🌻 បញ្ជា 🌻
ក្រោយពីកម្ចាយទឹកភ្នែករបស់ខ្លួនឲ្យស្រក់ចុះមកអស់ចិត្តអស់ចង់ហើយ អាន់ណា បានត្រលប់មកបំពេញការងាររបស់ខ្លួនតាមធម្មតា។
នាងតូចព្យាយាមគេចមុខពីគ្រប់គ្នា ព្រោះមិនចង់ឲ្យអ្នកណាបានឃើញភ្នែកហើមរបស់នាងនោះទេ ។
" ឯងទើបមកពីណា អាន់ណា? "
គ្រាន់តែក្មេងស្រីចូលមកដល់ផ្ទះបាយមិនទាន់បាន២ជំហានផង ត្រូវបានមេការ គីម ដើរមកស្កាក់មុខសួរនាំជាមួយ។
អាន់ណា បានត្រឹមគេចមិនហ៊ានសម្លឹងមុខរបស់ស្រ្តីចំណាស់ គិតតែឱនក្បាលជ្រប់ និងឆ្លើយថា៖
" ចា៎ខ្ញ៉ំទើបតែមកពីសួនច្បារខាងក្រោយផ្ទះ "
" មានដឹងថាគ្រប់គ្នាកំពុងតែមានការរវល់ទេ ម៉េចឯងគេចទៅសង្ងំលាក់ខ្លួនរាប់ម៉ោង ទុកឲ្យអ្នកផ្សេងគេធ្វើបែបនេះ? "
ពេលត្រូវស្រ្តីចំណាស់ស្តីឲ្យបែបនេះ នាងតូចកាន់តែមិនហ៊ានងើយមុខរបស់ខ្លួន និងគិតតែពីនិយាយ
ស៉ំទោសទាំងញ័រមាត់៖
" ខ្ញ៉ំស៉ំទោសមេការ គីម "
" ពេលនេះអាហារធ្វើរួចអស់ហើយ មិនត្រូវការឲ្យឯងមកជួយនោះទេ ឆាប់ទៅបន្ទប់ទៅ "
" ចា៎មេការ គីម! "
នាងតូចដើរចេញពីផ្ទះបាយទាំងមានទឹកភ្នែកស្រក់កាត់ផែនថ្ពាល់ មិនស្មានថាខ្លះនត្រូវធ្លាក់ខ្លួនមកក្នុងស្ថានភាពបែបនេះទាល់តែសោះ។
កាលពីមួយម៉ោងមុនត្រូវម្ចាស់ផ្ទះនិយាយប្រមាថមើលងាយ និងបណ្តេញដូចឆ្កែដូចឆ្មារ។ មួយម៉ោងក្រោយក៏ត្រូវមេការធំស្តីបន្ទោសបន្ថែមពីលើទៀត តើនាងអាចតស៊ូបានយូរកម្រិតណាទៅ?
//
មកមើលមើលខាងអ្នកកម្លោះឯណេះវិញ កំពុងតែធ្វើសង្គ្រាមលើគ្រែយ៉ាងក្តៅគគុកជាមួយនឹងស្រីថ្មីរបស់ខ្លួន ជាអ្នកបង្ហាញម៉ូតកំពុងទទួលបានភាពជោគជ័យក្នុងវិស័យហ្វេសសិន។
" អ្ហាស់... ស្រួលណាស់!ណាមជុន ខ្លាំងជាងនេះ "
ចង្កេះបាវខ្សាច់របស់រាងក្រាស់គ្រលែងខ្លាំងៗពីលើរាងកាយស្រឡូនស្រឡៅរបស់នាង ប្អូនប្រុសតូចរបស់គេក៏ធ្វើចលនាដកចេញដកចូលទៅតាមអារម្មណ៍ពុះកញ្ជ្រោលរបស់គេ។
