It's About Trust

Rozdział 10

Pierwsza myśl po przebudzeniu się brzmiała „ o ja pierdolę". Jeszcze nigdy tak mocno nie imprezowałam. Zapach alkoholu i wymiocin unosił się po całym pokoju. Z początku nic nie pamiętałam, ale gdy napiłam się wody, która leżała na szafce nocnej, wszystko powoli nabierało sensu. Ułożyłam sobie w głowie mały plan wydarzeń. Przyszłam do Chase'a, doszła do nas reszta, impreza rozkręciła się w najlepsze, jakiś randomowy gość dał mi radę, zaczęłam chlać bez umiaru, pokłóciłam się z Nicholasem, chwilę później już byliśmy pogodzeni i na końcu wszyscy robiliśmy głupie zdjęcia w sypialni. Kurwa, długa ta lista.
Rozejrzałam się po pokoju, aby ujrzeć Olivię śpiącą obok mnie na łóżku i trzech śpiących chłopaków na podłodze. Wszyscy byli w wczorajszych ubraniach, co było bardzo niewygodne. Przypomniałam sobie wszystko z ostatniej imprezy i musiałam przyznać, że mi się podobało. Ta wolność, beztroska i zabawa działały na mnie jak narkotyk - uzależniłam się. Nigdy nie brałam narkotyków, to tylko takie porównanie. Zasada Harry'ego „Trzeba się bawić i żyć chwilą! Nie ma czasu na nudę!" bardzo na mnie działała. Byłam zdolna żyć w ten sposób, bo cholernie mi się podobało. Jak najciszej, aby nikogo nie obudzić wygramoliłam się z łóżka i poszłam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic, umyłam zęby i załatwiłam swoje potrzeby. Zabrałam telefon, który leżał na szafce i zeszłam na dół. Wszędzie były porozrzucane ubrania, czipsy i puszki po napojach. To był po prostu burdel. Znalazłam kuchnię i wyjęłam z szafeczki kubek i zaparzyłam sobie kawę. Czekając na napój odblokowałam telefon. Czekało tam na mnie 12 nieodebranych połączeń od brata. Byłam w dupie. Postanowiłam do niego oddzwonić, więc chwyciłam za kubek i pijąc kawę wybierałam numer.

- Aurelia?! - usłyszałam głos brata w komórce. - Jezu, jesteś martwa! Czemu nie odbierałaś? I czemu do kurwy nie ma cię w domu?!

- Spokojnie, wczoraj u Chase'a była spora impreza i zostałam na noc. To wszystko.

- Kiedyś cię zabiję, przysięgam.- powiedział cicho wzdychając.

- Przepraszam.- odpowiedziałam czując, jak wyrzuty sumienia zaczynają mnie pożerać.

- Już jest okej, ale nie rób tak więcej.

- Jasne, pewnie jeszcze chwilę tu posiedzę. Jak coś to zadzwonię

- Dobra, na razie młoda. - powiedział po czym się rozłączył. Usiadłam przy stole w jadalni i pijąc moją kawę przeglądałam instagrama. Zachciało mi się postalkować ludzi. Najpierw weszłam na profil Chase'a, który często zamieszczał zdjęcia z imprez. Nie wiem jak, ale udało mi się wystalkować Harry'ego, ale nie zaobserwowałam go. Nie miał na profilu żadnych postów, ale na zdjęciu profilowym stał przy ognisku z przyjaciółmi.

- Bawisz się w stalkerkę?
Gdy usłyszałam ten znajomy głos, automatycznie przewróciłam oczami. Znowu ten irytujący głos.

- Tak. Masz z tym jakiś problem? - zapytałam złośliwie. Nie miałam najmniejszej ochoty rozmawiać z nim z samego rana( była 10:33).

- Oczywiście że nie. - powiedział siadając naprzeciwko mnie.

- Foster, zrozum. To, że wczoraj pstrykaliśmy sobie głupie fotki, nie znaczy, że nagle ciebie polubiłam. Nadal uważam że jesteś kutasem, tylko po prostu staram się przyzwyczaić do twojego towarzystwa.

- Może i jestem kutasem, ale za to jak przystojnym.- powiedział przeczesując włosy palcami. Spojrzałam się na niego skanując wzrokiem jego zachowanie.

- Twoje ego jest większe od twojego kut...- nie zdążyłam dokończyć, bo do kuchni wparował Chase z Mattem i Olivią. Gwałtownie odsunęłam się od stołu, próbując nie zamordować Nicholasa. Przywitałam się z przyjaciółmi, a Chase mocno mnie wyściskał. Kocham go. Postanowiłam usiąść jak najdalej od Nicholasa, więc wypadło na pufę obok Matta. Chłopak prawie od razu gdy usiadłam obok niego potargał mi włosy.