𝗞𝗜𝗦𝗔𝗦

3

🪐Kalbinizi hızlandıracak bir bölüm sizi bekliyor! Eslem kaçmayı başarabilecek mi? Cevaplar sizi şaşırtabilir.🪐

3. BÖLÜM

Evden çıktığımda, adeta özgürlüğe doğru bir koşuya başlamıştım. Ayaklarım son hızla toprağa çarparken, arkamda bıraktığım tehlikenin izleri hızla siliniyordu. Şimdi, sessizliğin hakim olduğu bu ıssız yerde, kesinlikle yokluğum fark edilmiştir.

Koşarken kalbim hızla atıyor, bu anın getirdiği karışık duygular içinde kayboluyordum. Geride bıraktığım kaosun yarattığı gerilim, şimdi geride kalmış olsa da, hala içimde bir huzursuzluk bırakıyordu. Ancak bu kaçışın verdiği özgürlük duygusu, umutla dolu bir geleceğe doğru adımlar atmama olanak sağlıyordu. Şimdi, sadece bu ıssız yerde ana yolu bulup, birilerinden yardım istemek kalmıştı.

Ormanın içinden hızla koşmaya devam ettim, ağaç dalları bedenime çarparken adeta geçmişte bıraktığım tehlikelerin yankıları gibiydi. Derin sessizlik, koşu ayakkabılarımın orman zeminine çarpmasından başka bir ses duymama izin vermiyordu.

Bir araba sesi uzaktan duyulunca, bu sessiz ormanın içinde ana yola yaklaştığımı sezebildim. Aniden, umut dolu bir heyecanla sesin geldiği yöne doğru son hızla koşmaya başladım. Her adım, uzaklardan gelen sesin umut verici tonlarına doğru bir adım daha yaklaşmamı sağlıyordu.

Sonunda ana yola varmıştım. Koşuşturmanın ve ormanın içindeki zorlu yolculuğun ardından, yorgun bedenim bir nefes molasına ihtiyaç duydu. Birkaç derin nefes alıp vererek, yorgunluğu içimden atmaya ve sakinleşmeye çalıştım.

Ana yolun kenarında, hafif rüzgarın esintisiyle birlikte, dinginliği yeniden bulmaya çabaladım. Yürüdüğüm yol, uzanmış düşler ve geride bıraktığım kaosun izleriyle dolu olsa da, adımlarım umut ve özgürlüğe doğru bir ilerleme taşıyordu.

Bir araba sesinin yaklaştığını duyduğum an, içimde bir umut ışığı belirdi. O ses, beni özgürlüğüme kavuşturabilirdi. Hemen o yöne doğru adımlarımı hızlandırdım.

Her adım, uzaklardan gelen araba sesine doğru bir adım daha yaklaşmamı sağlıyordu. Yürüdükçe duyduğum araba motorunun vızıltısı, içimdeki heyecanı ve özgürlüğe doğru olan bu kaçışı daha da pekiştiriyordu.

Sonunda siyah bir Ford Focus'un yaklaştığını gördüm. Araba bana doğru ilerliyordu ve hemen ellerimi kaldırıp sallayarak, "Yardım edin!" diye yüksek sesle bağırdım. Çaresizliğin ve umutsuzluğun ardından gelen bu an, arabanın yaklaşmasıyla birlikte içimde bir umut patlaması yarattı.Ellerim, yardım çağrımı destekleyen bir çaresizlikle havada asılı kaldı.

Bütün umudum, siyah Ford Focus'un içindekileri görünce bir anda boşa çıktı; aracın içinde Merih ve Bahadır vardı. Şaşkınlıkla geri geri adımlar atmaya başladım, yüzümdeki umut patlaması hızla yerini çaresizliğe bıraktı. Onları gördüğüm an, içimde bir korku ve panik dalgasıyla dolup taştı.

Hemen geri çekilip, hızla ormana doğru koşmaya başladım. Arabadan inip peşimden koşan Merih ve Bahadır, benimle birlikte ormanın içine doğru adeta bir gölge gibi süzülmeye başladılar.

Kalbim deli gibi atarken, ormana doğru hızla koşuyordum. Şaşkınlık içindeydim; nasıl olur da bu kadar çabuk beni bulmuşlardı, anlam veremiyordum. Ayaklarım hızla toprağı eziyor, ancak arkamda hissettiğim tehdit beni adeta bir yarışın içine çekiyordu.

Merih ve Bahadır, nefes nefese, hızla arkamdan koşuyorlardı. Bu an, her an beni yakalayabilecekleri bir gerilimle doluydu. Ormanın içindeki kaotik manzara, hızla koşan adımlarımın ardında bıraktığım toz bulutları ve yankılanan kalp atışları, kaçışın içindeki bu mücadeleyi daha da vurguluyordu.