İntikam'ın Kölesi (+18) [Tamamlandi]

27 🥀🥀

...

Silahi kendi kafama dayadim, son kursun benimdi...

„Kavusacagiz sevgilim", diyerek gözlerimi kapatip, tetige bastim...
Suhana'nin attigi cigligi umursamadan, bir kez daha kafama dayadigim silahin tetigine bastim, bir kez daha ve bir kez daha...
Silah bostu, Mehran beni kandirmisti...
Mehran yanima kosup silahi elimden zorla aldiginda ise oldugum yere cöküp hickira hickira aglamaya basladim...

„Cok aci cekiyorum", diye hickira hickira agladim.
Suhana bana sarilmak icin yanima gelmek istediginde, elimi kaldirip yanima gelmemesi icin onu durdurdum.
Kimsenin yalandan bana sarilisi su an icinde bulundugum cendereden beni kurtaramazdi...
Böyle bir merhamete ihtiyacim yoktu.
Hickiriklarimin depodaki yankisina aldirmadan, ayaga kalktim.

„Sükut, bu halde yalniz kalma", dedi Mehran.

„Ne halde olursam olayim yalnizim", dedim sadece. Yalnizdim. Icinde bulundugum durumun baska bir aciklamasi yoktu, olamazdi.

„Benimle gel Sükut", dedi Suhana.

„Gerek yok, evime gidecegim", diyerek kendime sardigim hirkama daha cok sokuldum.
Kimsenin bana acimasina ihtiyacim yoktu.

„Seni evine birakayim", diyerek hizlica pesimden gelerek arabama binmeme engel oldu.

„Suhana bana acimaniza gerek yok, evime gitmek istiyorum", diyerek kendi arabama yöneldim.

„Arabani getirirler, bu halde araba kullanma", diyerek kolumdan tutup beni arabasina bindirdi.
Karsi koyacak, direnecek, itiraz edecek gücüm yoktu.
Eve gitmek istiyordum, biraz olsun Asef'in kokusunu duyabildigim evime gitmek, orda kalmak istiyordum.

Bu gece birini öldürmüstüm ama zerre pismanlik duymuyordum, Asef'in katilini öldürmüstüm. Benden sevdigimi alan adami öldürmüstüm...
Sevdigim...
Asef... sevdigim...
Kendime bile itiraf edemedigim gercek ile tek basina yüzlesiyordum, karsisina gecip seni seviyorum diyebilecek firsatim bile yoktu artik...
Asef gitmisti, artik bizim hikayemiz mahsere kalmisti...

...

Arabanin durmasiyla, düsüncelerimden cikip, etrafima bakindim, evime gelmedigimizi fark edince, arabadan inmek icin hamle yapmadim.
Neler oldugunu anlamiyordum.
Ne kadar zamandir yoldaydik?
Zaman kavramini yitirmistim...

„Suhana?", dedim usulca, dümdüz yola bakiyordu, hali garipti.

„Sükut...", diyerek derin bir nefes aldi.

„Suhana ne isimiz var burda?", diye sordum korkuyla, tedirgindim, arabanin farlari disinda, önünde durdugumuz evi aydinlatan isik kaynagi yoktu, evde yasam belirtisi dahi yoktu.

„Suhana?", dedim yine, derin düsüncelere dalmis düsünüyordu.

„Asef'e beni öldürme emri verildiginde ona hamile oldugunu söylememistim", dediginde gözlerini yoldan ayirip bana bakti.
Neden böyle bir sey söyledigine anlam veremedim.

„Suhana neler oluyor?", diye sordum...

„Asef bana yillarca saklanmamda yardim etti, yurtdisinda okuttu beni biliyor musun?... abimin yapmadigi iyiligi o bana yapti", dediginde gözleri dolu bir sekilde konusuyordu.