𝗞𝗜𝗦𝗔𝗦

10

Haydi biraz nefes alalım, keyifli ve eğlenceli bir bölüm sizi bekliyor 💕

İyi Okumalar 💜

❄️10.BÖLÜM❄️

Eren evden ayrıldıktan sonra, önce birlikte kahvaltı yaptık. Ardından, onlar salona geçerken, ben de biraz daha güvenlerini kazanabilmek için mutfağı düzenlemeye ve temizlemeye başladım.

Bir yandan temizlik yapıyordum,bir yandan da bu hırsız çetesinin benim için kurdukları planı ne zaman uygulayacaklarını düşünüyordum. İçimdeki belirsizlik ve tedirginlik, temizlik işlemine biraz daha hız kazandırıyordu.

Sonunda işim bitmişti. Mutfaktan ayrılıp salona geçtiğimde, kimsenin orada olmadığını fark ettim. Bu duruma fazla takılmadım, çünkü muhtemelen odalarına çekilmişlerdi diye düşündüm. Kendime bir köşe bulup kanepeye oturdum.

Ardından bir aydınlanma yaşadım, acaba bunlar planlarını mı uyguluyorlar diye düşündüm. Anlamak için hemen yerimden kalkıp dış kapıya yöneldim. Kapının kolunu indirdiğimde tam tahmin ettiğim gibi kapı açıktı. İçimdeki tedirginlik ve şüphe, gerçekleri görmemi sağlamıştı.

Onların planına karşı benim de bir planım vardı, bu yüzden hemen uygulamaya koyuldum.

Kapıyı açtığım gibi dışarı çıktım. Önce yavaş adımlarla yürüyerek etrafı inceledim. Gerçekten tam suçlu insanların tercih edebileceği ıssız bir yerdeydim, ama ev güzeldi, manzarası da öyle.

Etrafta öylece gezinirken birden köpek havlama sesi duydum. Normalde köpeklerden korkmazdım, ama en son buradan kaçtığım da bana büyük bir korku yaşatmışlardı.

Bu yüzden ilk başta sesin geldiği yöne gitmedim. Ardından köpeğin acı çeker bir şekilde havladığını duyunca korkumu hiçe sayarak sesin geldiği yöne doğru adımladım.İçimdeki kararlılık, korkunun üstesinden gelmemi sağlıyordu.

Evin arka tarafında, sesin kaynağını bulduğumda, bahçenin tel örgülerine takılmış kahverengi bir Golden Retriever ile karşılaştım. Hızla yanına gittim, yaklaştığımda gözlerindeki korkuyu hissettim. Başını okşamaya çalıştığımda geri çekildi ve endişe dolu bir şekilde havlamaya başladı.

Onu sakinleştirmek için nazikçe konuşmaya başladım, "Dur bakalım, sana zarar vermeyeceğim; aksine, sana yardım etmeye geldim" dedim, umutsuzluğu sevgiyle karıştırarak.

Tel örgüyü kaldırmak için çaba harcarken, bir kısmını başarmıştım. Köpekte, aynı şekilde çaresizce yardım etmeye çalışarak kendini çıkarmaya çabalıyordu.

Biraz daha tel örgüyü kaldırmaya çalıştığımda, bir parçanın köpeğin sırtına battığını fark ettim. Acı içinde havlamaya başlamasıyla birlikte, kalbim parçalanırken onu daha fazla incitmemek için özenle tel örgüyle uğraşmaya devam ettim.

Sonunda sırtına batan acılı tel örgüden kurtardım onu. Köpek, tel örgülerin ardından hızla çıkarak yanımda durdu; İlk baştaki korkusu, artık yok olmuş gibiydi; yerini derin bir minnet ve şefkat dolu bakışlar almıştı. Tekrar başını okşamak istediğimde, geri çekilmedi; tam tersine, nazikçe başını yana eğerek, sevgi dolu gözlerle bana yaklaştı. İşte o an, aramızda bir bağın doğuşuydu.

Ardından etrafa bir göz attım, ancak köpeğin sahibine dair bir iz bulamadım. Yalnız bırakmak istemediğim bu yaralı dostu yanımda götürmeye karar verdim. Her adımda beni takip eden köpek ile beraber, evin kapısına doğru birlikte ilerledik.

Tam o sırada, Merih ve Bahadır karşıma çıktılar, şaşkın bakışlarla bana baktılar, kaçtığımı düşünmüş olmalıydılar. Ancak ben, her şeyin farkında olarak, rahat bir tavırla "Ben de sizi arıyordum," dedim. Sonra köpeği göstererek, "Bakın ne buldum, çok tatlı değil mi?" diye sordum.