Opowieści z dna szafy

Krwawy księżyc

Leśną drużką, między drzewami idzie sobie, wampirzyca. Jej oczy błysnęły szkarłatem, czarne jak noc włosy powiewały na wietrze. Po jej bladych policzkach spływała struga krwi. Krwawe łzy wampirzycy bezlitośnie wypływały z jej opuchniętych oczu. Spływał na ziemię pozostawiając czerwone plamy, a z czasem jałową ziemię. Były w stanie pozbawić życia każdą istotę, a nawet z czasem wyjałowić ziemię. Wampirzyca szła w głąb lasu ciągnąc za sobą nieboszczyka. Już dawno wystygł. Ciągnęła go za włosy nie zwracając uwagi ma stan ciała. W końcu, nie powie słowa sprzeciwu. Już na to za późno, już nie zdoła się bronić. Pozostawił swe ciało na pastwę losu. Oddał je w poplamione krwią ręce wampirzycy. Dzisiejszej nocy księżyc błyszczał szkarłatnym blaskiem, podobnym do oczu wampirzycy. Jej ostre szpony wciąż trzymały nieboszczyka, wciąż ciągnęła go w głąb lasu. Po jego szyi wciąż spływała krew. Opraw czyni nieboszczyka wciąż krzywiła się z niezadowolenia. Krwawe łzy wciąż nie przestawały płynąć. Martwe ciało niejednokrotnie ocierało się o czerwone plamy. Przy każdym dotyku ciało gniło coraz bardziej. Twarz rozpływała się nie pozostawiając po sobie nawet kości. Wampirzyca natomiast powolnym krokiem zbliżała się do jaskini porośniętej bluszczem. Nie wąchała się zapuszczający się w to nowe zakątki. Trup obijał się o głazy leżące swobodnie na ziemi. Gdy wampirzyca się zatrzymała z nieboszczyka została ledwie odrobina skóry i kości. Organy zgubiły się po drodze do jaskini. Leżały porozrzucane po drodze do jaskini. Wampirzyca wpatrywała się w niewielkie źródełko czarnej mazi przypominającej smołę.
- Podano do stołu - wymamrotała zirytowana wampirzyca.
Z jeziorka wyłoniły się zdeformowane macki w całości pokryte smołą. Delikatnie oplotły nieboszczyka i wciągnęły go w głąb jeziora, pozostawiając po sobie ogromną plamę krwi i niewzruszoną wampirzyce.