Φύλακας Άγγελος

Κεφάλαιο 12

Το μπάνιο είναι σε γκρίζες αποχρώσεις, με κρυφούς φωτισμούς που δίνουν έμφαση σε όλα τα σωστά σημεία χωρίς να παρεμβαίνουν αισθητικά στον χώρο. Η μπανιέρα, άνετη και αστραφτερή, βρίσκεται στο κέντρο του δωματίου, με επιμηκυμένα κοιλώματα, πάνω στα οποία υπάρχουν μπουκαλάκια με σαμπουάν, αφροντούς, κρέμες, ξυραφάκια και σφουγγαράκια, όλα συσκευασμένα σε διαφανή σακουλάκια προστασίας, έτοιμα να χρησιμοποιηθούν από τον εκάστοτε ένοικο της σουίτας και να πεταχτούν στην συνέχεια.

Ο χώρος αποτελεί σκέτη πρόκληση για τον κουρασμένο ταξιδιώτη. Η Δανάη, ωστόσο, επιλέγει την ντουζιέρα που βρίσκεται επίσης στο δωμάτιο, στην γωνία απέναντι από την πόρτα. Αρχικά, κοιτάει το είδωλό της στον τεράστιο καθρέφτη και τρομάζει από την εικόνα που αντικρύζει. Παρόλο που δεν έχει περάσει πολλή ώρα από τότε που ετοιμαζόταν να φύγει από το μπαρ, μοιάζει ταλαιπωρημένη, σαν να έχει τρέξει μαραθώνιο με γόβες. Οι εξελίξεις την έχουν εμφανώς καταβάλει, καθιστώντας επιτακτική ανάγκη να μπει κάτω από το ντους, ελπίζοντας το καυτό νερό να αφαιρέσει από πάνω της τουλάχιστον την κούραση που νιώθει. Για την ταραγμένη της ψυχή δεν μπορεί να εναποθέσει τις ελπίδες της στην ζεστασιά του νερού. Εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν, η κοπέλα το γνωρίζει πολύ καλά.

Με αργές κινήσεις, βγάζει τα ρούχα της και μπαίνει στην ντουζιέρα, κλείνει την πόρτα της καμπίνας και αυτομάτως γυρίζει την στρόφιγγα της βρύσης, νιώθοντας ένα σοκ την στιγμή που το νερό έρχεται σε επαφή με το δέρμα της. Το αρχικό κρύο αντικαθίσταται με καλοδεχούμενη ταχύτητα από το ζεστό, κάνοντας την κοπέλα σχεδόν να αφήσει ένα αναστεναγμό ανακούφισης. Ξαφνικά, σκέφτεται ότι δεν κλείδωσε την πόρτα. Είναι σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου με ένα άγνωστο κι όμως, η λαχτάρα της να παραδοθεί στο ευεργετικό κάψιμο του νερού την έκανε να παραλείψει να προστατέψει τον εαυτό της με μια τόσο ασήμαντη κίνηση όπως το κλείδωμα της πόρτας. Για κάποιο λόγο, πάντως, δεν αισθάνεται φόβο όταν το συνειδητοποιεί. Ή έχει τρελαθεί ή έχει ναρκωθεί εξαιτίας της επικείμενης συνάντησης με το άτομο που αγάπησε τόσο πολύ και κατέληξε να απεχθάνεται με την ίδια σφοδρότητα.

Ούτε που ξέρει πόση ώρα κάθεται κάτω από το τρεχούμενο νερό. Θυμάται όταν ήταν μικρή, που όταν έμπαινε στο μπάνιο του σπιτιού τους, ο πατέρας της έβγαζε θεατρινίστικους αναστεναγμούς απόγνωσης, δήθεν επειδή η πριγκίπισσά του ξεχνούσε να βγει από εκεί, ενώ η μαμά της τον σιγόνταρε, τονίζοντας στην μικρή Δανάη ότι στο τέλος θα βγάλει λέπια. Ε, τότε, ο μπαμπακούλης θα με φωνάζει γοργόνα και όχι πριγκίπισσα, ε; Αυτός ήταν ο μόνιμος πρόλογος σχεδόν κάθε μπάνιου της. Η ευχάριστη ανάμνηση, τότε που η οικογένειά της ζούσε σε μια ψεύτικη φούσκα ευδαιμονίας, όταν όλος ο κόσμος της Δανάης περιοριζόταν σε εκείνη και τους δυο αγαπημένους της γονείς, την εποχή που τίποτα δεν προμήνυε την λαίλαπα που θα αφάνιζε την ασφάλεια της μικρής, κάνει τα χείλη της να ανοίξουν, σχηματίζοντας ένα δειλό χαμόγελο.