Bİ BAŞINA AŞK

Hayat biz planlar yaparken başımıza gelenlerdir derler .. kalbimizi acımasız bir ordu komutanı gibi daima teakuzda bekletiriz ..

oysaki bir adım ötesi uçurum bile olsa insan daima cesur olmalı, kendine iyi davranmalı ..
ilk görüşte başlayan bir aşktı bu..
son görüşe Kadar sürmesi istenilen ..

insan bir çift göze aşık olur ,sonra diğer bütün gözlere kör.."

kahverengi gözleri, bembeyaz teni ve kapkara sakallarıyla ilk görüşte iz'in kalbine hançer saplamıştı Ökten ..

salına salına indiği yokuşta gördüğü o adama aşık olacağını, uğruna senelerce bekleyeceğini ve acılar çekeceğini nerden bilebilirdi ki iz..

huysuz bir bilgenin de dediği gibi; "aşık olacağınız kişiyi bulun, sonra bırakın sizi öldürsün ."

İz de kendini Öktenin derin bakışlarına teslim etmişti..

O gün bakkala gitmek için evden dışarıya çıkmıştı iz ..

Sokağın başında ilk defa gördüğü bu yabancı kalbine neler yapmıştı böyle..

Attığı adımlar, savrulan saçları, ürperen teni ve deli gibi çarpan kalbi..

O gün bütün bedeni kendi başına bir savaş başlatmıştı sanki..

Çok Utandığı halde ilk defa kaçmak yerine, teslim olmayı tercih etmişti iz ..
Öktenin bulunduğu noktaya doğru yürümeye başladı.
Şimdi Öktenle karşı karşıyaydı iz ..

eliyle saçlarını düzeltti ve yüzündeki şaşkın bakıştan kurtulup dik bir şekilde yürümeye devam etti .
gözlerine baktı Öktenin..
Ne çok şey anlatıyordu o gözler ..

ne arıyordu buralarda daha önce hiç böyle bir yüz görmemişti " iz'e doğru bir kaç adım attı Ökten, zarif bir ses tonuyla;

- amcana bakmıştım iz ..

İz Bir kaç dakika düşündükten sonra telaşlı ve bi o kadar heyecanlı bir şekilde;

- "amcam evde olmalı bi bakın isterseniz." diyebildi ..
ve hızlıca uzaklaştı ordan ..

Eve döndüğünde annesi iz'in solgun yüzünden ve telaşlı hallerinden bir şeyler olduğunu anladı ..

Peşinden Odasına geldi bir kaç dakika odada bir şeyler arıyormuş gibi gezinerek oyalandı .
Ve söze girdi;

-iyi misin sen iz.
neden böyle telaşlısın

İz o an kendisi annesine bir şeyler söylemese de; kalbinin yerinden çıkıp her şeyi itiraf etmesinden korkuyordu ..

Çünkü başka bir açıklama bulamıyordu bu deli gibi durmadan değişen kalbinin ritimlerine

-İyiyim diyebildi annesine titreyen sesiyle
İyiyim ..

Sonraki bütün günlerde iz hep aynı noktaya gidip Ökteni görmeyi bekledi .
her sabah yeniden belki bu gün yine görürüm diye ..
Sabah başlayan umutlu bekleyiş, akşama son bulurdu hep..

Umut tam olarak böyle bir şeydi galiba;
iyi bir kahvaltı, kötü bir akşam yemeği..

bir gün pişman olurlardı belki ..
İz beklediğine, Ökten gelmediğine..

Ama yinede değmez miydi bu aşk beklenilmeye..
o günden sonra iz asla eskisi gibi olamadı. baktığı her yerde onu görüyordu..

bi yandan da bana adımla seslendi belliki beni tanıyor olmalı diye seviniyordu içinden..

küçücük şeylere kocaman anlamlar yükleme sanatıdır aşk ..
Ve insanı olmayan bişey için ya olursa diye senelerce bektebilen şeyin adıdır umut ..

insan sadece iki kelime ettiği ve sadece bir defa gördüğü birini bir gün sever diye bekler miydi ki ..
Beklerdi.. beklemişti çünkü iz Ökteni ..

günler geçiyor, aylar bitiyordu.
iz'in tek dileği bi kere daha görebilmekti Ökteni .
göremedi .. Ve en önemlisi sevdiği adamı tanıyamadı .

nasıl biriydi acaba .. ?

gülünce gözlerini kısar mıydı mesela ..
ya da sevince sımsıkı sarılır mıydı ..

insanın bu soruların cevabını bilmeden bi başına sevmesiydi aşk ..

iz o günden sonra kalbinde kurduğu ve olmasını istediği Ökteni oluşturmuştu içinde..
ona her geçen gün biraz daha bağlanıyordu..
yaşadığı sorunları içindeki Öktenin varlığıyla çözüyor, ona nazlanlanıyor, hatta bazen de küsüyordu ..

onu kaç kere kendi içinde terk etmişti, ve yeniden kendi içinde dönmüştü ona ..