It's About Trust

Rozdział 3

Aurelia

Następnego dnia rano, obudził mnie okropny dźwięk budzika. Po wczorajszej imprezie padłam od razu. Nie pamiętam nawet kiedy przebrałam się w piżamę i zmyłam makijaż. Miałam nie pić, ale wyszło jak zawsze. Na krótki moment nawet zapomniałam o Nicholasie. Jednak gdy tylko jego imię wparowało mi do głowy, chciało mi się wymiotować. Był obrzydliwym dupkiem, i był bardzo podobny do ojca. Postanowiłam sobie że będę ograniczała z nim kontakt do minimum. Ale zanim to zrobiłam, obiecałam też sobie że specjalnie obudzę się wcześniej niż zawsze i go trochę postalkuję. Weszłam na nowo utworzoną grupę na messengerze i znalazłam Nicholasa. Nicholas Foster. Wyszukałam jego imię i nazwisko w wyszukiwarce na facebooku, a gdy go znalazłam weszłam w jego zdjęcia profilowe. Lubiłam stalkować ludzi i nikt mi nie mógł tego zabronić. Na wczorajszej imprezie nie zwracałam na niego zbytnio uwagi, tak na serio to go unikałam. Przeglądając jego zdjęcia mogłam się mu lepiej przyjrzeć. Chłopak miał ciemne loki i z tego co widziałam równie ciemne oczy. Na większości zdjęć był ubrany w luźne, ciemne ciuchy. Potem weszłam na instagrama, ale przypomniałam sobie że ta jebana aplikacja dodała opcję podglądu kto ogląda twoje relacje, więc wolałam nie ryzykować.

Spojrzałam na zegarek. 5:30. Dlaczego dałam sobie tylko 30 minut? Z niechęcią wstałam z miękkiego łóżka i podeszłam do biurka, gdzie dzień wcześniej przygotowałam sobie ciuchy. Zabrałam je ze sobą do łazienki i wzięłam szybki prysznic. Po załatwieniu wszystkich potrzeb i ubraniu się w najbardziej basic ubrania jakie widział świat, przypomniałam sobie o porannym biegu, więc poszłam zmienić jasne jeansowe spodenki na czarne kolarki. Lato w Culver City naprawdę dawało mi w kość. Zabrałam z mojego pokoju worek do którego wpakowałam butelkę z wodą i telefon, a do ręki wzięłam słuchawki bezprzewodowe. Wychodząc z mojego pokoju usłyszałam dziwne odgłosy z pokoju mojego brata. Prawdopodobnie znowu zarwał nockę grając w gry. Lipiec i wakacje wykorzystujemy jak najlepiej, prawda? Gdy wyszłam już przez drzwi wejściowe, na tyle cicho aby nie obudzić rodziców połączyłam słuchawki z telefonem i włączyłam moją ulubioną playlistę. Była 5:32, więc zgodnie z moim rozkładem powinnam biegać do 7:02. Westchnęłam cicho i zaczęłam biegać.

***

Po powrocie do domu w jadalni czekali na mnie matka i ojciec. Jak zwykle było perfekcyjnie. Mama miała lekki makijaż podkreślający jej "młodą" skórę, a tato miał na sobie garnitur.

- Dzień dobry- powiedziałam do rodziców.

- Witaj, umyj ręce i usiądź.- odpowiedziała mama chłodnym tonem. Arabella Scott nie była zbyt dobra w okazywaniu uczuć, tak samo jak mój ojciec, Thomas. Pewnie dlatego postanowili się pobrać, bo co jak co ale chemii między nimi nigdy nie widziałam. Zrobiłam to co powiedziała matka i usiadłam na moje miejsce. Śniadanie było mniejsze niż ostatnio, co mnie zdziwiło.

- Mamo, mogę spytać, dlaczego z każdym dniem porcja jest coraz mniejsza?- zapytałam.

- Czy to nie jest oczywiste?- powiedziała ironicznie po czym spojrzała się na ojca.

- Twoja matka i ja nie widzimy efektów twoich biegów. Więc postanowiliśmy ci pomóc, ograniczając pierwszy i ostatni posiłek dnia. Obiady zostają, ponieważ i tak rzadko je razem jadamy.- powiedział, a na dźwięk drugiego zdania zachciało mi się płakać.

- Dobrze, rozumiem. Jestem pełna, dziękuje.- powiedziałam cicho po czym wstałam od stołu i poszłam na górę.

Postanowiliśmy ci pomóc, ograniczając pierwszy i ostatni posiłek dnia. Ja też jestem człowiekiem do kurwy.

Po wejściu do pokoju położyłam się na łóżku i założyłam słuchawki. Muzyka zawsze pomaga. Dźwięk dałam na maksymalną ilość rozgłosu po czym sprawdziłam messengera. Miałam ponad 60 nieodczytanych wiadomości, co mnie zdziwiło bo moi przyjaciele nie wstawali wcześniej niż 9:00. Przewinęłam wiadomości do samej góry. W skrócie, kłócili się czy nasze nazwy powinny zawierać imię i nazwisko, czy jakieś inne gówna. Nicholas był za imionami i nazwiskami, podobnie jak mój brat. Olivia i Matt byli za drugą opcją.