Chit

rozdział 38

Czemu muszę być tak lekkomyślna? Stoję właśnie na zimnie przed budynkiem na ulicy Osworda, gdzie Jake uczy dzieciaki. Ojciec miał wrócić wczoraj, ale przekazał, że trochę mu się opóźni i będzie dziś wieczorem, a że skończyłam akurat dziś wcześniej zajęcia, bo Jenkins się rozchorował, to postanowiłam, że zrobię niespodziankę Jakowi i odwiedzę go w jego pracy przed tym, jak ma po mnie jechać. Aktualnie, gdy jestem już na miejscu i od tej decyzji dzieli mnie parę kroków, zaczynam panikować. Czy uzna to za spoko ruch? A może poczuje, że mu się narzucam? Co prawda od ostatniego spotkania i wspólnej nocy nie mieliśmy kontaktu, ale minęły dopiero dwa dni.

Nie mam pojęcia, jak zareaguje. Już jestem gotowa, żeby się odwrócić i uciec, kiedy w jednym z okien budynku zauważam jakieś dzieci, skaczące po sali. Marszcze brwi i rozczulając się na ten widok, niesiona odwaga, wspinam się po schodach do góry. Na recepcji mówię, że jestem znajomą nauczyciela i miła babeczka pozwala mi o dziwo wejść i wskazuje mi salę, w której aktualnie trwają jeszcze lekcje. Wchodzę na drugie piętro i rozglądam się po korytarzu, a gdy zauważam w oknie jednych drzwi znajome blond włosy, cofam się o krok i przystaję.

Mrużę oczy, dostrzegając Griffina z gitarą w dłoni, grającego właśnie jakąś melodię. Po chwili odkłada gitarę i wskazuje dłonią przed siebie. Robię krok w bok, a w ten sposób dostrzegam dzieci z gitarami w rękach, zaczynające coś grać. Jake podchodzi właśnie do jednej dziewczynki i łapie za jej rączkę, zjeżdżając nią w dół gitary, a następnie do góry. Dziewczynka uśmiecha się szeroko i zerka na Jake'a przez ramię. Jake kiwa głową i podchodzi do chłopca i coś mu zaczyna tłumaczyć, klękając przed nim.

Wstrzymuję oddech i czuję, jak przebiegają moje ramię ciarki, gdy Jake podchodzi znów do swojej gitary i zaczyna coś na niej grać. Pokój jest jednak dobrze wygłuszony, bo nie docierają do mnie żadne dźwięki. W tym samym momencie, jak gapię się na Griffina, jakieś dziecko do niego podchodzi i o coś pyta, na co on kiwa głową. Chłopczyk podchodzi do drzwi i zanim zdążę się zorientować, co robi, ten otwiera drzwi. Nagle do moich uszu dochodzi melodia wygrywana na gitarze przez Jake'a. Zerkam na chłopczyka, który widząc mnie, zatrzymuje się. Proszę w duchu, by nic nie powiedział, a po prostu przeszedł obok mnie,  jednak chłopiec wskazuje na mnie palcem i zaczyna krzyczeć:

- Podglądaczka! Podglądaczka!

Otwieram szeroko oczy i szybko do niego doskakuję, by zamknąć mu te słodką jadaczkę, jednak za późno, bo w momencie, gdy schylam się do niego i zatykam mu buzie swoją dłonią, czuję na sobie czyjeś spojrzenie. Powoli podnoszę spojrzenie i tym samym stykam się ze zdezorientowanym wzrokiem Jake'a. Kurwa. Niespodzianka! Nie tak miał mnie zobaczyć. Uśmiecham się krzywo, a gdy czuję, że coś mnie gryzie w dłoń, szybko ją odtrącam, wracając spojrzeniem do małego winowajcy. Otwieram szeroko usta, patrząc na wewnętrzną stronę swojej dłoni.

- Ugryzłeś mnie. - mówię, na co chłopiec wzrusza ramionami i obchodzi mnie, akurat teraz już się nie odzywając. Przewracam oczami, gdy nagle przed oczami staje mi Griffin. Prostuję się i udaję, że ta sytuacja nie miała miejsca. Jake unosi jedną brew, mierząc mnie spojrzeniem. Przełykam ślinę, na chwilę nieruchomiejąc.

- Co tu robisz? - pyta, opierając się o framugę drzwi.

- Yyy...- zaczynam się jąkać, niepewna, co odpowiedzieć, tykko wzruszam ramionami. - Odwołali mi ostatnią lekcję, więc pomyślałam, że zorbie ci niespodziankę. - mówię w końcu. Jake mruży oczy, przyglądając mi się jeszcze przez chwilę, po czym mówi:

- Końce za piętnaście minut. Poczekasz?

Kiwam pospiesznie głową, ciesząc się w duchu, że nie jest zły, a jedynie zdziwiony. Odwraca się, by wejść do klasy i zamknąć drzwi, ale w tym samym momencie nagle zgraja dzieciaków się spotyka z nim przy drzwiach i zaczyna go obłapiać.