🌼 ចិត្តខ្មៅ 🌼
នាងល្អិត អាន់ណា នៅតែបន្តធ្វើការនៅផ្ទះរបស់ ណាមជុន គិតមកដល់ពេលនេះនាងបានមកបម្រើការងារនៅទីនេះបាន១អាទិត្យទៅហើយ។
ប៉ុន្តែរយះពេល១អាទិត្យកន្លងមកនេះ នាងមិនបានឃើញ ណាមជុន សូម្បីតែម្តង។ ជាពិសេសបន្ទប់គេងរបស់គេដែលនាងបានរៀបចំនោះគ្មានវត្ថុណាមួយវាផ្លាស់ប្តូរទីកន្លែងនោះទេ។
នេះបញ្ជាក់បានថាគេមិនបានមកផ្ទះទាល់តែសោះក្នុងកំឡុងពេល១សប្តាហ៍នេះ។
ថ្ងៃនេះដែរ អាន់ណា ចេញពីរៀនលឿនជាងរាល់ថ្ងៃ២ម៉ោង ក៏ព្រោះតែអ្នកគ្រូភាសាអង់គ្លេសស្រាប់តែឈឺពោះភ្លាមៗ ទើបមិនអាចរកគ្រូជំនួសទាន់។
ដូចនេះហើយទើប អាន់ណា បានឆ្លៀតចូលមករកយាយរបស់នាងនៅផ្ទះ ព្រោះថានាងនឹកដល់គាត់ខ្លាំងណាស់។
" ខ្ញ៉ំនឹកយាយដល់ហើយ "
អាន់ណា អោបស្រ្តីចំណាស់ដែលត្រូវជាយាយរបស់ខ្លួនណែនដៃដោយសេចក្តីនឹករលឹក។ បែកគ្នាទើបតែ១សប្តាហ៍គក៏ពិតមែន តែវាប្រៀបដូចជា១ឆ្នាំយ៉ាងចឹង។
លោកយាយបានទាញនាងចេញពីការឱបបន្តិច មុននឹងនិយាយសួរនាំពីសុខទុក្ខរបស់នាង៖
" យាយក៏នឹកចាំដូចគ្នា ណា៎ឲ្យយាយមើលបន្តិចទៅមើល ចៅមានស្រកសាច់ឬអត់ "
" ចៅគ្មានថ្ងៃស្គមនោះទេយាយ ព្រោះថាមេការ គីម ធ្វើម្ហូបឆ្ងាញ់ខ្លាំងណាស់ "
" ឆ្ងាញ់ជាងស្នាដៃរបស់យាយឬអត់? "
" ច្បាស់ជាស្នាដៃលោកយាយឆ្ងាញ់ជាងហើយ "
" មាត់ផ្អែមដល់ហើយចៅម្នាក់នេះ "
" ចៅនិយាយការពិតទេតើ "
" ចឹងឆាប់មកញាំបាយមក យាយបានធ្វើម្ហូបដែលចៅចូលចិត្តផងណា "
" យេ! សប្បាយចិត្តដល់ហើយ "
ស្រ្តីខុសវ័យទាំពីរបានញាំបាយជាមួយគ្នាបណ្តើរ បបួលគ្នានិយាយពីនេះពីនោះបណ្តើរ និងពោរពេញទៅដោយសម្លេងសើចក្អាកក្អាយ។
ក្រោយពីបរិភោគអាហារជាមួយនឹងលោកយាយរបស់ខ្លួនរួចមក អាន់ណា បានត្រលប់មកភូមិគ្រិះរបស់ ណាមជុន វិញដោយមិនឲ្យលើសពីរាល់ថ្ងៃឡើយ។
