Φύλακας Άγγελος

Κεφάλαιο 72

Πέρα από την κίνηση να κλείσει την πόρτα πίσω του, ο Καρράς δεν έχει κουνηθεί από το σημείο που τον είδε η Δανάη για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια. Και η ίδια, όμως, στέκεται ακούνητη και τον κοιτάζει ανήμπορη να αρθρώσει λέξη. Οι δυο τους μοιάζουν σαν μια ακόμα φωτογραφία, όπως αυτές που κοιτούσε πριν λίγο η κοπέλα.

Κυλούν μερικά λεπτά μέσα σε μια σχεδόν απόκοσμη σιωπή. Η Δανάη δεν μπορεί να πάρει τα μάτια της από τον ψηλό αδύνατο άντρα που βρίσκεται δίπλα στην πόρτα. Προσπαθεί να ταυτίσει την εικόνα που έχει μπροστά της με τις αναμνήσεις της, μα η φόρτιση είναι μεγάλη. Τον θυμόταν πιο ψηλό, παρόλο που ο άντρας που την κοιτάζει συγκινημένος - όσο για αυτό είναι σίγουρη, αλλά αποφασίζει να ρίξει την συγκεκριμένη πληροφορία στο πίσω μέρος του μυαλού της - ξεπερνάει το μέσο ύψος. Για τα μικρά παιδιά, όμως, οι ενήλικες είναι πάντα πολύ ψηλοί ή πολύ μεγάλοι. Συνεπώς, δεν μπορεί να εμπιστευτεί τις αναμνήσεις σε αυτό το σημείο.

Ο άντρας εξακολουθεί να την παρακολουθεί, χωρίς να απομακρύνεται από την εξώπορτα, σαν να βρίσκεται εκεί μια περιοχή ασφαλείας την οποία διστάζει να εγκαταλείψει. Τα μάτια του, όμως, σε αντίθεση με το ακίνητο σώμα του, διατρέχουν ασταμάτητα την κοπέλα. Αυτός δεν προσπαθεί να την αναγνωρίσει, όπως εκείνη. Άλλωστε, έχει δει άπειρες φωτογραφίες της όλο αυτό τον καιρό. Όχι, δεν είναι η έλλειψη σιγουριάς που έχει κάνει το βλέμμα του να τρέχει σαν τρελό σε κάθε εκατοστό της Δανάης, αλλά η λαχτάρα του να ρουφήξει την παραμικρή λεπτομέρεια της εικόνας της κόρης του, από φόβο μήπως πρόκειται για ένα όραμα που εμφανίστηκε για να τον χλευάσει και το οποίο θα χαθεί πριν εκείνος προλάβει να αγκαλιάσει το παιδί του.

Τα μάτια του είναι εκείνα που τραβούν την προσοχή της κοπέλας. Μικρή ένιωθε κοιτάζοντάς τα μια απέραντη γαλήνη, μια ηρεμία που όμοιά της δεν υπήρχε. Ό,τι κι αν συνέβαινε, όσο στενοχωρημένη κι αν ήταν, αρκούσε ένα βλέμμα του πατέρα της για να την κάνει να νιώσει ότι τίποτα δεν μπορεί να την βλάψει, πως όλα θα πάνε καλά. Την ίδια όμορφη αίσθηση έχει και τώρα, συνειδητοποίηση που της προκαλεί ανατριχίλα και, κυρίως, αποστροφή, αφού απέναντί της δεν βρίσκεται το ίδιο πρόσωπο που την ηρεμούσε όταν ήταν παιδάκι, αλλά ο άνθρωπος που την εγκατέλειψε εκείνη και την μητέρα της.

- Πριγκίπισσά μου...; ψελλίζει ο Καρράς.

Η προσφώνηση που άλλοτε ήταν χάδι στα αυτιά της ματώνει τώρα την καρδιά της κοπέλας που τον κοιτάζει με παγερό ύφος.

- Έχεις πέντε λεπτά, του ανακοινώνει ψυχρά και κάθεται στην πολυθρόνα που βρίσκεται κοντά στο τραπεζάκι με τις φωτογραφίες.