Deniz'in Taslak Defteri

Regulia

"Ee, merhaba."

Kız, duyduğu sesle irkildi. Aniden elini kitaplardan çekip, sesin kaynağı olan kişiye baktı. "Evet?"

Oğlandaki afallama oldukça barizdi. Başarısız bir iletişim girişimi, diye düşündü kız.

"Şey, geçen gün - yani dün - okuduğun bir kitap vardı. İsmi dilimin ucunda aslında..." Yüzünü buruşturdu. "Söyleyebilsem..." diye mırıldandı sinirle.

"Hogwarts: Bir Tarih'ten mi bahsediyorsun?" Şüpheyle tek kaşını kaldırdı.

Oğlan, büyük bir aydınlanma yaşamışçasına ona baktı. "Evet! Evet, o! Merak ettim de, konusu nasıl?"

"Konusu mu?" Açıkçası, şaşırmıştı.

"Evet." Çocuk gergin görünüyordu.

Kız sessizce güldü. "Doğrusunu söylemek gerekirse, daha önce o kitabı merak eden hiç kimseyle karşılaşmamıştım - Evans hariç."

"Vay," dedi oğlan, güldü. "Ben Regulus, bu arada. Regulus Black."

Ve o an ne olduğunu anladı Amelia. Karşısındaki çocuk acınası bir arkadaş olma çabasındaydı...

Arkadaş edinmemesi gerektiğini hatırlattı kendine. Hele de bir Slytherin'le...

Kız gözlerini kıstı. "Boş uğraş."

"Anlayamadım?"

"Boşa uğraşıyorsun, diyorum. Benim kitaplardan başka arkadaşım yok." Her zamanki dik ve mesafeli duruşunu sergiledi ve onun yanından ayrıldı.

Arkasından hızlı ayak sesleri gelmeye başlayınca gözlerini devirdi.

"Bir tane daha olsa güzel olmaz mıydı? İnsan olarak mesela?"

Kız, yürüyüşünü bozmadan, "Kitaplar insanlardan daha sadıktır, Black. Daha dost canlısı, daha güvenilir," dedi.

"Ee, biraz değişiklik hoş olmaz mı?" dedi, söyleyecek bir şey bulamayınca.

"Değişikliklerden hoşlanmam."

"Hadi ama, Dumbledore! Sadece seninle arkadaş olmaya çalışıyorum!"

"Hayır, başka bir amacın var. Yalakalık yapıp yüksek not almak mesela. Ya da bir iddia söz konusudur, içinde veni bizzat ilgilendiren amaçlar vardır ve sen bu iddiaya katılmışsındır. Tüm olasıkları saymamı ister misin?"

"Sadece sondakini söyle yeter."

"Benden hoşlanıyorsun."

Gözleri kocaman oldu, yüzü kızardı. "Bu saçma şeyi ihtimaller dahiline mi aldın?"

"Tabii ki. Her şeyi." Onun gri gözlerine baktı. "Şimdi söyle, neden benimle arkadaş olmak istiyorsun? Bir rezil etme çabası mı?"

"Ne-" Regulus afallamıştı, niye böyle düşünmüştü ki? "Niye öyle bir şey yapayım ki?"

"Slytherin'sin çünkü. Sen yapmayacaksın da kim yapacak?"

Regulus gözlerini devirdi. "Bir Ravenclaw'dan daha mantıklı sözler beklerdim." dedi.

Amelia omuz silkti. "Ben gördüğümü söylüyorum."

"Sana tersini kanıtlamamı ister misin?"

Kaşları havalandı. "Nasıl olacakmış o?"

Sırıttı. "Arkadaşlığımı kabul edersen... Sana gösterebilirim."

Bunu kabul etmenin bir aptallık olduğunu biliyordu. Ama içindeki merak duygusu ağır basıyordu. Ya büyükbabasının dediği yanlışsa?

Öğrenmeliydi. Hem, onunla tam bir arkadaşlık yapamayacağından oldukça emindi. Rahattı bu yüzden.

"Peki." dedi.

Oğlanın gülümsemesi büyüdü. "Ciddi misin?"

"Ancak bir şartım var!" dedi Amelia.

Regulus birden ciddileşti. "Nedir?"

"Bu arkadaşlık gizli kalacak." Regulus kaşlarını çattığında ise "Nedenini boş ver." diye ekledi.

Regulus dudağını büktü. "Peki. Öyle olsun." Elini uzattı. "Eh, resmen tanışmamız lazım o zaman. Benim adım Regulus Black."

Amelia yavaşça elini kaldırdı. Ne saçmalıktı bu böyle? Ama elini sıktı. "Amelia Dumbledore. Memnun oldum."

° ° °

Asıl tanışma hikayesi buydu
05.11.23
~Deniz