VILLAREAL SERIES 1: Taste of Fusion (SOON TO BE PUBLISHED)

CHAPTER 33

ASHER ISIAH

Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kapag mawawala ang aking kapatid. FUCK! Ano ba’ng nangyayari sa akin? Hindi ko nakilala ang aking sarili.

Nandito ako sa labas ng emergency room pabalik-balik ng lakad, uupo tapos tatayo na naman. Yumuko ako habang minasahe ang aking noo. Bigla akong bumulagta dahil may sumuntok sa akin.

“FUCK YOU!” Anger surged in Aziel's eyes. I got up with the helped of Alaric and Alex. I could taste my own blood because of Aziel’s strong punch.

“You know what?” he pointed at me just as he was ready to attack me, but Alex stopped him and held him back so he couldn’t get too close to me. “I regret why I even became your brother!” he struggled and wanted to pounce on me.

“Aziel, enough!” sigaw ni Alaric sa kanya. Tumigil siya at tumingin kay Alaric na nakangisi. “Enough? Have you heard yourself, Alaric? Baka nakalimutan mo ang nangyari kanina sa bahay, ipaalala ko lang sa’yo ulit.” Nilingon niya ako bago magsalita ulit.

“Because of him, nag-aagaw buhay ang isa nating kapatid ngayon and because of him nagkakagulo ang pamilya natin!” sa huling pagkakataon sinugod niya ulit ako at nasuntok sa mukha.

“I SAID ENOUGH!” Alex yanked Aziel's shirt off and hit him in the face. “Aziel, look, no one wants this to happen right now, so could it be that Asher isn’t our enemy, but the Sanchez!” he remained silent, he glared at me evilly, and sat down.

“Tayo na nga lang ang magtulungan nag-aaway-away pa tayo. Aziel, kung nasaktan ka sa nangyari sa iyong kambal, nasasaktan din kami dahil kapatid din namin si Adler.” ang kaninang tahimik na si Alaric ngayon ay nagsalita na habang kaharap si Aziel.

Tahimik kaming apat sa labas ng emergency room. Walang ni isa sa amin na nagsalita. Napalingon ako sa nagsasalita na kakarating lang.

“Alex, how's Adler? O-Okay lang ba siya? H-Hindi ba malubha ang k-kondisiyon niya?” nauutal at sunod-sunod niyang tanong sa aking kapatid. Tumingin siya sa akin na umiiyak at lumapit.

She crouched in front of me and took my hand, and said, “Son, please forgive me and your Daddy. I’m sorry that when we returned, all we had was a mess.” I helped Mommy to get up and give her a hug since I can't hold back the tears that have been leaking for a long.

“Mommy, I'm sorry,” humahagulgol ako sa iyak at mahigpit na niyayakap ang aking ina. Hinimas-himas niya ang aking likod para patahanin sa aking pag-iyak.

“Mommy, nasaan si Daddy bakit hindi mo siya kasamang pumunta rito sa hospital?” mahabang tanong ni Alaric kay Mommy. Pareho kaming napatigil ni Mommy, bumitiw siya sa kanyang pagyakap sa akin at nanginginig na humarap kay Alaric.

“Nang umalis kayo para sundan ang Kuya Asher ninyo at ang kapatid ninyong si Alder....umalis din ang Daddy n’yo hindi ko alam kong saan siya pupunta.” nag-aalalang pagliwanag ni Mommy sa amin habang umiiyak.

“Alaric, Alex,” tawag ko sa aking dalawang kapatid at nilingon si Aziel. “Kayo na muna ang bahala kay Mommy susundan ko si Daddy.” hindi ko na hinintay ang kanila sagot agad akong tumakbo palabas ng hospital para hanapin si Daddy. Sigurado akong sumugod ’yon sa mga Sanchez.

I instantly recalled that the Sanchez had moved out of their mansion. I swung my car in the direction of our house. As soon as I got there, I parked my car and went into the house. “DAD!” I phoned Daddy in the hopes that he had come back from looking for the Sanchez. I ran out of the home to go see the Sanchez there as soon as I realized where to seek for them.