη, προκειμένου να αφαιρέσει το διακριτικό μακιγιάζ της. Στην συνέχεια, θα αλλάξει και θα φύγει για το διαμέρισμά της. Ο εκνευρισμός που ένιωθε απόψε κατά το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης δεν την έχει εγκαταλείψει λεπτό από την πρώτη στιγμή που την έπιασε. Πιάνει ένα μπουκαλάκι από τα καλλυντικά της και στάζει μερικές σταγόνες σε ένα κομμάτι βαμβάκι, όταν βλέπει με την άκρη του ματιού της μια κίνηση στην πόρτα που θέτει σε συναγερμό τις αισθήσεις της.

- Σινιόρα, επιτρέψτε μου να σας συγχαρώ για την υπέροχη βραδιά που μας χαρίσατε!

Με αυτά τα λόγια κάνει αισθητή την παρουσία του ένας ψηλός, αδύνατος άντρας, με διαπεραστικό βλέμμα, που στέκεται στο άνοιγμα της πόρτας και την κοιτάζει χαμογελαστός. Της έχει απευθύνει τον λόγο στα ελληνικά, πράγμα που σημαίνει ότι γνωρίζει την εθνικότητά της. Κι άλλες φορές έχει συμβεί να έχει ζητήσει κάποιος πελάτης να της μιλήσει μετά από κάποια παράσταση, αλλά πάντα το αφεντικό της, ο επιβλητικός Φελίπε, την ρωτάει πρώτα αν εκείνη θέλει να δεχτεί κάποιον στο καμαρίνι της. Η απροσδόκητη παρουσία του αγνώστου, σε συνδυασμό με την παράξενη διάθεση της κοπέλας απόψε, την κάνουν να νιώθει άβολα. Ο άντρας που την κοιτάει τόση ώρα αναμένοντας κάποια απάντηση από την μεριά της δείχνει να αντιλαμβάνεται την αμηχανία ης.