Niewolnik Milionera

𝑹𝒐𝒛𝒅𝒛𝒊𝒂ł 𝑿𝑰𝑰𝑰 „𝑲𝒂𝒓𝒚 𝒏𝒂𝒅𝒔𝒛𝒆𝒅ł 𝒄𝒛𝒂𝒔"

Wstałem następnego dnia i już chciałem iść do łazienki, ale ogarnąłem że drzwi są zamknięte. Próbowałem je otworzyć, ale ciągle nie mogłem. Pomyślałem żeby spróbować wyjść oknem, ale w tym pokoju nie ma otwieranych okien. Z braku pomysłu usiadłem na łóżku i myślałem nad wczorajszym wieczorem. Byłem trochę za ostry i nie powinienem uciekać, ale z drugiej strony źle się czuję i nie chcę tu być. Chcę wracać do mojego domu i mojego starego pokoju. Chciałbym teraz spotkać się z mamą i ją przytulić. Ale z drugiej strony prawnie nie mam już rodziców a jedynym rodzicem jest ten facet. Byłem mocno zmieszany wewnątrz. Nie wiedziałem co mam robić. Po dłuższej chwili i kolejnej próbie otworzenia drzwi zacząłem z nerwów walić w drzwi

-wypuśćcie mnie!!!!

-jest tam ktoś?

-błagam ktokolwiek !!!!!

Obleciał mnie strach. Skuliłem się i tak leżałem pod drzwiami zalany łzami. Nie miałem siły krzyczeć zwyczajnie głowa mi opadła, a ja usnąłem. Nie wiem ile spałem ale kiedy się obudziłem wszystko nadal było takie same. Zacząłem znowu płakać i błagać o litość pukając do drzwi

-nie zostawiajcie mnie!!!

-nie chcę być sam

-niech ktoś się odezwie

-przepraszam za moje zachowanie. Przepraszam za brak szacunku i za ucieczkę

Krzyczałem ile sił słabnąc za każdym krzykiem, aż znowu opadłem z sił, ale tym razem nie mogłem się nawet ruszyć. Leżałem tak kolejną godzinę może dwie, aż usłyszałem kroki. To mnie ucieszyło jednak nadal nie miałem sił żeby wstać. Kroki narastały, gdy nagle padłem nieprzytomny.

Obudziłem się w łóżku, ale tym razem obok łóżka na krześle siedziała jakaś kobieta

-Kim Pani jest?

-Obudziłeś się Michale? Ja jestem Sonia i dzisiaj się tobą zajmę

-co? gdzie jest Sara i Pan?

-Pana i Sary dzisiaj niema. Sara jest na widzeniu u rodziców, a Pan załatwia pewne sprawy poza domem

-Rozumiem....to co mam teraz robić?

-Za chwilę zejdziesz na śniadanie, a tam dostaniesz kilka zadań na dziś przygotowanych od Pana, a w razie czego to dzisiaj ja zajmuję się tobą