𝗞𝗜𝗦𝗔𝗦

5

⚡İyi okumalar ⚡

5.BÖLÜM

Saat geç olunca, Bahadır ve Eren uyumak için odalarına çekildiler.Ben ve Merih ise, salonun sakinliğiyle yalnız kaldık.

Merih'in odasına verdiğim zarar sebebiyle, bu akşam onunla salonu paylaşma mecburiyetindeydim. Ancak yarın, tamamen ondan kurtulmanın rahatlığı içindeyim.Belki de bu akşam, ona tahammül etmekte bir nebze daha incelik gösterebilirdim.

Merih, sakin bir şekilde televizyonu kapatıp adımlarını kapıya yönlendirdi.

Televizyondan haberleri takip ederken, Merih'in ani kapatma hamlesi beni rahatsız etmişti. Kaşlarımı çatarak sordum, "Neden televizyonu kapatıyorsun? İzlediğimi görmüyor musun?"

Bana dönmeden, alaycı bir tonda, "Görmedin mi aşağıdaki uyarıyı? Çocuklar için uyku vakti diyor. Uyuman gerek," dedi ve salondan ayrıldı.

Arkasından "Kendini komik mi sanıyorsun?" diye sordum, fakat bir cevap alamadım.

Merih, elinde iki yastık ve battaniye ile tekrar salona döndü. Nazikçe bir yastık ve battaniyeyi bana uzatarak, "Al bakalım, bunlar senin," dedi. Sonra kendisi, oturduğum kanepenin yanındaki kanepeye yastığını bırakıp rahatça uzandı.

İlk defa tanımadığım biriyle aynı odada olmanın tuhaf bir hissi vardı üzerimde. Odayı paylaşmanın getirdiği bilinmezlik, içimde bir huzursuzluk yaratıyordu. Şimdiye kadar hep yalnız başıma bir odada uyumuş olmanın verdiği güven ve alışkanlık, bu anın farklı bir gerçeklikle karşılaşmak olduğunu düşündürüyordu.

Düşüncelere dalmışken, Merih aniden, "Korkmayacaksan ışığı kapatır mısın?" diye sordu.

O an, onun kendi rahatsızlığını bir kenara bırakıp sadece benim rahat etmemi düşünmesi, içimde tuhaf bir duygu karmaşası yarattı. İlk defa biri, sadece benim tercihime önem veriyor gibi hissettim, bu durum ise beklenmedik bir samimiyet hissi uyandırdı.

Normalde karanlık bir odada tek başıma kilitli kalmaktan büyük bir korku duyardım, ancak şimdi ne kilitli bir odadaydım ne de yalnızdım. Bu sebeple, Merih'in ricasını dinleyip salonun ışığını kapattım. Ardından kanepeye uzanıp tavana odaklanarak düşüncelere daldım. O an, karanlığın içinde yalnızlık yerine Merih'in varlığını hissetmek, beklenmedik bir sakinlik ve güven hissi yarattı. Tavanı izlerken, bilinmezlikle başa çıkmaya çalışan zihnim, bu yeni deneyimi anlamaya çalışıyordu.

Aniden düşüncelerimden sıyrılıp, bu evden kaçma planlarıma odaklandım. Şimdi, Merih yanı başımda uyuyordu ve evin anahtarı cebindeydi. Onun uykuya daldığından emin olduktan sonra, anahtarı alabilirdim, ama bunu ona hissettirmeden yapmalıydım. Bu riskli bir plan olsa da, evden kaçma arzusu her fırsatı değerlendirmemi gerektiriyordu. Kalbim hızla atarken, bir yandan da bu cesur adımın getireceği belirsizliğin bilincindeydim.

Uzun bir süre uyumuş numarası yaparak, Merih'in uykuya dalmasını bekledim. Zaman bir türlü geçmiyordu ve Merih'in gerçekten uyuduğundan emin olamıyordum. Her anın içinde, sessizlik ve belirsizlik arasında geçen dakikalar, kaçış planımın gerilimini arttırıyordu.

Sonunda daha fazla beklememeye karar verdim. Uzadığım kanepeden kalkıp, Merih'in başında dikildim. Önce uyuduğundan emin olmak için parmağımı yüzüne yaklaştırıp şıklattım, ancak herhangi bir tepki vermemişti. Emin olmak için birkaç kez daha denedim.Tepki vermediğini görünce işe koyuldum, önce üzerindeki örtüyü yavaşça kaldırdım. Ardından, dikkatlice elimle pantolonun sağ cebini aradım, ancak bir şey bulamadım.