Deniz'in Taslak Defteri

Perception of Reality

Koridorun kenarında sırtlarını duvara vermiş, birinci sınıfları izliyorlardı.

"Biz de onlardan biriydik."

Diego güldü. "Ya... Çok net hatırlıyorum, McGonagall'dan o kadar tırsmıştım ki dersine geç kalmamak için bu koridoru yarıp geçmiştim. Sınıfa ne kadar erken gittiysem artık, kadın büyü yapan Muggle görmüş gibi bakıyordu bana."

Bir kahkaha attı. "McGonagall'dan korkmayan mı vardı? Sırf gözünden düşmemek için kitaplardaki büyüleri ezberleyerek derse gelirdim!"

"Ne günlerdi ama..." Gözleri bahçeye çevrildi. "Harry Quidditch takımına girdiği için ne kıskanmıştım..."

Luna'nın gözleri büyüdü. "Kabul ettin! Aman tanrım, üç yıldır bunu bekliyordum!"

"Ha, ha, çok komik..." Ama dudağının kenarında minik bir gülümseme vardı. Duvardan destek alarak doğruldu, cüppesini sirkeledi. "Her neyse, Moody'i bekletmemem lazım."

Koridora hakim olan soğuk rüzgarla titredi. "Bu kadar çabuk mu gidiyorsun?"

Sırıttı. "Eh, geç kalırsam bu sefer İşkence Laneti'ni örümceğe değil, bana uygular..."

Rüzgarın kesilmesine rağmen koridor hâlâ soğuktu. "Abartma o kadar, en fazla kafanda boynuz çıkmasına neden olur." dedi ve hafifçe güldü. "Neyse, geç kalma bari." Yere baktı ve cüppesini çekiştirdi, kış bitiyordu ama bu ne soğuktu?..

"Üşüdün mü?"

Kafasını tekrar kaldırdığında Cedric'i gördü. Diego'nun yerindeydi, Hufflepuff cüppesini çıkarmış ona uzatıyordu. Yüzünde ışıltılı bir gülümseme vardı.

Diego ne ara gitmişti?

"Şey..." Geldiğini bile görmemişti. Afallamış bir şekilde baktı ona. "Evet, teşekkür ederim." Cüppeyi almak üzereyken o kendine çekti, kat olmuş yerinden açtı ve Luna'nın sırtına yerleştirdi. "Daha iyi mi?"

Yanakları yandı. "Kesinlikle."

Konuşma devam etti, kahkahalar havada uçuştu, birinci sınıflar cins cins onlara baktı... Ancak, sevgili okuyucum, bir sorun vardı: Diego hiçbir zaman yerinden ayrılmamıştı.

° ° °

15.11.23
Rule number 1: Wiktoreana her zaman haklıdır
~Deniz