Χαμένη στον Χρόνο

Κεφάλαιο 34

ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ

« Άρη...;»
Ο Άρης ξεκλειδώνει την πόρτα του σπιτιού τους και κατευθύνεται βιαστικά προς την κρεβατοκάμαρα για να μαζέψει τα πράγματα του. Η Κυβέλη, τον ακολουθεί...
« Άρη τι κάνεις, σταμάτα!»
Εκείνος προσποιείται ότι δεν την ακούει, συνεχίζοντας να πετάει διάφορα ρούχα στην βαλίτσα.
« Γιατί το κάνεις τώρα αυτό;!» του φωνάζει, καθώς αρχίζει να βγάζει από την βαλίτσα του πράγματα και να τα πετάει στο πάτωμα...
«Είχες σκοπό να μου το πεις... ή θα με άφηνες να συνεχίσω να κάνω παρέα μαζί του και να φαίνομαι μαλάκας...;»
«Θα σου το έλεγα...»
«Πότε...;»
«Την κατάλληλη στιγμή.»
«Πότε πιστεύεις ότι θα ήταν η κατάλληλη στιγμή να μου πεις κάτι τέτοιο;!»
«Δεν ξέρω... Θα σου το έλεγα όμως...»
«ΠΟΤΕ;! ΠΟΤΕ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ;!»
«ΔΕΝ ΞΕΡΩ!»
«ΣΗΚΩ ΦΥΓΕ! ΧΑΣΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ! ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ» της φωνάζει καθώς την σπρώχνει με τη βία γραπώνοντάς την από το μπράτσο.

«Άρη, ηρέμησε και κάθησε να μιλήσουν σαν άνθρωποι!»

Οι ώρες παίρνουν και εκείνος μαζεύει και τα τελευταία του πράγματα, όσο εκείνη κάθεται σιωπηλή στην τραπεζαρία κοιτώντας το κενό.
«Θα περάσω αύριο να πάρω και τα υπόλοιπα.»
«Άρη... κάνεις σπασμωδικές κινήσεις, που θα μετανιώσεις...»
«Εγώ; Εγώ θα μετανιώσω;!»
«Όταν είσαι έτοιμος, κάθισε να μιλήσουμε.»

Ο Άρης πετάει επιδεικτικά τη βαλίτσα στο πάτωμα...

«Εντάξει λοιπόν, ας μιλήσουμε... Αν και ειλικρινά, δεν ξέρω τι άλλο θέλεις να πούμε.»
«Όπως καταλαβαίνεις, περάσαμε πολύ άσχημα όσο ήσουν σε καταστολή...»
«Στο δια ταύτα...»
«Δεν είναι ανάγκη να μου φέρεσαι έτσι... Εγώ έμεινα δίπλα σου, όλο αυτόν τον καιρό. Ήμουν βράχος... Άνθρωπος είμαι, έκανα ένα λάθος.»
«Με τον φίλο μου;»
«Έχεις δίκιο. Γαμώτο, έχεις απόλυτο δίκιο! Και αν ακόμη θέλεις να χωρίσουμε, τουλάχιστον ας το κάνουμε ανθρώπινα. Όπως πρέπει...»

Ο Άρης δείχνει να το σκέφτεται. Με σκυμμένο το κεφάλι του, την πλησιάζει. Τραβάει μια καρέκλα και κάθεται ακριβώς δίπλα της, στρέφοντας την προσοχή του προς το μέρος της.
«Έχεις δίκιο. Συγνώμη που σου φέρθηκα έτσι πριν... Σε πόνεσα;»

Η Κυβέλη κρατάει το μπράτσο της. Ο Άρης τραβάει με απαλές κινήσεις το χέρι της, το οποίο εκείνη κάλυπτε την μελανιά που της είχε κάνει.

«Σκατά! Θέλει επειγόντως πάγο,» της αποκρίνεται, ενώ τρέχει προς το ψυγείο. Ανοίγει την κατάψυξη, βγάζει μία παγοκύστη και την τοποθετεί επάνω στο μπράτσο της.